Συνάντησα τον Αργύρη μια Παρασκευή στο κέντρο της Αθήνας. Ήπιαμε μαζί τον πρώτο καφέ της ημέρας και μιλήσαμε σαν δύο άνθρωποι που γνωρίζονται καιρό και έχουν πολλά να συζητήσουν. Μέσα από την κουβέντα μας κατάλαβα πως εκτός από ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του είναι και ανήσυχο πνεύμα – του αρέσει να σκέφτεται «έξω από το κουτί». Η συζήτησή μας με πλημμύρισε έμπνευση. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και σε εσάς.

KATEΡΙΝΑ ΠΙΠΕΡΗ: Θεατρικά σε βρίσκουμε στο θρυλικό μιούζικαλ Chicago, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο Δημοτικό Θέατρο Μαρία Κάλλας. Πώς νιώθεις για τον νέο σου ρόλο;

ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΝΤΑΖΑΡΑΣ: Το μιούζικαλ είναι πολύ δύσκολο είδος, αλλά χαίρομαι που θα δοκιμαστώ σε αυτό. Δεν θα έκανα κάτι εάν δεν ένιωθα έτοιμος να φερθώ με υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε είναι η ίδια η καλοκουρδισμένη παράσταση, την οποία όμως καλούμαστε να συντονίσουμε από την αρχή, καθώς μέχρι πρόσφατα τον ρόλο υποδυόταν ο Αιμιλιανός Σταματάκης.

Το Chicago βέβαια είναι ένα από τα αγαπημένα μου μιούζικαλ. Με συγκινεί σε πολιτικό επίπεδο. Παρουσιάζει μια κοινωνία όπου όλα είναι εφήμερα και υποτίθεται πως υπάρχει ελευθερία, ενώ στην πραγματικότητα η ψυχή του ανθρώπου είναι ακόμα βαθιά μεθυσμένη και ο ρόλος της γυναίκας στην κοινωνία υποτιμημένος.

Ο Billy Flynn είναι ένας μυστήριος ρόλος και νιώθω τυχερός που θα τον ερμηνεύσω. Πιστεύω πως οι ηθοποιοί παίρνουμε μια γεύση από τους ρόλους που υποδυόμαστε. Θέλω να πλησιάσω περισσότερο την ερμηνεία του Jerry Orbach στο πρώτο ανέβασμα του έργου, το 1975. Μπορεί να έχουμε τον Billy Flynn στο μυαλό μας ως ζεν πρεμιέ δικηγόρο, αλλά στην πραγματικότητα είναι χυδαίος, σεξιστής και φιλοχρήματος άνθρωπος. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω στον ρόλο στοιχεία από τα αγαπημένα μου καρτούν, τον Timon και τον βασιλιά Julian. Μου αρέσει πάντα να φωτίζω πτυχές που δεν είχαμε φανταστεί.

 K.Π.: Παλαιότερα είχες δηλώσει πως δεν είχες ασχοληθεί με την τηλεόραση γιατί δεν σου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον κάποια πρόταση. Τι άλλαξε με την τηλεοπτική σειρά Το Κόκκινο Ποτάμι;

 Α.Π.: Μου αρέσει να μου γίνονται προτάσεις στις οποίες δεν μπορώ να αρνηθώ. Το Κόκκινο Ποτάμι είναι μία από αυτές. Μου έδωσε τη δυνατότητα να διερευνήσω καινούριες πτυχές μου, τόσο ως ηθοποιός όσο και ως άνθρωπος. Μέσα από το σενάριο, τη σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη και τις συνθήκες των γυρισμάτων, νιώθω πως μπορώ να εξελιχθώ. Επίσης, η συγκεκριμένη σειρά είναι γυρισμένη κινηματογραφικά. Κάθε επεισόδιο είναι μία ταινία.

Μέχρι να έρθει Το Κόκκινο Ποτάμι, η πορεία μου στο θέατρο δεν μου επέτρεπε να συμμετάσχω σε κάποια τηλεοπτική παραγωγή. Ένας ηθοποιός σπουδάζει θέατρο και είναι ευχής έργο να ασχοληθεί με τα υπόλοιπα είδη, τα οποία έχουν τις δικές τους απαιτήσεις. Επιπλέον, είναι δύσκολο να αφήσεις ένα θεατρικό έργο που έχει γραφτεί πριν από αιώνες για να ασχοληθείς με ένα τηλεοπτικό σενάριο.

Τα έργα του Σαίξπηρ ή του Ευριπίδη δεν αφορούν μόνο το θέαμα αλλά και την έρευνα στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τα φιλοσοφικά ζητήματα. Δύσκολα αφήνεις αυτό το μεγαλείο για να μεταφερθείς σε μία άλλη, άγνωστη περιοχή. Τα τελευταία δέκα χρόνια επίσης η ελληνική τηλεόραση έχει περάσει τεράστια κρίση. Κανάλια έχουν κλείσει και έχουν ανοίξει ανάλογα με την κυβέρνηση. Παραγωγές μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες. Άρα σε ποια πρόταση να έλεγα ναι;

K.Π.: Πιστεύεις πως πλέον θα είσαι πιο θετικός σε τηλεοπτικές προτάσεις;

Α.Π.: Θα είμαι θετικός εκεί που μου επιτρέπεται να είμαι θετικός. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Μπορεί να μην ξανακάνω τηλεόραση ή θέατρο. Γενικά, δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Μου αρέσει όμως να εξελίσσομαι. Όταν μου κάνουν μία πρόταση, ρωτάω πρώτα με ποιους ανθρώπους θα μοιραστώ τη νέα αποστολή και όχι ποιον ρόλο θα παίξω ή πόσα χρήματα θα πάρω. Η δουλειά μου είναι να διεγείρω τη συνείδηση των ανθρώπων. Να ξεμουδιάζω ή να μουδιάζω τον θεατή. Όχι να τον κρατάω απασχολημένο, είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο.

K.Π.: Τους επόμενους μήνες πρόκειται να ανέβεις στο θεατρικό σανίδι με την Έλλη Τρίγγου στην παράσταση This Is Not Romeo and Juliet, την οποία και θα σκηνοθετήσεις. Αρχικά γιατί υπάρχει αυτή η άρνηση στον τίτλο;

Α.Π.: Το έργο ενέχει την άρνηση. Αρνήσου το όνομά σου, αρνήσου αυτό που είσαι. Αγάπησέ με και θα αρνηθώ όλο τον κόσμο. Αυτή την άρνηση τη συναντάμε επίσης και στον θάνατο. Η άρνηση των ερωτευμένων νέων να συνεχίσουν να ζουν σε μία κοινωνία που δεν τους επιτρέπει να είναι μαζί. Το συγκεκριμένο έργο είναι περισσότερο κοινωνικό παρά ρομαντικό. Ο έρωτας άλλωστε έχει πολιτική, υπαρξιακή και φιλοσοφική υπόσταση. Δεν σχετίζεται αποκλειστικά με τη σαρκική ηδονή.

 K.Π.: Γιατί επέλεξες την Έλλη Τρίγγου για συμπρωταγωνίστριά σου;

Α.Π.: Είναι μία από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς της γενιάς της. Πιστεύω πως της ταιριάζει πολύ ο ρόλος. Η Ιουλιέτα δεν είναι απλώς ένας ρόλος. Είναι μία σαιξπηρική οντότητα χωρίς ηλικία. Με ελκύουν οι ηθοποιοί που είναι θεατρικά δαιμόνια και νιώθεις πως δεν έχουν ερμηνευτική ηλικία.

K.Π.:Το 2016, κέρδισες το βραβείο Χορν. Από εκείνη τη στιγμή ένιωσες πως πλέον έχεις να αποδείξεις περισσότερα;

Α.Π.: Από τη στιγμή που άρχισα να λερώνω τα χέρια μου με την τέχνη, που είναι μια διαδικασία αυτοπροσδιορισμού και αυτογνωσίας, δεν έχω αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζω τον εαυτό μου. Πιστεύω πως υπάρχει μία συνέχεια στην πορεία μου πριν και μετά την επιβράβευση. Νιώθω όμως πιο ώριμος, πιο έμπειρος, πιο υπομονετικός. Όλα αυτά είναι ένα στάδιο μιας πορείας. Δεν είναι ούτε ο στόχος ούτε το τέρμα. Δεν περιμένεις ένα βραβείο να καθορίσει τη μετέπειτα πορεία σου.

K.Π.: Μου δίνεις της αίσθηση πως κάθε ρόλος σου σε απορροφά. Πώς καταφέρνεις να εμβαθύνεις τόσο και ταυτόχρονα να παραμένεις αναλλοίωτος;

 Α.Π.: Αποκλείεται να παραμείνεις αναλλοίωτος. Κάθε ρόλος έχει άπειρα νοήματα, τα οποία μπορεί να σου σκίσουν την ψυχή. Ακριβώς γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολη η ηθοποιία. Αφήνει επάνω μας τις πληγές κάθε ρόλου. Απλώς είμαστε μαθημένοι να προχωράμε. Είναι μια δουλειά φροντίδας. Μαθαίνεις να φροντίζεις τις πληγές του κόσμου και τις δικές σου.

K.Π.: Ποιος είναι ο ρόλος του έρωτα στη ζωή σου; Είναι κινητήριος δύναμη ή σε αποπροσανατολίζει;

 Α.Π.: Γεννήθηκα ερωτευμένος, νιώθω ταγμένος σε αυτό. Είναι έμπνευση. Ο έρωτας μας κάνει να αναζητάμε την άγνωστη εκδοχή του εαυτού μας. Είναι η ανάγκη να βρούμε τον άνθρωπο που είναι ο αντικατοπτρισμός της ψυχής μας. Ο μόνος τρόπος να τον νιώσεις είναι να παραδοθείς. Συνεπώς πρέπει να μάθεις να αφήνεσαι. Οι άνθρωποι βέβαια έχουμε μπερδέψει τον έρωτα με την κατάκτηση, ενώ στην πραγματικότητα ο έρωτας είναι παράδοση.

K.Π.: Χαρακτήρισε τον εαυτό σου με τρεις λέξεις.

Α.Π.: Πολυμορφικός. Πολυμήχανος. Συνεπής.

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλλιάκος

Styling: Σοφία Τσακίρη

Grooming: Κωνσταντίνα Μιχοπάνου

Βοηθός Φωτογράφου: Σμαράγδα Σταματούλη

Ευχαριστούμε το six d.o.g.s για τη φιλοξενία (Αβραμιώτου 6-8, Αθήνα, τηλ. 210-3210510)

Instafeed