Η Ιώβη Φραγκάτου είναι νεαρή, αλλά δεν της το χρεώνεις. Έχει καταφέρει να κρατήσει τη ζωντάνια και τη σπιρτάδα της ηλικίας της, ενώ παράλληλα φαίνεται να έχει ωριμάσει επαγγελματικά και να έχει εξελιχθεί σε μια έμπειρη ηθοποιό. Τα τελευταία πέντε χρόνια κάθε καλοκαίρι τη συναντάμε στην Επίδαυρο σε παραστάσεις και συνεργασίες που πολλοί θα ζήλευαν. Αυτή τη σεζόν προσθέτει ακόμα μία σημαντική συνεργασία στο βιογραφικό της, μια και από τις 5 Οκτωβρίου πρωταγωνιστεί στο αυτοβιογραφικό αριστούργημα του Ίψεν Αρχιμάστορας Σόλνες, στο πλευρό του Γρηγόρη Βαλτινού. Στο θέατρο Ιλίσια θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε να ενσαρκώνει τον ρόλο της νεαρής Χίλντα, που εισβάλλει στη ζωή του Σόλνες και της δίνει ξανά νόημα.

Τελείωσες τη Σχολή Βελουδάκη και ειδικεύτηκες στον τομέα της ενδυματολογίας θεάτρου και στο σχέδιο μόδας. Αντιλαμβάνομαι από τον τρόπο που ποζάρεις και αντιμετωπίζεις τα ρούχα ότι έχεις αίσθηση της μόδας. Υπάρχει ακόμη κάπου αυτή η φλέβα;

Όταν μελετάω κάποιο κείμενο για το θέατρο, σκιτσάρω την ιστορία και τα πρόσωπα. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που έμεινε από την εποχή που ασχολήθηκα με αυτούς τους τομείς. Τη μόδα, για να είμαι ειλικρινής, δεν την παρακολουθώ τόσο. Με ενδιαφέρει όμως το κομμάτι της αισθητικής. Για παράδειγμα, το βλέμμα μου θα σταματήσει σε μια καλή φωτογραφία που θα δω στο Instagram, σε κάποιο περιοδικό ή ακόμη σε μια καλοντυμένη φιγούρα που μπορεί να δω στον δρόμο. Οτιδήποτε εμπεριέχει δημιουργικότητα θα μπορούσε να γίνει για μένα επαγγελματικός προσανατολισμός, αλλά προς το παρόν νιώθω ότι τίποτα δεν με γεμίζει τόσο όσο το θέατρο.

Όπως μου είπες, τίποτα δεν σε γεμίζει όσο το θέατρο. Βέβαια, και πριν στο πλαίσιο του θεάτρου βρισκόσουν, στον τομέα των κοστουμιών κι όχι της υποκριτικής. Τι ήταν αυτό που σε έσπρωξε να αλλάξεις ρόλο;

Η υποκριτική μου φαινόταν ελκυστική από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά δεν το είχα εκφράσει ούτε στον εαυτό μου ανοιχτά, μέχρι που ωρίμασε μέσα μου η επιθυμία. Γι’ αυτό και δοκίμασα να ασχοληθώ με κάτι άλλο πρώτα, για να δω αν αυτή η επιθυμία ήταν πραγματική. Στην πορεία, βέβαια, όταν βίωσα από πρώτο χέρι τη μαγεία που κρύβουν κάθε έργο και η ίδια η διαδικασία της μεταφοράς στο κοινό, σιγουρεύτηκα ότι διάλεξα αυτό που με κάνει πιο ευτυχισμένη από οτιδήποτε άλλο.

Και έπειτα, τι;

Έπειτα όλα κύλησαν ομαλά, με κάποιον τρόπο. Από τη στιγμή που τελείωσα τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, η μία δουλειά έφερε την άλλη. Σημασία όμως δεν έχει το να είσαι απλώς κάπου. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί συνυπήρξα από νωρίς με ανθρώπους από τους οποίους έμαθα πολύ χρήσιμα πράγματα, είτε αυτό γινόταν στην προετοιμασία μιας παράστασης αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο είτε σε ένα έργο ρεπερτορίου, όπως ο Αρχιμάστορας Σόλνες, που είναι η φετινή μου πρόκληση. Γι’ αυτό και ευχαριστώ από καρδιάς την Αθανασία Καραγιαννοπούλου, τη σκηνοθέτριά μας, που μου εμπιστεύτηκε τον καταλυτικό ρόλο της Χίλντα, και τον Γρηγόρη Βαλτινό, που είναι τόσο γενναιόδωρος στη σκηνή. Είναι πολύτιμη εμπειρία να παίζω μαζί του.

Συνήθως παίζεις θέατρο. Είναι κάτι που συμβαίνει από επιλογή;

Έχω παίξει και στην τηλεόραση και στο σινεμά κατά καιρούς, αλλά μέχρι στιγμής οι προτάσεις που έχω δεχτεί για το θέατρο παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά, δεν αποκλείω τίποτα.

Υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από τον ρόλο της νεαρής Χίλντα. Είναι ο έρωτας η κινητήρια δύναμη για το αδύνατο;

Ποια είναι τα στοιχεία του ρόλου σου που πατάνε σε στοιχεία της Ιώβης; Ο έρωτας μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη. Μπορεί να σε αλλάξει προς το καλύτερο και να σε διαλύσει επίσης. Στη δική μου περίπτωση, νομίζω ότι κινητήρια δύναμη είναι η ορμή του συναισθήματος, αλλά όχι το ίδιο το συναίσθημα. Αυτό είναι ένα κοινό στοιχείο που έχω με τη Χίλντα. Κι εκείνη αξιοποιεί την ορμή αυτή για να δίνει χρώμα και χαρά στους ανθρώπους, ενώ ταυτόχρονα παίρνει ρόλο ψυχαναλυτή. Από τη μία ο ρόλος της αντιπροσωπεύει το «ιδανικό» της ηθικής που θαυμάζει ο Σόλνες κι από την άλλη την ερωτική πρόκληση. Γι’ αυτό και στα μάτια του γίνεται ισοδύναμη με την υπέρβαση. Το υπερβατικό στοιχείο της Χίλντα το εντοπίζω και στη δική μου ζωή. Αυτή η στάση ζωής θέλει τόλμη. Βέβαια, στο έργο οδηγεί στη λύτρωση, που διαρκεί πολύ λίγο, καθώς το «τέλειο» ταυτίζεται με το τέλος, δηλαδή με τον θάνατο. Αξίζει όμως τον κόπο να προσπαθήσει κανείς για το ιδανικό!

Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος

Βοηθός Φωτογράφου: Παρή Καρρά, Χρύσα Καρακώστα

Styling: Πέννυ Ιωαννίδου

Μακιγιάζ-Μαλλιά: Κωνσταντίνα Μιχοπάνου

Βοηθός Styling: Goldie Χατζηθεοδώρου

Instafeed