New York Times αποκάλυψε την έρευνα που έκανε -για παραπάνω από πέντε χρόνια- «αφιερωμένη» στον πιο διάσημο παραγωγό του Hollywood, Harvey Weinstein, ο οποίος βρίσκεται πίσω από πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του κινηματογράφου, όπως το Shakespeare in Love, Kill Bill vol. 3, Malena κτλ. Πολλές γυναίκες μίλησαν σ’ αυτό το άρθρο για τη σεξουαλική παρενόχληση που έχουν δεχτεί από το διάσημο παραγωγό με την ηθοποιό Ashley Judd να πρωτοστατεί. Οι αντιδράσεις από το υπόλοιπο Hollywood ακολούθησαν σαν χιονοστιβάδα. Η Meryl Streep έβγαλε μία δήλωση εναντίον του στηρίζοντας τις γυναίκες που έχουν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση. Οι Julianne Moore, Jessica Chastain, Susan Sarandon, Patricia Arquette, Heather Graham, Leonardo DiCaprio, Mark Ruffalo, Judi Dench, Glenn Close, Charlize Theron ήταν μόνο μερικοί από τους celebrities που μίλησαν εναντίον του παραγωγού, καταδικάζοντας τις πράξεις του αλλά και το περιβάλλον του που γνώριζε τι συμβαίνει και δεν έπαιρνε θέση δημόσια. Mετά την δημοσίευση του άρθρου για την αθέατη πλευρά της ζωής του ο producer έβγαλε μια μακροσκελή, απολογητική δήλωση στην οποία μεταξύ άλλων είπε ότι βλέπει χρόνια ψυχοθεραπευτή για το πρόβλημά του. Τώρα όμως ήρθε η σειρά της Salma Hayek να μιλήσει. Η διάσημη σταρ του Hollwood, δημοσίευσε σήμερα ένα κείμενο στους New York Times όπου κατηγορούσε τον Harvey Weinstein πως επί χρόνια την παρενοχλούσε σεξουαλικά, ότι ήταν το «τέρας» της», ενώ είχε απειλήσει και τη ζωή της λέγοντας «θα σε σκοτώσω, μην νομίσεις ότι δεν μπορώ». Μέχρι τώρα είναι η πιο λεπτομερής αφήγηση σεξουαλικής παρενόχλησης στο Hollywood. Διαβάστε όλη τη μαρτυρία της παρακάτω: “Ο Harvey Weinstein ήταν ένας παθιασμένος σινεφίλ, ένας τολμηρός παραγωγός, ένας προστάτης του ταλέντου στον κινηματογράφο, ένας τρυφερός πατέρας και ένα τέρας. Για πολλά χρόνια ήταν το δικό μου τέρας. Αυτό το φθινόπωρο με πλησίασε ένας ρεπόρτερ μέσω διαφόρων πηγών, συμπεριλαμβανομένης της αγαπημένης μου φίλης Ashley Judd, για να μιλήσω για ένα περιστατικό της ζωής μου, που αν και ιδιαίτερα επώδυνο, νόμιζα ότι είχα συμφιλιωθεί μαζί του. Είχα κάνει στον εαυτό μου πλύση εγκεφάλου να δεχτεί ότι είχε τελειώσει και είχα επιβιώσει. Κρύφτηκα από την υπευθυνότητα να βγω και να μιλήσω, με τη δικαιολογία ότι ήδη πολλοί άνθρωποι είχαν αποκαλύψει το τέρας μου. Δεν θεώρησα τη φωνή μου σημαντική και ότι θα έκανε καμιά διαφορά. Στην πραγματικότητα προσπαθούσα να σώσω τον εαυτό μου από την πρόκληση του να εξηγήσω στους αγαπημένους μου ανθρώπους πολλά πράγματα: γιατί, ενώ είχα χαλαρά αναφέρει ότι είχα παρενοχληθεί όπως πολλές άλλες από τον Harvey, είχα αφήσει εκτός κάποιες λεπτομέρειες. Και γιατί, για τόσα πολλά χρόνια, ήμασταν ευγενείς με τον άνθρωπο που με πλήγωσε τόσο βαθιά. Ήμουν περήφανη για την ικανότητά μου να συγχωρώ, αλλά και μόνο το γεγονός πως ντρεπόμουν να περιγράψω τις λεπτομέρειες της πράξης που είχα συγχωρέσει, με έκανε να αναρωτηθώ αν αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου είχε όντως σβηστεί. Όταν τόσες γυναίκες βγήκαν μπροστά και περιέγραψαν τι τους είχε κάνει ο Harvey, ένιωσα υποχρεωμένη να ξεπεράσω τη δειλία μου και να δεχτώ με ταπεινότητα ότι η ιστορία μου, όσο σημαντική κι αν ήταν σε εμένα, δεν ήταν παρά σταγόνα σε έναν ωκεανό θλίψης και πόνου. Ένιωθα ότι τώρα πια κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για το δικό μου πόνο – ίσως ήταν αποτέλεσμα των πολλών φορών που μου είπαν -ιδίως ο Harvey, ότι ήμουν ένα τίποτα. Τώρα αρχίζουμε και αναγνωρίζουμε σαν τέτοια μια διαστροφή που ως τώρα ήταν κοινωνικά αποδεκτή και έχει προσβάλει και ταπεινώσει εκατομμύρια κορίτσια σαν εμένα. Γιατί μέσα σε κάθε γυναίκα υπάρχει ένα κορίτσι. Με ενέπνευσαν εκείνες που είχαν το κουράγιο να μιλήσουν, και μάλιστα σε μια κοινωνία, η οποία εξέλεξε έναν πρόεδρο που έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση και επίθεση από πάνω από δέκα γυναίκες και τον οποίο όλοι έχουμε ακούσει να δηλώνει ότι ένας άντρας με εξουσία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στις γυναίκες. Ε λοιπόν, όχι πια. Στα 14 χρόνια που εξελίχθηκα από μαθήτρια σε σταρ σε μεξικάνικες σαπουνόπερες, μετά σε κομπάρσος σε κάποιες αμερικανικές ταινίες και από τύχη κεντρική ηθοποιός σε ταινίες όπως το Desperado και το Fools Rush In, o Harvey Weinstein είχε γίνει ο μάγος ενός νέου κύματος στον κινηματογράφο, που έπαιρνε πρωτότυπες ιδέες και τις έκανε mainstream. Την ίδια περίοδο, ήταν ανήκουστο για μια Μεξικάνα ηθοποιό να ονειρεύεται μια θέση στο Χόλιγουντ. Κι ακόμα κι αν είχα ήδη σπάσει αυτό το κλισέ και τους είχα διαψεύσει, ήμουν ακόμα μια άγνωστη. Ένα από τα κίνητρα που μου έδωσαν την αποφασιστικότητα να κυνηγήσω την καριέρα μου ήταν η ιστορία της Frida Kahlo. H Frida στη χρυσή εποχή των Μεξικανών τοιχογράφων έκανε μικρά, συναισθηματικά έργα που όλοι σνόμπαραν. Είχε το κουράγιο να εκφράσει τον εαυτό της αγνοώντας το σκεπτικισμό. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου ήταν να πω την ιστορία της. Έγινε αποστολή μου το να απεικονίσω τη ζωή αυτής της συναρπαστικής καλλιτέχνιδας και ταυτόχρονα, να δείξω την πατρίδα μου, το Μεξικό με τρόπο που θα κατέρριπτε τα στερεότυπα. Η αυτοκρατορία Weinstein, που τότε λεγόταν Miramax, είχε γίνει συνώνυμο της ποιότητας, βγάζοντας σοφιστικέ δημιουργίες και παίρνοντας ρίσκα -ένα καταφύγιο για τους περίπλοκους καλλιτέχνες που αψηφούσαν την πεπατημένη. Ήταν ακριβώς ό,τι σήμαινε για μένα η Frida και ό,τι ονειρευόμουν να γίνω. Είχα ξεκινήσει το ταξίδι της παραγωγής της ταινίας μου με άλλη εταιρεία, άλλα έδωσα μάχη να το πάρω πίσω και να το πάω στον Harvey. Τον ήξερα λίγο μέσα από τη σχέση μου με το σκηνοθέτη Robert Rodriguez και την παραγωγό Elizabeth Avellan, την τότε γυναίκα του, με τους οποίους είχα κάνει αρκετές ταινίες και με είχαν πάρει υπό την προστασία τους. Το μόνο που ήξερα τότε για τον Harvey ήταν ότι ήταν εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος, πιστός φίλος και καλός οικογενειάρχης. Γνωρίζοντας όσα ξέρουμε τώρα, αναρωτιέμαι μήπως η φιλία μου με αυτό το ζευγάρι – και τους Quentin Tarantino και George Clooney, ήταν αυτή που με γλίτωσε από βιασμό. Η αρχική μας συμφωνία ήταν πως ο Harvey θα πλήρωνε τα δικαιώματα της δουλειάς που είχα ήδη κάνει. Σαν ηθοποιός θα πληρωνόμουν το μίνιμουμ της κλίμακας του Screen Actors Guild συν 10%. Σαν παραγωγός θα έπαιρνα ένα credit που ακόμα δεν είχε οριστεί, αλλά όχι αμοιβή, κάτι που δεν ήταν και ανήκουστο για γυναίκα παραγωγό στα 90ς. Απαίτησε επίσης ενυπόγραφη συμφωνία να συμμετέχω σε αρκετές ακόμα ταινίες της Miramax, κάτι που στο μυαλό μου θα με θεμελίωνε σαν πρωταγωνίστρια στη βιομηχανία. Δεν με ενδιέφεραν τα χρήματα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα δούλευα μαζί του και με την εταιρεία του. Με την αθωότητά μου νόμιζα ότι το όνειρό μου μόλις είχε γίνει πραγματικότητα. Είχε μόλις δώσει αξία στα τελευταία 14 χρόνια της ζωής μου. Είχε δώσει ευκαιρία σε εμένα – μια άγνωστη. Είχε πει ναι. Πόσο δεν φανταζόμουν ότι θα έρθει η στιγμή να πω εγώ το όχι. Όχι στο να του ανοίξω την πόρτα όποια ώρα της νύχτας μου τη χτύπαγε σε κάθε ξενοδοχείο που έμενα, σε κάθε τοποθεσία που βρισκόμουν για γυρίσματα, όπου εμφανιζόταν απροειδοποίητα, μεταξύ των οποίων και ένα μέρος που έκανα γυρίσματα για ταινία με την οποία εκείνος δεν είχε καμία σχέση. Όχι στο να κάνω μαζί του ντους. Όχι στο να τον αφήσω να με βλέπει ενώ κάνω ντους. Όχι στο να τον αφήσω να μου κάνει μασάζ. Όχι στο να αφήσω έναν γυμνό φίλο του να μου κάνει μασάζ. Όχι στο να τον αφήσω να μου κάνει στοματικό σεξ. Όχι στο να γδυθώ μαζί με μια άλλη γυναίκα για χάρη του. Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι…. Και με κάθε άρνηση η Μακιαβελική οργή του Harvey μεγάλωνε. Δεν νομίζω ότι μισούσε τίποτα περισσότερο από τη λέξη “όχι”. Η παράνοια των απαιτήσεών του κλιμακώθηκε από το να με παίρνει έξαλλος τηλέφωνο στη μέση της νύχτας ζητώντας μου να απολύσω τον ατζέντη μου, γιατί τσακώθηκε μαζί του στα πλαίσια άλλης ταινίας με άλλο ηθοποιό που εκπροσωπούσε, στο να με σέρνει από το μπράτσο έξω από το εναρκτήριο πάρτι του Φεστιβάλ Βενετίας, που γινόταν προς τιμή του Frida, για να πάμε στο πριβέ πάρτι του με τον ίδιο και κάτι γυναίκες, οι οποίες νόμιζα πως ήταν μοντέλα, αλλά ενημερώθηκα στη συνέχεια ότι ήταν πόρνες πολυτελείας. Οι τακτικές πειθούς που χρησιμοποιούσε είχαν ποικιλία. Από γλυκόλογα μέχρι μια φορά, που τυφλωμένος από θυμό μου είπες τις εξής τρομακτικές λέξεις: “θα σε σκοτώσω, μην νομίζεις ότι δεν μπορώ να το κάνω”. Όταν πια πείστηκε ότι δεν επρόκειτο να κερδίσω τη θέση μου στην ταινία όπως φανταζόταν, μου είπε πως προσέφερε το ρόλο μου και το σενάριό μου με τα χρόνια έρευνας που είχα κάνει, σε μια άλλη ηθοποιό. Στα μάτια του, δεν ήμουν καλλιτέχνης. Δεν ήμουν καν άνθρωπος. Ήμουν πράγμα. Όχι ένα τίποτα, ένα σώμα. Είχε έρθει πια η ώρα να καταφύγω σε δικηγόρους. Όχι για να τον κατηγορήσω για σεξουαλική παρενόχληση, αλλά για κακοπιστία, καθώς είχα δουλέψει τόσο σκληρά για μια ταινία που δεν είχε καν πρόθεση να φτιάξει ή να μου δώσει πίσω τα δικαιώματα. Προσπάθησα να την πάρω από την εταιρεία του. Υποστήριξε ότι σαν ηθοποιός δεν ήμουν αρκετά μεγάλο όνομα και ότι σαν παραγωγός ήμουν ανίκανη, αλλά για να καλυφθεί νομικά -όπως το είδα εγώ, μου έδωσε μια λίστα απίθανων πραγμάτων, που έπρεπε να υλοποιήσω και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο:
- Να βρω να μου ξαναγράψουν το σενάριο, χωρίς έξτρα χρήματα.
- Να βρω 10 εκατομμύρια δολάρια από κάπου για να χρηματοδοτηθεί η ταινία.
- Να βρω έναν πρωτοκλασάτο σκηνοθέτη.
- Να βρω για τους τέσσερις μικρότερους ρόλους της ταινίας γνωστούς ηθοποιούς.