Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος δεν πιστεύει στην έννοια του σταρ. «Κανείς δεν γεννιέται σταρ. Υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι, ζωντανοί, ζωηροί, δουλευταράδες, προικισμένοι με εξαιρετική φωνή ή μνήμη, γρήγοροι στην αντίληψη, που μπορούν να καταλάβουν τι πρέπει να παίξουν, πώς πρέπει να στήσουν την κάμερα, πότε πρέπει να πουν τις ατάκες τους. Όπως είχε πει και ο Michael Caine, «δεν θα χάσω ποτέ τη δουλειά μου, γιατί θυμάμαι πάντοτε τα λόγια μου και ξέρω πού ακριβώς πρέπει να σταθώ» – παραβλέποντας λίγο και το γεγονός πως ξέρει και τον τρόπο που πρέπει να τα πει, γιατί αυτό είναι υποκριτική. Άρα, δεν περιμένω να δω μπροστά μου έναν απόκοσμα χαρισματικό και προνομιούχο άνθρωπο. Πάντα πας με ένα δεδομένο, πως έχεις δει αυτό τον άνθρωπο να παίζει και ενδεχομένως έχει υποδυθεί εξαιρετικά κάποιους χαρακτήρες», λέει στο People. «Αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να είναι και καλός συζητητής, όπως συμβαίνει με τον Robert De Niro, o οποίος είναι κοινωνικά δυσλειτουργικός. Δεν το έχει! Αλλά είναι ο De Niro, μπορεί να κάνει σχεδόν τέλεια άλλα πράγματα. Υπάρχουν κι άλλοι που είναι καλοί και στην υποκριτική και στην κουβέντα, όπως ο Hugh Jackman, ο οποίος είναι ωραίος τύπος. Δεν τον ενδιαφέρει μόνο η ομφαλοσκόπηση, η δουλειά του, το «εγώ» του. Όλοι όμως είναι εξαιρετικά ευγνώμονες –και θα το πουν– για την τύχη που είχαν να παίξουν εκείνοι ένα ρόλο και όχι ο διπλανός τους στην οντισιόν ή ο προηγούμενος που τον απέρριψε. Επίσης, κανείς τους δεν έχει τουπέ ή αλαζονεία.», συμπληρώνει. Ποιοι σε ιντριγκάρουν; Εκτιμώ ιδιαίτερα εκείνους που εξελίσσονται ή ένα νέο ταλέντο: Για παράδειγμα, ο Tom Holland, που έπαιξε στο The Impossible (2012) και τώρα παίζει τον Spiderman. Ή ένας άλλος νέος που παίζει στο Call Me By Your Name (2017) και λέγεται Timothée Chalamet. Άλλο τόσο μπορεί να με εκπλήξει και ένας ηθοποιός που με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο σπουδαίος. Όπως ο Matthew McConaughey; Ακριβώς. Θα μπορούσε να είχε καεί από τους ίδιους ρόλους: Λίγο ρομαντικό προφίλ, λίγο παραλία… Ωραίος και τέρμα! Είδες τι μπορεί να κρύβει ένας ηθοποιός; Ποιοι ήταν εκείνοι που δεν σου είχαν κάνει καλή εντύπωση; Ο Gary Oldman επί εποχής Δράκουλα (1992). Προφανώς τότε μπορεί να ήταν ακόμη αλκοολικός. Επίσης, ο F. Murray Abraham, που μου είχε μιλήσει με πολύ υποτιμητικά λόγια για τον Tom Hanks. «Είναι πολύ συμπαθητικό παιδί, όχι και για Όσκαρ, όχι για σοβαρούς ρόλους» . Κανείς άλλος δεν μου έχει μιλήσει έτσι για συνάδελφό του ποτέ. Οι πιο πολλοί, όμως, είναι όπως τους περίμενα. Είχα δει τον Ed Harris για το The Rock (1996), σοβαρός ηθοποιός δραματικών ταινιών, που ήταν σαφές πως έπαιξε περιπέτεια για τα χρήματα. Με το που με είδε μου λέει με σκυμμένο κεφάλι «περιμένω να μου πείτε τη γνώμη σας, είμαι έτοιμος για όλα. Ας το συζητήσουμε». Ήταν με διάθεση ξέρω-τι-θα-πείτε-δεν-θα-σας-βγάλω-εγώ-τρελό. Ή η Emma Thompson, για το Imagining Argentina, μου είχε πει «θέλω να μιλήσουμε, τι δεν πήγε καλά; Με απασχολεί πολύ το ζήτημα». Βλέπεις δηλαδή ανθρώπους σκεπτόμενους, ωραίους τύπους. Όπως ο Steven Fry, που έκλαιγε για την Ελλάδα της κρίσης. Ήξερα πως είναι φιλέλληνας, αλλά όχι τόσο πολύ. Όταν είχα πει στη Meryl Streep «είστε η μεγαλύτερη εν ζωή ηθοποιός», σηκώθηκε, με φίλησε και μου είπε «η μητέρα μου σε ευχαριστεί πολύ για αυτό που είπες». Βλέπεις, είναι κι εκείνοι άνθρωποι… Το δυσάρεστο είναι πως οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι έχουν περισσότερα πράγματα να πουν από τους ηθοποιούς. Απλά οι ηθοποιοί ενδιαφέρουν περισσότερο τον κόσμο, γιατί είναι εκείνοι που μεταφέρουν το συναίσθημα μιας ταινίας. Αν, όμως, μιλήσεις με έναν καλό σκηνοθέτη, πραγματικά έχεις πολλά να πεις. Ποιος σκηνοθέτης σε εντυπωσίασε; Έχω μιλήσει πολλή ώρα με τον Frances Ford Coppola, ο οποίος είναι ιδιοφυής παραμυθάς. Δύο είναι εκπληκτικοί στις ιστορίες: Ο Coppola και ο Βούλγαρης. Μπορεί να σου λένε ιστορίες για ώρες. Ο Coppola μου έλεγε πόσο πολύ ήθελε να πάει στις ΗΠΑ τη ρετσίνα, γιατί είναι η μόνη που ταιριάζει τόσο γευστικά με το ψητό αρνί. Είναι καλοφαγάς Ιταλός. «Είναι πολύ παρεξηγημένο το κρασί σας, εγώ ξέρω από κρασί. Θα το πάω στη Napa Valley, στην Καλιφόρνια, θα γίνει χαμός» μου έλεγε. Βλέπεις, δεν είναι μόνο ο Νονός, οι ταινίες. Έχουν περιέργεια, είναι φιλομαθείς. Θα πρέπει να διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά για να είναι καλοί σκηνοθέτες. Θα έλεγες πως οι Βρετανοί ηθοποιοί τείνουν να υπερκεράσουν τους Αμερικανούς; Φυσικά! Και είναι τόσο μεγάλο το άλμα που έχουν κάνει, ώστε είχε γίνει και θέμα πριν από δύο χρόνια, αφού οι Αμερικανοί αναρωτιούνταν για την ποιότητα των συμπατριωτών ηθοποιών τους. Για παράδειγμα στο Selma, τον εμβληματικό  ρόλο του Dr. Martin Luther King και της γυναίκας του, ερμηνεύουν Άγγλοι. Τον Superman, τον Batman και τον Spiderman τους υποδύονται ο Henry Cavill, o Christian Bale και ο Andrew Garfield, που είναι Άγγλοι. Βλέπεις πως, όταν κάποιος έχει στην παιδεία του τον Shakespeare, είναι πιο εύκολο να κερδίσει τον απόφοιτο γυμναστηρίων και τηλεόρασης. Ενώ υπάρχουν πέντε έξι ωραίοι Αμερικανοί ηθοποιοί, δεν αρκούν. Ο Daniel Day-Lewis έπαιξε τον Abraham Lincoln σε ταινία του Spielberg, πράγμα που σημαίνει πως δεν έβρισκαν Αμερικανό Lincoln. O ίδιος δήλωσε πως η μόνη που φοβόταν μην του πάρει το ρόλο ήταν η Meryl Streep – καλά, η Streep μπορεί να παίξει τους πάντες, άντρες και γυναίκες. Αλλά δεν είπε πως φοβήθηκε κάποιον Αμερικανό. Επίσης, τώρα θυμήθηκα ότι μου είχε κάνει εντύπωση ο Anthony Hopkins, που μου είπε πως «μετά από χρόνια καταπίεσης στην Αγγλία και το Βασιλικό Θέατρο, βρήκα την υγειά μου στο Λος Άντζελες». Μου το έλεγε και η Kate Winslet. Ζεις στην Αγγλία και σου λένε πόσο χάλιας είσαι. Πηγαίνεις στις ΗΠΑ και σου λένε πόσο σπουδαίος είσαι! Είναι και τα media, που είναι πολύ επιθετικά στην Αγγλία.kou. Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτό το Σάββατο, μαζί με το Πρώτο Θέμα. Peoplegreece.com]]>