Από τον Άρη Βασιλειάδη,

Η αδρεναλίνη ενός αγώνα για τον Γιώργο Πρίντεζη είναι ότι και ο ήλιος για τον ηλιακό θερμοσίφωνα. Τον κάνει ν’ ανεβάζει θερμοκρασία και ταχύτητα, σκοράροντας με απίθανα σουτ και προκαλώντας εγκεφαλικά στους αντιπάλους. Ειδικότητά του είναι να σε κάνει να πετάγεσαι από το κάθισμά σου το τελευταίο δευτερόλεπτο ενός αγώνα. Κατά προτίμηση «τελικού». Εκεί όπου όλα μοιάζουν χαμένα και σκέφτεσαι “αποκλείεται, δεν γίνεται, άστο για του χρόνου”, σηκώνεται, σουτάρει και ευστοχεί στέλνοντάς σε στον έβδομο -μπασκετικό- ουρανό. Τα νικητήρια καλάθια του έχουν μείνει στην ιστορία. Ανάμεσά τους εκείνο στην εκπνοή του τελικού της Κωνσταντινούπολης εναντίον της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που χάρισε στον Ολυμπιακό το Ευρωπαϊκό το 2012, αλλά και το πιο πρόσφατο, πριν από δυο βδομάδες, στο ΣΕΦ, με το οποίο απέκλεισε τη Μπαρτσελόνα από το φετινό Final Four. Και στα δύο οι εκφωνητές σε όλη την Ευρώπη παραληρούσαν επαναλαμβάνοντας σχεδόν κλαίγοντας το όνομά του. Οι φάσεις του μετρούν εκατοντάδες χιλιάδες views στο Youtube. Και το όνομά του συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του αθλήματος. Πως το γιόρτασε ο ίδιος; Με προπόνηση. Όπως κάθε μέρα, δηλαδή. Είτε κερδίζει, είτε χάνει. Όσο για τις φάσεις του στο internet; Δεν τις έχει δει ποτέ. Ούτε ασχολείται με τα social media και γενικώς με ό, τι γράφεται για εκείνον. Είναι μια περίπτωση από μόνος του.

Από τη Μαδρίτη με αγάπη 

Τον συνάντησα λίγες μέρες πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για τη Μαδρίτη, για το τρίτο Final Four του, τα τελευταία τέσσερα χρόνια. «Μυστικά δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν κάθε χρόνο θα κερδίζαμε το κύπελλο», εκμυστηρεύεται. Είναι ήρεμος. Δεν υπόσχεται, αλλά στο βλέμμα του υπάρχει μια αδιόρατη βεβαιότητα, που μάλλον δεν βασίζεται στο συναίσθημα του παίκτη-οπαδού, αλλά στη λογική του παίκτη-εκτελεστή. Κι όσο και αν λένε κάποιοι ότι στον πρωταθλητισμό δεν χωράνε αισθήματα για τους παίκτες ο Πρίντεζης τους διαψεύδει. «Με τον Ολυμπιακό έχω μοναδικό δέσιμο. Είναι η ομάδα που αγαπάω. Δεν το λέω τυπικά. Το εννοώ. Είναι η οικογένειά μου που όσο περνάει ο καιρός τη θεωρώ σπίτι μου ακόμα περισσότερο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω και κακές αναμνήσεις”. Και πως βρίσκει το κίνητρο κάθε σεζόν ώστε να μην καταλήγει η «σχέση» του με την ομάδα σε ρουτίνα; «Αυτή είναι η διαφορά του αθλητισμού από τον πρωταθλητισμό. Τα κίνητρα που βρίσκεις στην καθημερινότητά σου. Με το να βγάζεις τον καλύτερό σου εαυτό σε κάθε προπόνηση και αγώνα. Είτε χάνεις, είτε κερδίζεις, την επόμενη μέρα πρέπει να είσαι δυνατός για τη νέα πρόκληση». Αυτό ακούγεται λίγο άδικο. Πώς γιορτάζει την επιτυχία του; «Δεν τη γιορτάζεις. Ποτέ δεν ενθουσιάζεσαι μετά από μια μεγάλη επιτυχία. Ούτε απογοητεύεσαι από μια αποτυχία. Απλώς με το χρόνο μαθαίνεις να ωριμάζεις και να είσαι πιο συγκροτημένος σαν παίκτης. Σε στενοχωρεί η ήττα; Πρέπει να πεισμώσεις και να προσπαθήσεις περισσότερο. Σε αποδιοργανώνει μια νίκη; Πρέπει να ξέρεις να τη διαχειριστείς, να παραμένεις προσγειωμένος και όσο το δυνατόν πιο έτοιμος για το επόμενο παιχνίδι. Πάντως σε καμιά περίπτωση δεν νιώθω χορτασμένος. Θεωρώ ότι μπορώ να πετύχω ακόμα πολλά με τον Ολυμπιακό και την Εθνική». Πιο δύσκολο είναι άραγε για κάποιον αθλητή είναι να φτάσει στην κορυφή ή να παραμείνει σ’ αυτήν; «Σίγουρα το να παραμείνεις είναι πιο δύσκολο. Γιατί χρειάζεσαι ακόμα περισσότερη δουλειά. Εκεί φαίνεται και ο χαρακτήρας του αθλητή που θέλει να ξεχωρίσει. Πρέπει να επιβεβαιώνει την αξία του κάθε μέρα γιατί όλοι θέλουν να τον νικήσουν. Και για να μην συμβεί αυτό πρέπει να ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του. Να βρίσκει “αντίδοτο” σε κάθε σύστημα, παίκτη και προπονητή που θέλει να τον περιορίσει». Οι καλοί παίκτες ή οι καλοί προπονητές είναι πιο «επικίνδυνοι»; «Ο κακός εαυτός σου. Αν είσαι καλά αγωνιστικά και ψυχολογικά δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Διαφορετικά έχεις τρωτά σημεία και κινδυνεύεις».

Και του ύψους και του βάθους 

Η προσωπική ζωή του Γιώργου Πρίντεζη είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περιμένεις. Σταθερή σχέση, ίδια γειτονιά, ίδιους φίλους, ίδιο αυτοκίνητο. «Χρειάζεται επίδειξη, ειδικά στην εποχή μας;», αναρωτιέται. «Όλα αυτά είναι θέμα χαρακτήρα και από την οικογένειά μου έχω πάρει κάποιες αρχές που τις φυλάω κάθε στιγμή μέσα μου». Μέχρι τα πέντε του μεγάλωσε στη Σύρο. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός. Τώρα έχει πάρει σύνταξη. Η μητέρα του, οικιακά. Το 1990 εγκαταστάθηκαν στο Μπραχάμι. Ο αθλητισμός πάντα του άρεσε. Άρχισε με τένις. Στη συνέχεια έπαιξε ποδόσφαιρο. Τερματοφύλακας. Οι αντίπαλοι δυσανασχετούσαν. Είχε φτάσει τα 206 εκατοστά στο ύψος. Μόλις έπιασε την πορτοκαλί μπάλα κόλλησε. Από τότε σπανίως περνάει μέρα χωρίς να παίξει μπάσκετ.

Θα περίμενε κανείς ότι με τόση επιτυχία και ακριβά συμβόλαια θα έμενε σε μεζονέτα με πισίνα κάπου στα νότια προάστια. Καμία σχέση. Παραμένει κάτοικος Μπραχαμίου, έχει τους ίδιους φίλους που είχε και στο σχολείο. Πάνε σινεμά, μαζεύονται σε σπίτια, κάνουν τις ίδιες με τότε πλάκες και βλέπουν ταινίες. Αγαπημένος του ηθοποιός ο Θανάσης Βέγγος. «Έχω δει όλες του τις ταινίες. Μου αρέσει το ταλέντο, το ύφος και το ήθος του».

Τα ιλιγγιώδη ποσά των συμβολαίων σε τόσο μικρή ηλικία ζαλίζουν; «Υπάρχουν πολλοί παίκτες που δεν έχουν καταφέρει να διαχειριστούν τον ξαφνικό πλουτισμό. Σε μένα προσωπικά η επιτυχία ήρθε σιγά σιγά. Δεν τρελάθηκα. Έπαιξε ρόλο και η οικογένειά μου» μου απαντά.

Η μόνη πολυτέλειά του το αυτοκίνητο. Ένα, η αλήθεια είναι, «διαστημικό» Nissan GT-R, αλλά μέχρι εκεί. Και μη φανταστείτε ότι έχει κανένα στόλο. Είναι μόλις το δεύτερό του, μετά από ένα Wrangler. Όταν οδηγεί ασυζητητί ακούει μόνο ελληνικά, τα περισσότερα δε, από τα οποία τα τραγουδάει κιόλας.

Όταν τελειώσει η αγωνιστική περίοδος αφιερώνει κάθε καλοκαίρι ένα μήνα σχεδόν στη θάλασσα. Με το ταχύπλοό του, που το βάπτισε «Βιβή», έχει ταξιδέψει σε όλο το Αιγαίο, εδώ και οκτώ χρόνια. Τήνο, Σύρο, Μύκονο, Πάρο, Νάξο, Αμοργό, Κύθνο, Σέριφο, Σίφνο. Και έπεται συνέχεια.

Η σχέση του με τη Βιβή Τσιάμη, την Playmate 2003, μετράει επτά χρόνια και ο γάμος γυρίζει στο μυαλό του όλο και συχνότερα. «Είμαστε πολύ καιρό μαζί, αγαπιόμαστε και ο γάμος, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα γίνει κάποια στιγμή. Αν και τον θεωρώ κάπως τυπικό. Τα παιδιά είναι εκείνα που κάνουν τη σχέση πιο ουσιαστική» δηλώνει. Είναι εύκολο όμως, να κρατηθεί μια σχέση με τόσες προκλήσεις, λογικά, τριγύρω; «Οι προκλήσεις είναι πολλές μόνο όταν τους δίνεις χώρο. Αν ζεις στα δικά σου πλαίσια είσαι μια χαρά» απαντά δίχως δεύτερη σκέψη.

Παιχνίδια δίχως αύριο 

Τον ρωτάω αν τα συνθήματα των αντιπάλων τον ρίχνουν ψυχολογικά ή αντιθέτως, τον κάνουν να πεισμώνει. «Δεν ασχολούμαι καθόλου. Δεν ακούω τίποτα. Είμαι αφοσιωμένος στο παιχνίδι και μόνο σε αυτό. Και γενικότερα δεν είμαι ο άνθρωπος που δίνει πολύ βαρύτητα, ούτε όταν με αποδοκιμάζουν, ούτε όταν με χειροκροτούν. Μου αρέσει να κοιτάζω τη δουλειά μου και να γίνομαι καλύτερος. Ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια αποφεύγω συστηματικά να διαβάζω και να ακούω ό, τι με αφορά. Μάλιστα, όταν έκλεισα τα αυτιά μου στους γύρω και κοίταξα μόνο το τι γίνεται στο γήπεδο άρχισα να βλέπω βελτίωση» επισημαίνει. Η αλήθεια είναι βέβαια πως ποτέ δεν έγινε στόχος από την εξέδρα και δεν βρέθηκε στη θέση άλλων συμπαικτών του. Αντέχει όμως, την τόσο μεγάλη πίεση των οπαδών της ομάδας του για τίτλους και κύπελλα; «Είναι μέρος του παιχνιδιού. Ζεις με την πίεση. Είναι στην κάθε ανάσα σου. Όποιος δεν αντέχει δεν μπορεί να παίζει σε αυτήν την ομάδα. Δεν είναι εύκολο. Όλοι θέλουν να σε κερδίσουν. Στόχος κάθε λεπτό είναι η νίκη. Και τα δίνεις όλα. Και ακόμα περισσότερα» μου λέει. Πόσα σουτ άραγε κάνει σε κάθε προπόνηση; «Πάνω από 500. Από όλες τις θέσεις» απαντά εντελώς φυσικά. Και γι’ αυτά των τελευταίων δευτερολέπτων ακολουθεί ειδική προπόνηση και κατά πόσο τα επιδιώκει; «Τυχαίνει να βρίσκομαι στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή. Είναι όμως, μέρος ομαδικής σκληρής δουλειάς και σίγουρα χρειάζονται πολλές ώρες προπονήσεων. Αλλά αναλόγως την εμπειρία που έχεις μπορείς να το δεις και σαν απλό σουτ», επισημαίνει. Εμείς πάλι όχι.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.

Πηγή peoplegreece.com