Από την Πάτρα στην Αθήνα και από εκεί σε όλη την Ελλάδα. Ο Τάκης Ζαχαράτος με την περσινή sold out περιοδεία της παράστασης Ι Am What I Am απέδειξε ότι είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα που μπορεί να σηκώσει στα χέρια του μια ολόκληρη παράσταση και να παρασύρει το κοινό στους δικούς του ρυθμούς. Φέτος πάει για το δεύτερο γύρο… Είναι αεικίνητος. Μιλάει δυνατά, γελάει δυνατά –αποκλείεται να είσαι δίπλα του και να μην κολλήσει το βλέμμα σου πάνω του, μπορεί και κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα–παραγγέλνει ενώ μιλάει στο τηλέφωνο και κανονίζει μια δουλειά–, είναι control freak και την ώρα που σου μιλάει στο μυαλό του στριφογυρίζει η ιδέα της επόμενης περσόνας που θα μιμηθεί. Ο Τάκης είναι ανεξάντλητος, χειμαρρώδης, απρόβλεπτος, όμως ταυτόχρονα είναι ένα παιδί που ξέρει να κρύβει πολύ καλά τις ευαισθησίες του, τις ανασφάλειές του, την εσωτερική του μελαγχολία. «Είχα αυτή την ντροπή του αθλητή, αυτή τη συστολή όταν είμαι εκτός ομάδας. Αυτό κράτησε για καιρό. Και ακόμα έχω αυτό το κατάλοιπο» παραδέχεται ο ίδιος. Και αν τον παρατηρήσεις πίσω από το λαμπερό χαμόγελο, το φωτεινό πρόσωπο, μπορείς να διακρίνεις εκείνο το ντροπαλό παιδί από την Πάτρα που έκανε αθλητισμό στην ενόργανη και το στίβο και είχε πρότυπο ζωής τη Νάντια Κομανέτσι. Ίσως επειδή ήταν τέλεια σε όλα, είχε το τέλειο δεκάρι. Ίσως να μην ήταν τυχαίο μετά που αγάπησε τόσο πολύ την Αλίκη. Που από όλες τις περσόνες που έχει «μιμηθεί» σε εκείνη ακούμπησε τη δική του ψυχή. Είχε κι εκείνη τη δική της τελειότητα. «Με την Αλίκηδεν είναι ότι  ήμουν ίδιος μαζί της εμφανισιακά, είναι που κατάφερα να εκπέμψω στην ίδια συχνότητα μαζί της. Ήταν αυτό το λυπημένο κοριτσάκι που κρυβόταν πίσω από ένα λαμπερό χαμόγελο, ήταν η άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτό που δεν άφησε ποτέ να φανεί, το ευαίσθητο κοριτσάκι από το Μαρούσι που δούλευε 45 χρόνια για να είναι πρώτη και ίσως έδωσε περισσότερα από όσα πήρε. Ναι, με άγγιξε αυτή η πτυχή της ζωής της» λέει στο People. Ίσως γιατί κι εκείνος έκρυβε και κρύβει ακόμα ένα παραμελημένο παιδί μέσα του. «Έχω κι εγώ δοθεί ολοκληρωτικά για χρόνια σε αυτό που κάνω. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το λυπημένο παιδάκι μέσα σου που έχεις παραμελήσει να μπορέσεις κάποτε να το φροντίσεις σαν να είσαι ο γονιός του. Χωρίς να περιμένεις από τους άλλους. Εσύ πρέπει να φτιάξεις αυτή τη σχέση. Ξέρεις λοιπόν τι με βοήθησε λοιπόν στο να φτιάξω αυτή τη σχέση; Όταν έγινα νονός στο παιδί της φίλης μου, της Μαρίνας. Μέσα από τα παιδιά ταυτίστηκα με το παιδί μέσα μου. Μετά το θάνατο της μητέρας μου βίωσα μια τεράστια απώλεια. Μια μέρα είπα πως η μαμά μου θα ήταν υπερήφανη για μένα, αν όλα αυτά τα μαθήματα αγάπης που είχα πάρει από εκείνη θα τα απορροφούσα και θα τα αξιοποιούσα. Σε συνδυασμό με το πιτσιρίκι που είχα την ευλογία να έχω στη ζωή μου ήρθα σε επαφή με αυτό το παραμελημένο παιδάκι που είχα μέσα μου και έγινα η μαμά του εαυτού μου. Δεν πρέπει να αφήνουμε αυτό το παιδάκι μέσα μας γιατί αυτό είναι η ρίζα όλων των θεμάτων που έχουμε σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων». Αφήνεσαι όμως Τάκη στα χέρια των άλλων; «Ναι, είμαι άνθρωπος της αγκαλιάς και είμαι ανοιχτός. Αρκεί ο άλλος να μου εκπέμπει εμπιστοσύνη». Σε όλη αυτή την πορεία αναρωτιέμαι αν αδίκησε κανέναν. «Ναι, γιατί ποιος είμαι εγώ, ο τέλειος; Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις πρέπει να καθαρίζεις το παρμπρίζ. Μετά τα 30 ή θα αντιληφθείς ότι θα πρέπει να το κάνεις ή θα το παραμελήσεις, θα γίνει θολό και δεν θα βλέπεις τίποτα. Πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη σου». «Οι γονείς μου δεν περίμεναν την τρικυμία που τους περίμενε» «Ξεκίνησα να κάνω μιμήσεις κατά λάθος, όταν ήμουν στο γυμνάσιο και έκανα τις φωνές των καθηγητών. Στην αρχή δεν ξαφνιάζονταν μόνο οι συμμαθητές μου, ξαφνιαζόμουν κι εγώ ο ίδιος. Μαθεύτηκε κάποια στιγμή, βούιξε το σχολείο και με έβαζαν οι καθηγητές στην έδρα να τους μιμούμαι. Με έβαζαν δηλαδή στην έκθεση χωρίς να έχω καμία προϋπηρεσία, ήταν σαν να βγαίνεις στη σκηνή θεάτρου». Οι γονείς του, όμως, τι έλεγαν για όλα αυτά; «Δεν ήξεραν κι αυτοί τι παιδί μεγάλωναν! Υπέθεταν ότι θα γίνω γυμναστής, είχαν υποψιαστεί ότι κάτι συνέβαινε, αλλά δεν είχαν φανταστεί το εύρος της τρικυμίας που τους περίμενε. Είχα όμως υποστηρικτικούς γονείς σε ό,τι και αν έκανα. Η μαμά μου το πήρε πρώτη χαμπάρι και ενθουσιάστηκε. Εγώ τότε ήμουν 19 χρονών. Κάθε Τετάρτη που έκλεινε το κομμωτήριο, αντί να πάω για καφέ, μαζευόμασταν με κάτι φίλους και βγάζαμε φωτογραφίες σαν Αλίκη ή σαν Μέριλιν. Τα βιντεοσκοπούσαμε κιόλας. Η μαμά μου λοιπόν έδειχνε τις φωτογραφίες στις φίλες της περήφανα, άλλο που εγώ ντρεπόμουν. Άρχισαν όλες λοιπόν να λένε «τι ταλέντο έχει ο γιος σου» και ότι πρέπει να φύγω για την Αθήνα. Όταν η μαμά μου είπε ότι θα δείξει τις βιντεοκασέτες στον μπαμπά μου μου ήρθε κάπως. Έλεγα πως θα αντιδράσει τώρα ο άνθρωπος. Σκέψου ότι ήταν ένας σιδηρουργός. Κι εγώ στις βιντεοκασέτες έκανα την Αλίκη με κορμάκι στο καμπαρέ. Ο μπαμπάς μου λοιπόν όταν τις είδε, έβαλε τα γέλια και είπε ότι έχω ταλέντο. Ακούς; Το ταλέντο διέκρινε. Όχι, δεν είχα καμία καταπίεση, ούτε μου έβαλαν εμπόδιο στην έκφρασή μου. Αλλά πια ξέρω ότι και αντίθετοι να ήταν δεν θα με σταματούσε τίποτα. Αισθανόμουν πάντα το χέρι του θεού στην πλάτη μου». Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα. Πηγή: Peoplegreece.com]]>