Η Δωροθέα Μερκούρη ήταν και παραμένει μια από τις πιο όμορφες Ελληνίδες. Η γυναίκα που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ως το πρόσωπο της μεσογειακής ομορφιάς είναι ηθοποιός, μητέρα και πρότυπο για πολλές γυναίκες. Η προσωπικότητα και οι ερμηνείες της είναι σημείο αναφοράς και η παρουσία της εμπνέει.
Η γυναίκα που άντρες και γυναίκες αγαπούν και στηρίζουν σε όλη της την πορεία θα είναι καλεσμένη του Δημήτρη Αργυρόπουλου στη θεματική New Nomads στο Utopia @ Golden Hall για να μας μιλήσει για το στιλ, τα ταξίδια της, τις έντονες εμπειρίες που έχει ζήσει και φυσικά τη μοναδική φιλοσοφία της για τη ζωή. Λίγο πριν βρεθεί στο concept showroom, της θέσαμε μερικές ερωτήσεις για να μας δώσει τον τόνο για όλα τα ενδιαφέροντα θέματα που θα συζητήσει την Τετάρτη 24/7 στις 17:00 στο χώρο του Utopia @ Golden Hall, όπου φυσικά μπορείτε ελεύθερα να παραβρεθείτε κι εσείς και να παρακολουθήσετε live τη συνέντευξη.
Τι σημαίνει για σένα πολυτέλεια το 2019; Πώς έχει αλλάξει ο όρος στο πέρασμα του χρόνου;
Πολυτέλεια είναι να έχω χρόνο με τα παιδιά μου. Να ταξιδεύω μαζί τους για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον πανέμορφο πλανήτη μας. Να χάνομαι σε μια άγνωστη πόλη. Να έχω τον χρόνο να μην κάνω τίποτα κάποιες στιγμές μέσα στην μέρα. Να μαγειρέψω ένα καλό φαγητό. Να πάω στην Ινδία. Να μου λέω συγγνώμη.
Τι βρίσκεις τον εαυτό σου να μη μπορεί να σταματήσει να αγοράζει ακόμα και σήμερα;
Καλλυντικά και κρέμες για το σώμα τα μαλλιά, παπούτσια, καλά προϊόντα για φαγητό, αεροπορικά εισιτήρια!
Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τελικά μια γυναίκα όμορφη το 2019;
Όμορφη είναι η γυναίκα με αυτοπεποίθηση και δύναμη. Η γυναίκα που ξέρει ποια είναι και δεν έχει ίχνος ζήλιας για τις άλλες γυναίκες, ούτε για τον σύντροφό της. Είναι η γυναίκα που έχει χαρούμενο και καθαρό βλέμμα. Αυτό που εγώ δηλαδή χαρακτηρίζω “natural sparkle”.
Θέλουμε να μας περιγράψεις μια περιπέτεια που έχεις ζήσει και θα χαρακτήριζες εμπειρία ζωής.
Εχω πάει στη Λυμνη Titicaca στο Peru. Το 1995 δεν είχε τίποτα τότε εκεί, ούτε ένα δωμάτιο να μείνεις. Περάσαμε με τον φίλο μου το βράδυ στην καλύβα ενός βοσκού, που μας φίλεψε μια απλή σούπα από περουβιανή πατάτα. Δεν είχαμε ακριβώς κρεβάτι, ούτε σεντόνια, μόνο μια φτιαγμένη στο χέρι μάλλινη κουβέρτα. Μάλλον ήταν ότι πιο ωραίο έχω κάνει. Σήμερα αυτό το μέρος έχει τα πάντα. Δεν θέλω να πάω, θέλω να το θυμάμαι έτσι όπως ήταν τότε.
Θέλουμε να μοιραστείς μαζί μας τη δική σου σχέση με τον χρόνο και ένα μυστικό σου για να αναστέλλεις την επίδρασή του πάνω σου.
Ο χρόνος είναι όλο και πιο λίγος. Δεν έχω ούτε λεπτό να χάσω, δεν ασχολούμαι με πράγματα που είναι χαμηλής συχνότητας, όπως το να κρίνεις τους άλλους γι’ αυτό που είναι και κάνουν, ή τα κουτσομπολιά, ή το να λέω στους άλλους πως πρέπει να ζουν ή τι πρέπει να κάνουν.
