Κάπου ανάμεσα σε ένα γενικότερο ξέσπασμα nostalgia-core και μια παγκόσμια λαχτάρα για sequels, η Μιράντα Πρίστλι επέστρεψε. Ναι, η Meryl Streep εμφανίστηκε ξανά με το iconic look της Μιράντα και κάπως έτσι επιβεβαίωσε τις φήμες για το The Devil Wears Prada 2 που την ήθελαν να συμμετέχει στη νέα ταινία.
Και ναι, φυσικά και χαρήκαμε. Γιατί αν είναι να βλέπουμε sequels, ας είναι τουλάχιστον γεμάτα φανταστικά σαρκαστικά βλέμματα και πανωφόρια που κοστίζουν όσο ένα διαμέρισμα στα Πατήσια. Αλλά επειδή μεγαλώσαμε και λίγο μαζί με την Άντι (που πλέον θα είναι 42, όχι 22), να κάνουμε κι έναν μικρό αναστοχασμό…
Γιατί The Devil Wears Prada δεν ήταν μόνο μια feelgood κομεντί για κορίτσια που ήθελαν να μπουν στον κόσμο της μόδας. Ήταν και ένα μικρό manual για να κακοποιήσεις με πρόσχημα τη μόδα.
Τα κορίτσια τον είδαν τον διάβολο να φοράει Prada τότε, αλλά δεν κατάλαβαν πως ήταν διάβολος. Το κατάπιαν αμάσητο το παραμύθι και ήθελαν κι αυτές να γίνουν Άντι Σακς. Ξέρετε.. το κορίτσι που δουλεύει πολύ και μια μέρα αναγνωρίζεται και έτσι καταλήγει να φοράει ρούχα μεγάλων οίκων μόνο και μόνο επειδή δουλεύει στη μόδα. Εεεε, αυτά δεν γίνονται παιδιά. Τα έχω ξαναγράψει. Ούτε γίνονταν, ούτε γίνονται. Συγνώμη που σας το χαλάω, αλλά αυτή η ταινία με το τι σημαίνει να δουλεύεις σε περιοδικό μόδας στα αλήθεια, δεν έχει και πολλή σχέση. Το μόνο που μπορεί κανείς να βρει κοινό -παγκοσμίως- είναι την τοξικότητα. Που πια κι αυτή τείνει να εκλείπει. Και ελπίζουμε να μείνει έτσι. Ναι, The Devil Wears Prada 2;
Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς. Η Miranda Priestly ήταν ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της pop κουλτούρας. Αλλά ήταν επίσης και μια αφεντικίνα που δεν έλεγε ούτε «ευχαριστώ». Μια γυναίκα που καταρράκωνε άλλες γυναίκες γιατί «αν δεν είσαι σκύλα, δεν σε παίρνουν στα σοβαρά».
Αλλά ξέρετε κάτι; Εκεί στα mid 2000s αυτό ήταν ακόμα τάση.
Όπως και το να θεωρείς ότι αν δεν υποφέρεις δεν το θες αρκετά. Ή ότι ο δρόμος για την κορυφή είναι στρωμένος με μηδενική προσωπική ζωή, καμένες σχέσεις και χυμένους καφέδες Starbucks και την ανοχή σου σε ένα αφεντικό που φωνάζει.
Να επιστρέψει η Meryl, ναι. Όχι όμως κι η κουλτούρα της κακοποίησης με τακούνια!
Δεν φταίει η Meryl -η οποία έπαιξε άψογα το ρόλο της. Φταίει που πολλές από εμάς (και πολλοί από εμάς) πήραμε στα σοβαρά την Miranda όχι ως χαρακτήρα, αλλά ως life-coach. Η Miranda μάς έκανε να πιστέψουμε ότι ο κόσμος της μόδας είναι ok να είναι τοξικός, ότι η ενσυναίσθηση είναι για τους junior editors και το να έχεις ζωή έξω από το γραφείο είναι ένδειξη αδυναμίας.
