Το φεγγάρι υπήρξε ανέκαθεν μια μυστηριώδης παρουσία στον νυχτερινό ουρανό, ένα ουράνιο σώμα που δεν φωτίζει μόνο τη Γη, αλλά και την ψυχή μας. Εδώ και αιώνες, πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο το έχουν συνδέσει με μύθους, θεότητες και τελετουργίες, καθώς η σιωπηλή του λάμψη μοιάζει να ασκεί πάνω μας μια έλξη που ξεπερνά τα όρια της λογικής.

Η δύναμη του φεγγαριού δεν είναι μόνο ποιητική. Η βαρυτική του έλξη ρυθμίζει τις παλίρροιες, επηρεάζει τα νερά της Γης και δημιουργεί έναν αθέατο δεσμό ανάμεσα σε εμάς και τον ουρανό. Ίσως αυτή η σχέση με το στοιχείο του νερού να εξηγεί και γιατί τόσοι άνθρωποι αισθάνονται πιο ευαίσθητοι ή πιο ανήσυχοι όταν το φεγγάρι γεμίζει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παραδέχονται ότι κοιτάζοντάς το νιώθουν μια ανεξήγητη εσωτερική αναστάτωση ή μια γλυκιά μελαγχολία.

Παράλληλα, το φεγγάρι έγινε πηγή έμπνευσης για την τέχνη και τη λογοτεχνία. Από την ποίηση του Σαπφούς μέχρι τις μελωδίες του Debussy, η εικόνα του αναδύεται ξανά και ξανά, σαν ένας καθρέφτης που αντικατοπτρίζει τα πιο κρυφά μας συναισθήματα. Κάθε φάση του μάς θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι στατικό: η ζωή αλλάζει, ανανεώνεται, βρίσκει νέους κύκλους να διανύσει.

Ίσως, λοιπόν, το φεγγάρι να μας μαγνητίζει γιατί μέσα του βλέπουμε κομμάτια του εαυτού μας. Τη δύναμη να επηρεάζουμε και να επηρεαζόμαστε, την ανάγκη μας για φως στο σκοτάδι, αλλά και την αέναη αναζήτηση για νόημα σε κάτι που ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα.