Με μια δυνατή και συγκινητική παρέμβαση στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Ελεονώρα Μελέτη, ανέδειξε τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι γυναίκες και τα κορίτσια στο Αφγανιστάν. Με λόγο αιχμηρό αλλά βαθιά ανθρώπινο, μίλησε για τη δραματική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, όπου ακόμη και μπροστά σε μια φυσική καταστροφή, οι γυναίκες στερούνται το δικαίωμα στη βοήθεια, στη ζωή και στην αξιοπρέπεια.
Η Ελεονώρα Μελέτη κατήγγειλε το καθεστώς των Ταλιμπάν, το οποίο συνεχίζει να αφαιρεί από τις γυναίκες τα πιο βασικά δικαιώματα, επιβάλλοντας απαγορεύσεις στη μόρφωση, στην ελευθερία λόγου, ακόμη και στην ίδια τη δυνατότητα ύπαρξης. Όπως σημείωσε, η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας συχνά εμποδίζεται, με αποτέλεσμα χιλιάδες γυναίκες και κορίτσια να χάνουν τη ζωή τους χωρίς κανέναν λόγο.
Η ευρωβουλευτής του ΕΛΚ στάθηκε στην απουσία διεθνούς κινητοποίησης και αναρωτήθηκε με νόημα: «Εμείς τι κάνουμε;». Μιλώντας ως εισηγήτρια του ΕΛΚ για την ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπιστικής βοήθειας σε περιοχές κρίσεων, όπως η Γάζα και το Αφγανιστάν, υπογράμμισε ότι παρά τις διεθνείς καταδίκες και κυρώσεις, τα αποτελέσματα παραμένουν ανεπαρκή.
«Δεν γίνεται να υπάρξει ειρήνη εκεί που δεν υπάρχουν γυναίκες», δήλωσε χαρακτηριστικά, καλώντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη-μέλη να συνεργαστούν ουσιαστικά για την εξεύρεση λύσης που δεν θα νομιμοποιεί το καθεστώς των Ταλιμπάν, αλλά θα συμβάλει στην κατάργησή του και στην αποκατάσταση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των γυναικών και κοριτσιών της χώρας.
Απόσπασμα από την παρέμβασή της στην ολομέλεια
«31 Αυγούστου. Αφγανιστάν. 6,2 ρίχτερ και πάνω από έξι χιλιάδες νεκροί και τραυματίες. Στη πλειοψηφία τους γυναίκες και κορίτσια που πεθαίνουν γιατί απαγορεύεται να τους παρασχεθεί βοήθεια. Εκεί όπου τα ανήλικα κοριτσάκια εκβιάζονται σε γάμους από τα 9, οι γυναίκες απαγορεύεται να μιλούν σε δημόσιους χώρους, να τραγουδούν, να βλέπουν με τα δύο τους μάτια, να σπουδάζουν.
Δεν θα ρωτήσω, βεβαίως, “πού είναι οι ακτιβιστές;” ή “γιατί δεν γίνονται πορείες για το Αφγανιστάν;” Θα ρωτήσω, όμως, εμείς τι κάνουμε; Και το ρωτάω ως εισηγήτρια για τη διαμόρφωση πολιτικής ανθρωπιστικής βοήθειας σε περιοχές κρίσεων, όπως η Γάζα και το Αφγανιστάν. Εμείς λοιπόν κάνουμε αυτό που προβλέπεται: καταδικάζουμε και επιφέρουμε κυρώσεις. Η προσπάθειά μας, όμως, δυστυχώς δεν έχει αποτέλεσμα.
Το ξέρουμε καλά. Μας τιμά το γεγονός ότι το παλεύουμε, ακόμη και το ότι συζητιέται το ενδεχόμενο μιας ελεγχόμενης συνεργασίας με τους Ταλιμπάν, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θα συνιστά αναγνώριση του καθεστώτος, αλλά μια στρατηγική προσπάθεια για ένα πιο ειρηνικό Αφγανιστάν. Δεν γίνεται όμως να υπάρξει ειρήνη εκεί που δεν υπάρχουν γυναίκες.
Κυρία Επίτροπε, είστε γυναίκα. Πρέπει όλοι μας να συνεργαστούμε για να βρούμε επιτέλους εκείνη τη λύση που δεν θα μας βάλει στο ίδιο τραπέζι με το καθεστώς, αλλά τη λύση που θα απαγορεύσει να υπάρχει το καθεστώς».
