Υπάρχει κάτι μαγικό στην πρώτη γουλιά καφέ. Δεν είναι μόνο η γεύση του, ούτε η ζεστασιά του. Είναι εκείνη η στιγμή. Η ησυχία πριν ξεκινήσει ο θόρυβος της ημέρας. Η ιεροτελεστία του να τον ετοιμάζεις, να τον μυρίζεις, να τον κρατάς στα χέρια σου σαν μικρή παρηγοριά. Κάθε πρωί, σχεδόν αυτόματα, ο οργανισμός μας στρέφεται σε αυτόν, όχι μόνο για ξύπνημα, αλλά για επανεκκίνηση. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτήν την απόλαυση;

Ο πρώτος καφές της ημέρας ενεργοποιεί ένα πολύπλοκο σύστημα ανταμοιβής στον εγκέφαλο. Η καφεΐνη μπλοκάρει τους υποδοχείς της αδενοσίνης, μιας ουσίας που προκαλεί υπνηλία, και ταυτόχρονα διεγείρει την παραγωγή ντοπαμίνης, του νευροδιαβιβαστή που σχετίζεται με την ευχαρίστηση και την κινητοποίηση. Η ντοπαμίνη, όμως, δεν λειτουργεί μόνη της. Επηρεάζεται από το πώς αισθανόμαστε, τι θυμόμαστε και τι περιμένουμε.

Η μυρωδιά του καφέ είναι από μόνη της ισχυρό αισθητηριακό ερέθισμα, που ξυπνά τον εγκέφαλο με τον ίδιο τρόπο που ένα τραγούδι μπορεί να μας φέρει αναμνήσεις. Η καθημερινή επανάληψη, αυτή η γνώριμη ρουτίνα του καφέ, δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας. Ο εγκέφαλος «μαθαίνει» ότι αυτό το φλιτζάνι σημαίνει έναρξη, σταθερότητα, παρηγοριά. Και κάθε πρωί, λίγο πριν το πιούμε, ήδη έχει αρχίσει να απελευθερώνει ντοπαμίνη. Όχι για τη γεύση, αλλά για την προσδοκία της απόλαυσης.

Ο πρώτος καφές της ημέρας είναι λοιπόν πολλά περισσότερα από ένα ρόφημα. Είναι τελετουργία, μνήμη, σωματική ανάγκη και ψυχική ανακούφιση. Όλα σε ένα φλιτζάνι. Κι αυτό τον κάνει απλώς… ανεπανάληπτο.