Κάθε νύχτα ταξιδεύουμε σε έναν κόσμο γεμάτο εικόνες, χρώματα, πρόσωπα και ιστορίες, έναν κόσμο που ονομάζουμε όνειρο. Και όμως, συχνά, όταν ξυπνάμε, αυτά τα πολύχρωμα ταξίδια γίνονται θολά, ξεθωριασμένα ή εξαφανίζονται σαν αχνό ψίθυρο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τόσες φορές δεν μπορούμε να θυμηθούμε τα όνειρά μας;

Η απάντηση κρύβεται στα μυστικά της νευρολογίας του ύπνου και τη λειτουργία της μνήμης. Κατά τη διάρκεια του ύπνου REM, της φάσης όπου τα όνειρα είναι πιο έντονα, ο εγκέφαλός μας είναι ιδιαίτερα δραστήριος, αλλά κάποιες περιοχές που σχετίζονται με την αποθήκευση και ανάκτηση μνήμης, όπως ο ιππόκαμπος, λειτουργούν σε πιο χαμηλούς ρυθμούς. Αυτό σημαίνει πως ενώ ζούμε την εμπειρία του ονείρου, ο εγκέφαλος δυσκολεύεται να «καταγράψει» αυτές τις εικόνες ως αναμνήσεις που θα μπορέσουμε να θυμηθούμε αργότερα.

Φιλοσοφικά, η δυσκολία να θυμηθούμε τα όνειρα ίσως μας θυμίζει πως η μνήμη δεν είναι απλά μια αποθήκη γεγονότων, αλλά μια ζωντανή διαδικασία που επεξεργάζεται και μετασχηματίζει την πραγματικότητα. Τα όνειρα ζουν στο παρόν της συνείδησης του ύπνου και συχνά αρπάζουν την ουσία της στιγμής, χωρίς να δεσμεύονται από την ανάγκη να αποθηκευτούν για το μέλλον. Είναι μια προσωρινή δημιουργία που αντανακλά την εσωτερική μας ζωή και τις επιθυμίες μας, αλλά που τελικά αφήνεται να πετάξει μακριά, σαν το πρωινό φως που σβήνει τις σκιές.

Έτσι, το να μη θυμόμαστε τα όνειρά μας δεν είναι απλά μια «έλλειψη» μνήμης, αλλά ένα μικρό μυστήριο που μας προσκαλεί να σεβαστούμε την παροδικότητα και το μυστήριο της συνείδησης μας.