Κάπου στην Αθήνα υπάρχει ένα σπίτι τόσο διαφορετικό και τόσο ίδιο με όλα τα άλλα. Μία «οικογένεια»… 15 κορίτσια από διαφορετικές  χώρες που πέρασαν από τα σαράντα κύματα του πολέμου για να φτάσουν τελικά στην χώρα μας. Σε ένα ζεστό, φιλόξενο σπίτι, γεμάτο με ζεστά βλέμματα προσπαθούν τώρα να μαζέψουν τα συντρίμμια που άφησε στις ψυχές τους ο πόλεμος και να κάνουν όνειρα για το μέλλον.

H «Ζεύξις» είναι μία Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση που άλλοτε λειτουργεί για τα ασυνόδευτα παιδιά που φτάνουν στην χώρα μας ως γέφυρα που τα ενώνει ξανά με την οικογένειά τους όπου και αν αυτή βρίσκεται και άλλοτε σε περίπτωση που αυτή δεν υπάρχει η «Ζεύξις» γίνεται αγκαλιά που φιλοξενεί τα παιδιά μέχρι την ενηλικίωσή τους. Η οργάνωση ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2018 και αποτελείτε από εργαζομένους αλλά και εθελοντές. Εκτός από την δομή φιλοξενίας λειτουργεί το Κέντρο Ημέρας για την ψυχοκοινωνική υποστήριξη παιδιών μεταναστών και προσφύγων.

Tα κορίτσια αυτά, όπως άλλωστε και όλα τα ανήλικα ασυνόδευτα παιδιά, χρειάζονται επειγόντως ένα σπίτι όπου θα νιώθουν ασφαλή και προστατευμένα και όπου θα διασφαλιστεί η φυσική, πνευματική, ηθική και κοινωνική ανάπτυξή τους.

Πόσο εύκολο όμως είναι αυτό; Πόσος χρόνος χρειάζεται για να νιώσουν ασφάλεια; Σε αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα δίνουν απαντήσεις οι άνθρωποι της «Zeuxis» που είναι εκεί για να προσφέρουν την βοήθειά τους στα ασυνόδευτα παιδιά που φτάνουν καθημερινά στην Ελλάδα, έχοντας χάσει τους γονείς τους ή έχοντας χωριστεί από αυτούς στην δομή φιλοξενίας ανήλικων ασυνόδευτων κοριτσιών.

Το instyle.gr βρέθηκε στον ξενώνα  και άκουσε τις ιστορίες των κοριτσιών…

«Τον πρώτο καιρό που είχαν έρθει εδώ πεταγόντουσαν στον ύπνο τους, υπάρχουν παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους σε βομβιστικές επιθέσεις… ένα κορίτσι μου έλεγε ότι έβγαινε να πάει στο περίπτερο και δεξιά της και αριστερά έβλεπε νεκρούς…» μας  λέει η κοινωνική λειτουργός των κοριτσιών Ελβίρα Ευγενία Λιανού.

Ενώ η ψυχολόγος Αγάπη Ρωμήου με την σειρά της μας εξηγεί:

«Υπάρχουν έφηβες που το βίωμα το μοιράζονται αρκετά εύκολα, αλλά χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχει επιθυμία για να το δουλέψουν αυτό και υπάρχουν παιδιά που δεν επιθυμούν να μιλήσουν. Και στις δύο περιπτώσεις συναντάμε μια αντίσταση»

Μια διαφορετική ζωή για τα κορίτσια

«Δομή φιλοξενίας ανήλικων ασυνόδευτων κοριτσιών» όσο μεγάλη και αν ακούγεται αυτή η ονομασία, μπαίνοντας στον χώρο το μόνο που αντικρίζεις είναι ένα σπίτι, ένα σπίτι γεμάτο με φωνές, γέλια και ζωή.  Τα κορίτσια πλέον είναι ασφαλή, έχουν το χάδι, την αγκαλιά, την ανεμελιά, ένα ζεστό φαγητό και μια θέση στο τραπέζι. Έχουν όλα όσα βάναυσα στερήθηκαν και οι περισσότερες από αυτές σε λίγο θα έχουν ξανά την οικογένειά τους, όχι όλες όμως.

«Κάποια από τα παιδιά δεν έχουν τους γονείς τους, άλλο παιδί βίωσε βομβαρδισμό στο σπίτι του και σκοτώθηκε όλη η οικογένειά του» μας λέει ο Νίκος Κουλουλίας, συντονιστής της δομής.

Κουβαλώντας το βαρύ φορτίο της απώλειας ή εικόνες που στιγμάτισαν την παιδική τους ηλικία, η προσαρμογή όπως μας λένε και οι υπεύθυνοι δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκε χρόνος και υπομονή για να καταφέρουν τα κορίτσια να νιώσουν οικεία.

«Ηρθαν φοβισμένες και χρειάστηκε πολύς χρόνος για να νιώσουν ασφάλεια. Ήρθαν εδώ και δεν ήξεραν αν είναι φυλακή, ποιοι είμαστε εμείς, αν θα μπορούν να βγουν έξω… Χρειάστηκαν περίπου τρεις μήνες για να ξεκλειδώσουν, για να αρχίζουν να μιλάνε, να παίζουν» λέει ο Νίκος Κουλουλίας.

Μια νέα καθημερινότητα

Oι άνθρωποι της «Zeuxis» είναι εκεί για αυτά τα παιδιά, για να προσφέρουν στιγμές ηρεμίας και ασφάλειας. Πράγματα απλά αλλά όχι δεδομένα γι αυτές τις «κακοποιημένες ψυχές» που βίωσαν την φρίκη του πολέμου.

Ποια είναι όμως τώρα η νέα καθημερινότητα αυτών των παιδιών;

«Έχουν πρόγραμμα, πηγαίνουν στο σχολείο. Χρειάζεται να τα ξυπνήσει ο φροντιστής το πρωί γιατί δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου.» μας λέει ο συντονιστής.

Από τα κορίτσια που διαμένουν στο σπίτιτα περισσότερα πηγαίνουν ήδη σχολείο,. Κάποια από τα παιδιά δεν επιθυμούν να μάθουν ελληνικά από την στιγμή που έχει δρομολογηθεί η επανένωση με την οικογένειά τους στην Αγγλία, και επιλέγουν να μάθουν αγγλικά.

«Υπάρχουν και άλλα που νομίζουν ότι επειδή θα πάνε έξω σε έναν συγγενή θα μιλάνε μόνο αραβικά.. δεν μπορείς να το πιέσεις από την στιγμή που είναι καθορισμένο ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θα φύγει, απλά περιμένουμε το πότε θα φύγει» εξηγεί  φανερά προβληματισμένος ο συντονιστής.

Κάποια από τα κορίτσια έχουν κάνει ήδη φιλίες έξω από το σπίτι και συναναστρέφονται και με Έλληνες, κάτι που όπως μας λέει ο συντονιστής  θα τους βοηθήσει με τη φοίτησή τους σε δημόσιο σχολείο.

« Είναι δύσκολα όταν πάνε σε δημόσιο σχολείο. Όταν πηγαίνουν βόλτα συνήθως πηγαίνουν σε συγκεκριμένα μέρη, πηγαίνουν στον Άγιο Παντελεήμονα που έχει πολλούς μετανάστες αλλά έχει και Έλληνες και έτσι υπάρχει μία μίξη. Η Ν. Για παράδειγμα έχει μια φίλη την οποία την έχουμε καλέσει σε διάφορα πάρτι που έχουμε κάνει, έχει ζητήσει να πάει και στο σπίτι της».

Σε καθημερινή επαφή με τις έφηβες έρχεται η διερμηνέας αραβικών και γαλλικών Ρασίντα Τιζαουί η οποία είναι και η ίδια μετανάστρια,  από το Μαρόκο. Έφτασε στην Ελλάδα το 1997 και ύστερα από πολλές δυσκολίες βρέθηκε να εργάζεται στην «Ζεύξις».

Η Φωτεινή Τσώνη, δασκάλα ελληνικών των κοριτσιών μας εξηγεί ότι η γλώσσα φαίνεται αρκετά δύσκολη στα κορίτσια ενώ τα χαρακτηρίζει «κλειστά» καθώς δεν μοιράζονται τα όσα έχουν ζήσει στην προσπάθειά τους να τα αφήσουν πίσω τους.

«Εγώ βλέπω την διαφορά από τότε που είχα ξεκινήσει, δεν τις βλέπεις όλες τόσο θλιμμένες όπως όταν  ξεκινήσαμε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα γιατί δεν φαίνεται στο πρόσωπό τους η θλίψη παρόλο που δεν ξέρουμε μέσα τους πως είναι.»

Αποφεύγει να μαθαίνει λεπτομέρειες για την ζωή των κοριτσιών γιατί την επηρεάζει, γνωρίζει όμως μία περίπτωση κοριτσιού το οποίο έχει υποστεί κακοποίηση.

«Γενικά είναι πολλές περιπτώσεις που έχουνε καιρό να δούνε τους γονείς τους ή δεν ξέρουν αν ζουν ή αν πέθαναν…» αναφέρει.

Η επανένωση  με την χαμένη  τους οικογένεια

Το να καταφέρει να φύγει όμως ένα παιδί από την χώρα και η επανένωση με την οικογένειά του δεν είναι μία απλή υπόθεση. Όπως μας εξηγεί ο Νίκος Κουλουλίας είναι χρονοβόρο.

«Ξεκινάει μία διαδικασία για την επανένωσή τους με κάποιον συγγενή που βρέθηκε και τα παιδιά έχουν δηλώσει στον εισαγγελέα ότι θέλουν να μείνουν μαζί του και αρχίζει η γραφειοκρατία, το DNA, η διασταύρωση των στοιχείων… μια διαδικασία που μπορεί να ξεπεράσει και τα δύο χρόνια.»

Δεν επιθυμούν όμως όλα τα κορίτσια να φύγουν από την χώρα. Το πρώτο κορίτσι που ενηλικιώθηκε και έφυγε από την δομή φιλοξενίας της «Ζεύξις» ήρθε στην Ελλάδα στα 17 της από το Μάλι της Αφρικής. Είχε χάσει τους γονείς της, πλέον μιλάει αγγλικά και γαλλικά, μένει σε διαμέρισμα με άλλα τρία κορίτσια και λαμβάνει ένα ποσό για να καλύπτει να έξοδά της ενώ συγχρόνως αναζητά δουλειά σε κάποιο εστιατόριο, συμμετέχει σε δράσεις της οργάνωσης και δεν χάνει ευκαιρία να πηγαίνει να επισκέπτεται την «οικογένεια» που την βοήθησε.

Η πόρτα χτυπάει και μας διακόπτει η Ν., ένα όμορφο κορίτσι με εκφραστικά μάτια, μας κοιτάει και με τα σπαστά ελληνικά προσπαθεί να επικοινωνήσει, αυτό όμως που τα επισκιάζει όλα είναι το μεγάλο, φωτεινό χαμόγελό της. Ο κύριος Νίκος Κουλουλίας είναι ο «μπαμπάς» του σπιτιού και όπως στα περισσότερα σπίτια είναι αυτός που θα βάλει τάξη και αυτός που θα καταφύγουν όταν θέλουν να πουν κάτι.

«Θα έχουν κάποιο παράπονο, θα μου καρφώσουν η μία την άλλη, θα μου κάνουν συνδικαλισμό», μας λέει γελώντας .

Η Ν. Βρίσκεται σε διαδικασία οικογενειακής επανένωσης έχει την 21 χρονη αδερφή της στην Γαλλία, η οποία εργάζεται και έχει έρθει στην Ελλάδα να την δει ενώ έχει ζητήσει να την πάρει μαζί της στην Γαλλία.

Τα  κορίτσια μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δείχνουν να έχουν προσαρμοστεί  πλήρως με τα νέα δεδομένα στην ζωή τους απολαμβάνοντας πλέον μία ελευθερία που στις χώρες από τις οποίες προέρχονται είναι μάλλον ουτοπική. Στο να αντιληφθούν αυτές τις διαφορές βοήθησε το πρόγραμμα Women’s Empowerment που υλοποιεί η ΖΕΥΞΙΣ. Σχεδόν κάθε Πέμπτη τον χώρο επισκέπτεται μία γυναίκα  που τα έχει καταφέρει στον τομέα της και συνομιλεί με τα κορίτσια βοηθώντας τα να ενδυναμωθούν, δεδομένου ότι οι κοπέλες αυτές προέρχονται από χώρες που η κουλτούρα και η θρησκεία τους δεν επιτρέπουν στην γυναίκα να εξελιχθεί και να αναδείξει τις δυνατότητές της.

«Τα κορίτσια δείχνουν μεγάλο θαυμασμό με βομβαρδισμό ερωτήσεων στις καλεσμένες κάθε Πέμπτη» αναφέρει ο συντονιστής.

«Υπάρχουν φανατικές με την θρησκεία τους και υπάρχουν και άλλες που την μαντίλα την είχαν σαν αξεσουάρ» λέει ο Νίκος Κουλουλίας.

Μπορεί οι έφηβες σε αυτό το σπίτι να μην έχουν τα προβλήματα, τις ανησυχίες αλλά και τις εμπειρίες που έχει μία μέση «έφηβη» όμως η καθημερινότητα τους μετά το απαιτούμενο διάστημα που χρειάστηκε από την άφιξή τους αρχίζει και γίνεται φυσιολογική με τις ίδιες να είναι πιο άνετες στην συναναστροφή τους με τα υπόλοιπα μέλη αλλά και στο να έρθουν πιο κοντά με την κουλτούρα της χώρας μας. Όπως υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι σε αυτό βοήθησε η ενασχόληση των κοριτσιών με το θέατρο αλλά και τα πάρτι (αποκριάτικα, χριστουγεννιάτικα, γενεθλίων κλπ) που διοργανώνονται στο σπίτι.

Το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με την Σοφία Βγενοπούλου δημιούργησε μια διαπολιτισμική ομάδα με κορίτσια από την Ελλάδα και με τα κορίτσια από τον ξενώνα φιλοξενίας της Zeuxis ανεβάζοντας παραστάσεις.

«Προσπαθούμε η διαμονή τους εδώ να εμπλουτίζεται με διάφορα πράγματα, να είναι αυτή η πρώτη τους ευχάριστη μνήμη η μετά από ένα διάλλειμα φρίκης. Ότι πήγαν κάπου και γνώρισαν ανθρώπους. Τώρα για τα κορίτσια που φεύγουν έχουμε ετοιμάσει ένα άλμπουμ για να θυμούνται τις στιγμές τους στην Ελλάδα» μας λέει ο Νίκος Κουλουλίας.

Ενώ τα περασμένα Χριστούγεννα που την οργάνωση επισκέφτηκε και ο Αλέξης Γεωργούλης  τα κορίτσια έδειξαν μεγάλο ενθουσιασμό, χαρακτηριστικά ο συντονιστής μας διηγείται γελώντας:  «Όταν έμαθαν ότι θα τις επισκεφτεί ο Αλέξης Γεωργούλης σημαιοστολιστήκαν, βάφτηκαν, έβαλαν τα στολίδια τους, του κάνανε και δώρο ένα γιλέκο που όλες έβαλαν τις υπογραφές τους και μάλιστα μία έγραψε σ’αγαπώ»

Τι λένε οι υπεύθυνοι για τα κορίτσια;

Το κουδούνι του σπιτιού χτυπάει και τα κορίτσια τρέχουν με χαρά να υποδεχτούν τον διευθυντή και ιδρυτή της οργάνωσης Παναγιώτη Νίκα, ο οποίος τους δίνει αμέσως τα παγωτά που τους είχε φέρει.

Ο ίδιος ξεκίνησε να ασχολείται με το προσφυγικό στις αρχές της δεκαετίας του 2010 ενώ έχει υπηρετήσει ως διευθυντής της Υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής –ΥΠΥ- στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής (2012-2016).

«Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω τη δική μου οργάνωση, καθώς το ελβετικό κράτος διέθετε και συνεχίζει να διαθέτει χρηματοδότηση για την υλοποίηση δράσεων προστασίας ευάλωτων ομάδων και, κυρίως, ανήλικων προσφύγων και μεταναστών. Ήθελα να ασχοληθώ με τα παιδιά, γιατί γνωρίζω ότι είναι οι πλέον ευάλωτοι των ευάλωτων».

Η συνέντευξη κράτησε περίπου δύο ώρες και σίγουρα η επιρροή των ιστοριών αλλά και των ίδιων των παιδιών ήταν μεγάλη και αυτό που αναρωτήθηκα είναι οι ίδιοι πως διαχειρίζονται την καθημερινή συναναστροφή με τα παιδιά.

«Μπορεί στην καθημερινότητά μου να βαρυγκωμώ για απλά πράγματα και μετά σκέφτομαι και λέω… έχω δικαίωμα εγώ να στεναχωριέμαι και να μην νιώθω απολύτως ευλογημένος;  Όταν αυτά τα παιδιά έχουν περάσει τόσα και τόσα και ανακαλύπτουν την χαρά στο παραμικρό, βλέπεις την δύναμη που έχουν μέσα τους, με το κατάλληλο περιβάλλον είναι έτοιμες να ανοίξουν τα φτερά τους » λέει ο Παναγώτης Νίκας.

Ενώ ο «μπαμπάς» του σπιτιού ο Νίκος Κουλουλίας  χαρακτηρίζει την εργασία του ως τρομερή πρόκληση από την στιγμή που δεν μπορείς να θεωρείς κανένα από αυτά τα παιδιά δεδομένο, καθώς κρατάει πάντα ένα κλειστό κομμάτι μέσα του.

«Για να είσαι σε έναν τέτοιο χώρο πρέπει να είσαι από μόνος σου καλός άνθρωπος αλλά νομίζω σε σμιλεύει ακόμη περισσότερο… αντιλαμβάνεσαι και εσύ ότι αυτά που έχεις δεν είναι τόσο δεδομένα αλλά σε αλλάζει και στην καθημερινότητά σου μιλώντας με αυτά τα παιδιά».

Το δέσιμο που αναπτύσσεται όσο ο χρόνος κυλά ανάμεσα στα κορίτσια και  τους ανθρώπους του σπιτιού γίνεται πιο δυνατό και ισχυρό όπως μας εξήγησε και ο Παναγιώτης Νίκας… τα παιδιά θα περάσουν κάποια χρόνια από την ζωή τους σε αυτό το σπίτι. Χρόνια που θα είναι σίγουρα χαραγμένα στην μνήμη τους καθώς αποτελούν το τέλος μιας άσχημης ιστορίας και την αφετηρία μιας νέας αρχής.

 «Στο τέλος της ημέρας κάποια παιδιά είναι προσκολλημένα πάνω σου και αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν ανάγκες. Ποιον έχουν εδώ να τους πάρει ένα παγωτό; Ποιον έχουν να τους πάρει έναν φορτιστή γιατί χάλασε; Ποιον να τους πει μια καλή κουβέντα ή να τα παρηγορήσει; Μιλάμε για παιδιά που δεν έχουν βιώσει την αγκαλιά αλλά την κλοτσιά, τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά. Πολλά παιδιά αναζητώντας το ενδιαφέρον επικαλούνται κάποιο πρόβλημα υγείας. “Με πονάει η κοιλιά’’ παραπονιούνται συχνά. Εκεί, αυτό που κάνουν οι φροντιστές, είναι να τους δώσουν ένα παυσίπονο, αλλά ουσιαστικά αυτό που θέλουν είναι να τους χαϊδέψεις την κοιλιά ή το κεφάλι. Αυτός είναι ο λόγος που στο προσωπικό μας κάνουμε μια διάκριση υπέρ των γυναικών, γιατί αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας άντρας» μας λέει ο Παναγιώτης Νίκας.

Ο οποιοσδήποτε μπορεί να βοηθήσει και να περάσει λίγες δημιουργικές στιγμές με τα παιδιά. Να τα συνοδεύσει έξω σε μία βόλτα με την συνοδεία του προσωπικού μας ή να περάσει μαζί τους λίγες ώρες στο σπίτι. Ως νεοσύστατη ομάδα οι ανάγκες της οργάνωσης είναι ακόμη αρκετές.

«Είναι τόσες πολλές οι ανάγκες που προκύπτουν συνεχώς που δεν προλαβαίνουν να καταγραφούν… Ένα κορίτσι έβγαινε να πάει στα αγγλικά και όταν γυρνούσε έλεγε με πονάει το πόδι μου, την στένευε το παπούτσι και δεν έλεγε ξέρεις κάτι έχω ανάγκη από παπούτσια οπότε πήγαμε να της πάρω και με ευχαρίστηση με αγκάλιασε… μετά από λίγες μέρες της πήρα και κάτι πέδιλα, πήγε στην δασκάλα και της είπε να της μάθει πως λέγεται το αγκαλιά» λέει συγκινημένος ο Νίκος Κουλουλίας.

Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 200 κορίτσια ασυνόδευτα παιδιά. Τι συμβαίνει όμως αν δεν βρεθεί η «Zeuxis» ή οποιαδήποτε άλλη οργάνωση στον δρόμο τους;

«Τα ασυνόδευτα παιδιά ακόμα και σήμερα κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στα καμπς και κανένας δεν γνωρίζει πόσα έρχονται καθημερινά. Ζουν σε απίστευτες συνθήκες γιατί το τοπίο εκεί συνεχώς μεταβάλλεται άλλοι έρχονται άλλοι φεύγουν οπότε τα παιδιά περνούν πάρα πολύ δύσκολα» μας απαντά ο Νίκος Κουλουλίας.

Ο ίδιος έζησε από κοντά τέτοιες καταστάσεις όταν αποφάσισε να αφήσει την θέση του ως δημόσιος υπάλληλος στο υπουργείο τουρισμού την περίοδο που η πολιτική υπηρεσία είχε αρχίσει να υποδέχεται μετανάστες στον Έβρο.

«Ήμουν πάντα ευαισθητοποιημένος σε αυτό το κομμάτι πάντα ασχολιόμουν με τα συνδικαλιστικά, πολιτικά, κοινωνικά… ήμουν ευχαριστημένος στην δουλειά μου οικονομικά αλλά ήμουν δυσαρεστημένος όταν άκουγα από κάποιον πολιτικό ότι θα αλλάξει τις ντουλάπες σε έναν οικισμό τις οποίες δεν τις είχε δει ποτέ, από το γραφείο γινόντουσαν σχεδιασμοί οπότε αυτό με ενοχλούσε. Έφυγα και ήρθα σε αυτήν την οργάνωση και ευελπιστώ να συνταξιοδοτηθώ από εδώ.»

Το περιστατικό όμως  που τον επηρέασε και έβαλε σε κίνδυνο την ζωή του διαδραματίστηκε στην Λέρο ένα βράδυ όπου αντίκρισε μία «ζούγκλα» όπως μας λέει χαρακτηριστικά:

«Απορώ οι άνθρωποι πως δουλεύουν εκεί… απίστευτα πράγματα σε ένα κέντρο που χωράει επίσημα 1200 άτομα να έχεις 8000-9000, επιθέσεις μεταναστών στο προσωπικό… έζησα μία τέτοια κατάσταση εγκλωβισμένος σε ένα κοντέινερ και μας φυγάδευσε η αστυνομία με σκάφος από την θάλασσα, δεν μπορώ να το ξεχάσω αυτό… σηκώσαν το πατζούρι και μου έκανε νόημα ο ένας ότι τελείωσα, πήρα τηλέφωνο εκείνη την ώρα και είπα έχω δύο λεπτά ζωή».

Ένας “πόλεμος” συναισθημάτων

Παιδικά μάτια που πια εκπέμπουν μια μικρή ανακούφιση έχοντας πια ένα χάδι, μία στέγη, ένα όχι τόσο αβέβαιο μέλλον… όμως για κάποια το μαρτύριο δεν τελείωσε εκεί, τόσα χιλιόμετρα μακριά και ο πόνος τις κυνηγάει, οι μνήμες ξυπνούν και πάλι και σε κάνουν να αναρωτιέσαι πότε επιτέλους αυτά τα κορίτσια θα ζήσουν την χαμένη παιδικότητα που άφησαν στην χώρα τους φεύγοντας, θαμμένη στα χαλάσματα του πολέμου…

Φεύγοντας από το σπίτι  η Μ. καθόταν σε μία καρέκλα θλιμμένη… μόλις είχε μάθει ότι το σπίτι της είχε βομβαρδιστεί…

«Μόλις της έστειλε βίντεο η αδερφή της που δείχνει το σπίτι της να καίγεται» μας εξηγούν. Οι δυσκολίες για αυτά τα κορίτσια συνεχίζονται όμως τουλάχιστον τώρα έχουν ανθρώπους να τις προστατεύσουν και να τις αγκαλιάσουν… το ταξίδι της Μ. αλλά και των άλλων κοριτσιών είναι ακόμη μακρύ αλλά πάντα θα κουβαλούν  στο μυαλό τους κάποιες όμορφες αναμνήσεις από το «σπίτι» τους στην Ελλάδα.

Αν θέλετε να μάθετε  να μάθετε περισσότερα για την οργάνωση ή πώς μπορείτε να βοηθήσετε επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα της ΜΚΟ Zeuxis www.zeuxis.org.gr ή στη σελίδα στο Facebook https://www.facebook.com/Zeuxisngo/

Από τη Μαίρη Γεωργοσοπούλου

Φωτογραφίες: Εμμανουέλα Αντωνιάδου

Instafeed