Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι κανείς, ούτε καν ένας αιωνόβιος, δεν πεθαίνει από τα γηρατειά στην πραγματικότητα. Η παραδοσιακή άποψη θέλει τα γηρατειά να αποτελούν αιτία θανάτου, ότι καθώς ένα άτομο γερνάει, τα συστήματά του υποβαθμίζονται σταδιακά και τελικά πεθαίνει.
Όμως, νέα έρευνα από το German Center for Neurodegenerative Diseases υποστηρίζει ότι η γήρανση δεν είναι στην πραγματικότητα μια αληθινή αιτία θανάτου. Είναι απλώς ένα χρονικό σημείο στο βιολογικό ρολόι, κατά το οποίο συγκεκριμένες ασθένειες υπερφορτώνουν το σύστημα και το άτομο πεθαίνει.
Οι ερευνητές προτείνουν ότι τα διάσημα «Hallmarks of Aging», όπως τα επίμονα νεκρά κύτταρα, το κατεστραμμένο DNA και τα φθαρμένα καλύμματα των χρωμοσωμάτων, ίσως να μην είναι οι άμεσοι δολοφόνοι, αλλά μάλλον τα συμπτώματα της βαθύτερης διαδικασίας γήρανσης και μιας κατάστασης αυξημένης ευπάθειας σε θανατηφόρες ασθένειες, όπως η καρδιακή ανεπάρκεια.
Μια ανάλυση 2.410 ανθρώπινων νεκροψιών εντόπισε το κυκλοφορικό σύστημα ως το κύριο σημείο αποτυχίας του σώματος. Η κυρία αιτία θανάτου ήταν οι καρδιαγγειακές παθήσεις, συγκεκριμένα τα εμφράγματα, συχνά χωρίς διάγνωση μέχρι τη νεκροψία, αντιπροσωπεύοντας το 39% όλων των περιπτώσεων.
Ακόμη και μεταξύ των αιωνόβιων, ατόμων 100 χρόνων και άνω, που θεωρούνταν γενικά υγιείς, οι νεκροψίες αποκάλυψαν ότι δεν πέθαναν από γηρατειά. Σχεδόν το 70% πέθανε από καρδιαγγειακές αιτίες, το ένα τέταρτο από αναπνευστική ανεπάρκεια και μικρότερα ποσοστά από άλλες συγκεκριμένες οργανικές ανεπάρκειες.
Αυτή η θεωρία δίνει ένα σοβαρό πλήγμα στη βιομηχανία της μακροζωίας, υποστηρίζοντας ότι τα ολοένα και πιο δημοφιλή φάρμακα αντιγήρανσης δεν επιβραδύνουν τη γήρανση, απλώς καθυστερούν μια συγκεκριμένη ασθένεια.
Ενώ τα εμφράγματα προκάλεσαν το 39% των θανάτων, η γενική καρδιακή ή πνευμονική ανεπάρκεια ήταν υπεύθυνη για το 38%, τα εγκεφαλικά σχεδόν για το 18% και οι θρόμβοι στους πνεύμονες για το 10%. Η ρήξη μιας μεγάλης αρτηρίας αντιστοιχούσε σε λίγο λιγότερο από 10% των θανάτων.
Αυτά τα ποσοστά υπερβαίνουν το 100% επειδή πολλοί άνθρωποι παρουσίαζαν συνδυασμό αυτών των προβλημάτων. Για παράδειγμα, ένα έμφραγμα οδήγησε σε καρδιακή ανεπάρκεια. Για τον άνθρωπο, η «αχίλλειος πτέρνα» δεν είναι η γήρανση, αλλά η αποτυχία του κυκλοφορικού συστήματος.
Τα χαρακτηριστικά γήρανσης δεν είναι η άμεση αιτία θανάτου που αναγράφεται στο πιστοποιητικό θανάτου. Αντίθετα, αποτελούν δείκτες ενός σώματος σε αδυναμία, που στη συνέχεια είναι πιο πιθανό να υποκύψει σε μια διαγνώσιμη θανατηφόρα ασθένεια, όπως έμφραγμα, εγκεφαλικό ή ανεπάρκεια οργάνου.
Οι ερευνητές δήλωσαν: «Η έρευνα για τη γήρανση έχει πολύ καιρό διαμορφωθεί από υποθέσεις που ενδέχεται να μην λαμβάνουν πλήρως υπόψη την πολυπλοκότητα της διαδικασίας γήρανσης. Μια από τις πιο επίμονες υποθέσεις είναι ότι η επέκταση του προσδόκιμου ζωής ισοδυναμεί με επιβράδυνση της γήρανσης.
Ωστόσο, η θνησιμότητα σχετιζόμενη με την ηλικία καθορίζεται συχνά από ένα στενό σύνολο παθολογιών που περιορίζουν τη ζωή και όχι από μια γενικευμένη, συστηματική διαδικασία γήρανσης. Ως εκ τούτου, η επέκταση του προσδόκιμου ζωής συχνά αντικατοπτρίζει την καθυστέρηση εμφάνισης συγκεκριμένων ασθενειών και όχι την επιβράδυνση της γήρανσης καθαυτής».
Οι ερευνητές υποστήριξαν ότι η βάση της επιστήμης κατά της γήρανσης είναι χτισμένη σε λανθασμένη λογική.
Όταν εξέτασαν τις βασικές μελέτες που χρησιμοποιήθηκαν για να επικυρώσουν τα χαρακτηριστικά γήρανσης, διαπίστωσαν ότι το 57% έως 100% των πειραμάτων είχαν γίνει μόνο σε ήδη ηλικιωμένα ζώα, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό αποδείξεων σχετικά με το κατά πόσο η στόχευση αυτών των χαρακτηριστικών μπορεί πραγματικά να επιβραδύνει τη γήρανση από την αρχή.
Οι επιστήμονες, όπως υποστηρίζουν, δεν μπορούν να γνωρίζουν αν κάτι επιβραδύνει τη γήρανση ή απλώς αντιμετωπίζει τα συμπτώματα σε ήδη ηλικιωμένα ζώα. Οι περισσότερες μελέτες ασχολούνται μόνο με ηλικιωμένα ζώα, συγχέοντας τη θεραπεία ασθενειών με την τροποποίηση της γήρανσης.
Στις λίγες μελέτες που περιλάμβαναν νεαρά ζώα, η θεραπεία βοήθησε εξίσου τα νεαρά και τα ηλικιωμένα ζώα στο 72% των περιπτώσεων. Αυτό σημαίνει ότι ήταν απλώς μια γενική ενίσχυση της υγείας, όχι κάτι που άλλαζε τον ρυθμό της γήρανσης.
Για παράδειγμα, ένα βασικό χαρακτηριστικό γήρανσης είναι τα «zombie cells», που αναφέρονται σε κατεστραμμένα κύτταρα που σταματούν να διαιρούνται αλλά δεν πεθαίνουν και παραμένουν στο σώμα εκκρίνοντας φλεγμονώδεις ουσίες, συμβάλλοντας στη γήρανση και σε ασθένειες όπως Alzheimer, αρθρίτιδα, καρκίνος και διαβήτης. Το επιχείρημα είναι ότι αυτά τα κύτταρα είναι ο κύριος παράγοντας της ίδιας της γήρανσης. Αν ισχύει, η αφαίρεσή τους δεν θα έκανε απλώς τα γηραιά σώματα λιγότερο άρρωστα, αλλά θα έπρεπε να επιβραδύνει θεμελιωδώς τον ρυθμό κατάρρευσης πολλών οργάνων με την πάροδο του χρόνου.
Για να μελετηθεί αποτελεσματικά η ικανότητα αυτών των παρεμβάσεων να επιβραδύνουν τη συστηματική φθορά που οδηγεί σε θανάτους λόγω ασθενειών, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι επιστήμονες θα πρέπει να δίνουν τις πειραματικές θεραπείες σε ζώα στη μέση ηλικία, ώστε να μπορούν να παρακολουθήσουν τη φθορά, καθώς γερνούν και όχι μόνο όταν είναι ήδη γηραιά και ευάλωτα.
Τα «βιολογικά ρολόγια» έχουν εμφανιστεί σε αυτόν τον χώρο, με την υπόσχεση να προβλέψουν τη βιολογική ηλικία και τον κίνδυνο θνησιμότητας των ανθρώπων βασιζόμενα σε μοτίβα δεδομένων, όπως αλλαγές στο DNA που ενεργοποιούν ή απενεργοποιούν συγκεκριμένα γονίδια, και συσχετίζονται με την ηλικία.
Αλλά οι ερευνητές λένε ότι αυτά τα ρολόγια παρακολουθούν βιοδείκτες που αλλάζουν μαζί με τη γήρανση, και όχι απαραίτητα αυτούς που την προκαλούν. Η αλλαγή του σκορ στο ρολόι μπορεί να σημαίνει ότι έχει αλλάξει ένα σημάδι γήρανσης, αλλά όχι απαραίτητα η υποκείμενη διαδικασία.
