Γιάννη Κουκουράκη πόσες ώρες έκανες πρόβες πάνω στα τακούνια;

Αεικίνητος, άμεσος, με πηγαίο χιούμορ, υψηλές δόσεις αυτοσαρκασμού, σεβασμό, τρομερή αγάπη για τα ζώα και πιστός στους «ανθρώπους του»,
όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος. O Γιάννης έχει αυτό που άλλοι προσπαθούν αρκετά να το καταφέρουν: μια αβίαστη εσωτερική ηρεμία και ταυτόχρονα ένα χαρακτήρα που θα μπορούσε να είναι καρτούν. Δεν είναι ένας ηθοποιός που εμφανίστηκε μόλις στο χώρο.

Αντίθετα, εδώ και αρκετά χρόνια γράφει, παίζει, σκηνοθετεί κι όλα αυτά τα κάνει με την όρεξη του καινούριου. Γι’ αυτό και κάθε φορά που τον συναντάς διατηρεί την ταπεινότητα του ανθρώπου που μόλις μπήκε σε ένα χώρο και τον εξερευνά, ενώ ταυτόχρονα έχει την ωριμότητα εκείνου που έχει ήδη μάθει αρκετά και θέλει διαρκώς να μαθαίνει κι άλλα. Δεν απασχολεί σχεδόν ποτέ τα media με προσωπικά ζητήματα, ίντριγκες και κακεντρεχείς σχολιασμούς. Μάλιστα, παρόλο που δεν αλλάζει με τίποτα το χύμα τρόπο με τον οποίο μιλάει στις συνεντεύξεις του, δεν έχει παρεξηγηθεί ποτέ κι αυτό ίσως οφείλεται σε αυτό που λέει ο ίδιος, «είμαι απλά ο εαυτός μου και κάνω το καλύτερο που μπορώ χωρίς να ενοχλώ
κανέναν. Αυτό δεν μπορεί να βλάψει ποτέ κάποιον, διότι είσαι καλά με αυτό που είσαι και το στηρίζεις πάντα και παντού».

Τον συναντάω στο σπίτι του, ένα ρετιρέ κάπου στο Κέντρο, και με υποδέχεται ξυπόλυτος στο μπαλκόνι του παίζοντας με τα δυο σκυλιά του (δύο Cocker Spaniel, ο Ρένος και η Ήρα – από τις μεγαλύτερες αγάπες του). Έχει ολοκληρώσει τρεις από τις παραστάσεις της περιοδείας του θεατρικού Εκκλησιάζουσες, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα, στο οποίο συμμετέχει και ετοιμάζεται να φύγει για τη Χίο, για τις παραστάσεις που ακολουθούν.

Μετά από ένα χειμώνα γεμάτο, όπου συμμετείχες ταυτόχρονα σε δύο παραστάσεις, πώς προέκυψε ο ρόλος στις Εκκλησιάζουσες;

Η πρόταση έγινε ως εξής: Ο Αλέξανδρος Ρήγας είχε ήδη κλείσει τη συνεργασία με τον Αντώνη Λουδάρο, στο ρόλο της Πραξαγόρας, και έψαχνε τους υπόλοιπους ρόλους του έργου. Ο Αντώνης λοιπόν κάλεσε τον Αλέξανδρο Ρήγα στην παράσταση που παίζαμε μαζί το χειμώνα, το Deathtrap, και έτσι με είδε εκεί και με επέλεξε να συμμετάσχω στο θεατρικό.

Ποιο ρόλο παίζεις στις Εκκλησιάζουσες;

Υποδύομαι τη Ρωξάνη, μια έκπτωτη πριγκίπισσα από την Κύπρο, και να η ιστορία της: Μια μέρα είδε με τις δούλες της τη Μήδεια του Ευριπίδη, όπου η ηρωίδα, εφόσον προδόθηκε από τον Ιάσονα, σκότωσε τα παιδιά της, τη νύφη, τον πεθερό κ.λπ. Εκείνη τώρα στο δικό της μυαλό τα μπερδεύει και θεωρεί πως η Μήδεια είναι κόρη του Ήλιου και πως όσο περισσότερο σκοτώνει, τόσο περισσότερο οδηγείται στο να γίνει μια μέρα θεά. Έτσι κι αυτή, τελείως χαζή, αρχίζει μια μέρα, προκειμένου να γίνει θεά, να σκοτώνει τα παιδιά της, τον άντρα της, έναν γκόμενο, έναν άλλο γκόμενο, πεθερά, πεθερό, δούλες και σου λέει «όσο περισσότερο κόσμο φάω, τόσο πιο ψηλά θα πάω, οπότε είμαι OK με όλο αυτό». Μιλάμε για μια κάπως χτυπημένη προσωπικότητα, η οποία είναι και λίγο καρτούν. Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως δεν κοροϊδεύω το γυναικείο φύλο, δεν κοροϊδεύω την κυπριακή προφορά, ίσα ίσα προσπαθώ να την κάνω όσο πιο πιστά γίνεται. Δεδομένου ότι μιλάω και τα κρητικά (σ.σ. ο Γιάννης έχει καταγωγή από την Κρήτη), με βοηθάει να έχω μια ευελιξία στις ντοπιολαλιές. Επίσης δούλεψα πολύ και την προφορά με φίλους Κύπριους και προσπαθώ να μην την κάνω αστεία γιατί κι εγώ, όταν ακούω σε άλλες παραστάσεις τα κρητικά με αστεία προφορά, νευριάζω, δεν μου αρέσει.

Πώς και δεν πήρες εσύ το ρόλο της Κρητικιάς;

Αρχικά νομίζω πως, επειδή η Ρωξάνη είναι μια κοκέτα, μια κομψή πριγκίπισσα, που δεν κάνει τίποτα από μόνη της και περιμένει να της τα κάνουν όλα οι άλλοι, το χαρακτηριστικό της είναι η ακινησία και το ποζάρισμα. Γι’ αυτό πιστεύω ίσως ο Αλέξανδρος Ρήγας με επέλεξε, λόγω στησίματος και κατασκευής σώματος. Χωρίς φυσικά να θεωρώ τον εαυτό μου κομψό ή κοκέτη, το λέω καθαρά από την άποψη του στησίματος του κορμιού και της σωματοδομής. Στην πορεία που πήρα το ρόλο και άρχισα να τον δουλεύω μπορώ να σου πω ότι τη Ρωξάνη δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Γιατί είναι και πριγκίπισσα και κατινάρα. Αυτο-ακυρώνεται διαρκώς, θα έλεγα, και η αλήθεια είναι πως την αγαπάω, τη στηρίζω και την υποστηρίζω, ενώ έχω την αίσθηση πως, και εγώ να κάνω λάθος ως Γιάννης Κουκουράκης επί σκηνής, η Ρωξάνη θα με σώσει. Είναι τόσο καρτούν
που από μόνη της θα πάρει τα ηνία και ο Κουκουράκης θα κάθεται. Τι εννοείς; Στην πρεμιέρα αλλά και σε μία από τις πρώτες παραστάσεις σκεφτόμουν «Χριστέ μου, έχω τόσο άγχος ως Γιάννης», αλλά μετά έλεγα «Να σου πω κάτι; Πες ότι ξεχνάω τα λόγια μου. Η Ρωξάνη είναι τόσο έντονη, που θα πει “αγάπες μου γλυκές, ξέχασα τα λόγια μου, βοηθήστε με λίγο γιατί είμαι και πριγκίπισσα!”», οπότε θα το έσωζε μόνη της. Μπορεί να κάνει το πιο κουλό πράγμα και πάλι να είναι μέσα στο ρόλο της, να είναι ο εαυτός της. Νομίζω πως, αν ήταν πραγματικός χαρακτήρας, θα ήταν κολλητή μου! Θα της έδινα τα κλειδιά του σπιτιού μου τώρα.

Μια και έχεις βάλει για τις ανάγκες της παράστασης φουλ μακιγιάζ, μάξι στενό φόρεμα και δεκάποντα τακούνια –μάλιστα είσαι ο μοναδικός που φοράς τακούνια–, θέλω να μου πεις αν καταλαβαίνεις λίγο παραπάνω τις γυναίκες και τι από όλα αυτά σου φαίνεται πιο δύσκολο;

Το φόρεμα ΟΚ, είναι φόρεμα, εγώ εκεί που λέω «Παναγία μου, πώς το καταφέρνουν οι γυναίκες;» είναι τα ψηλοτάκουνα. Καταλαβαίνω ότι δίνουν ένα σεξαπίλ, γιατί φορώντας τα ανεβαίνουνόλα προς τα πάνω αναγκαστικά, γλουτοί, μπούτια, μέση, στήθος, αλλά αυτό ήταν το πιο δύσκολο και ακόμη φοβάμαι σε κάθε παράσταση, αφού είναι πολύ εύκολο να μου γυρίσει το πόδι. Και έτσι κατάλαβα γιατί πολλές γυναίκες αρκετές φορές περπατάνε στο δρόμο έτσι όπως περπατάνε. Γιατί όντως ένα στενό φόρεμα και ένα συγκεκριμένο τακούνι σού επιβάλλουν έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο περπατήματος. Θέλει λίγο μια πιο «μανεκενίστικη» κίνηση.

Πόσες ώρες έκανες πρόβες πάνω στα τακούνια;

Τις τελευταίες ημέρες πριν ανέβει η παράσταση 8ωρα και 5ωρα, όσο κρατούσαν οι πρόβες. Με το που πρωτοέβαλα τα τακούνια παραλίγο να γυρίσει ο αριστερός αστράγαλός μου και εκεί που πήγα να ισορροπήσω γύρισε το δεξί πόδι. Τότε φοβήθηκα και είπα πως «πρέπει να τα φοράω συνεχώς, δεν γίνεται να τα βάλω πρώτη φορά στις παραστάσεις».

Είναι αλήθεια πως σου κάνει το μακιγιάζ η κόρη της Σοφίας Μουτίδου, η οποία είναι και η μόνη γυναίκα που παίζει στην παράσταση;

Ναι, είναι αλήθεια πως η κόρη της Σοφίας, η οποία είναι μόλις 13 ετών, με βοηθάει πολύ στην αλλαγή μου. Η Σοφία Μουτίδου βέ-
βαια, η οποία είναι εκπληκτική, μου έμαθε κάποια κόλπα. Αν με άφηναν μόνο μου, θα μου έπαιρνε 45 λεπτά με 1 ώρα, ενώ τώρα με
τη βοήθειά τους μέσα σε 2 λεπτά μεταμορφώνομαι από άντρα σε γυναίκα γιατί γίνεται και μες στα σκοτάδια η αλλαγή.

giannis koukourakis instyle 53

Σχόλια που άκουσες και κράτησες;

Αυτό που ακούω πολύ και με χαροποιεί είναι ότι μου λένε πως δεν βλέπουν άντρες να κάνουν τις γυναίκες αλλά βλέπουν γυναίκες. Ότι έχουν δουλευτεί τόσο καλά οι ρόλοι που δεν μειώνεται το γυναικείο φύλο – αντιθέτως, αντιμετωπίζεται με σεβασμό, κάτι που όλοι το θέλαμε πολύ.

Πόσο τυχαίο είναι συγκυριακά, σε μια περίοδο που οι γυναίκες επαναπροσδιορίζουν τη θέση τους, τη δύναμή τους και την εξου
σία τους, να έρχεται στο προσκήνιο και μια τέτοια παράσταση;

Καταρχάς ο Αριστοφάνης είναι πολύ διαχρονικός στα στοιχεία που πραγματεύεται και διαπραγματεύεται. Δεν νομίζω ότι θέλουμε
να περάσουμε κάτι παραπάνω από τα μηνύματα που περνάει το έργο, γιατί είναι τόσο απλά και καθαρά. Συγκυριακά δεν πιστεύω πως είναι τυχαίο γιατί πάντα, για να ανέβει μια παράσταση στο σήμερα, πρέπει να έχει αναφορές στο παρόν και να αφορά τους θεατές τού σήμερα. Οπότε μάλλον η απάντηση είναι πως δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Πώς βλέπεις εσύ τη θέση που παίρνουν οι γυναίκες πλέον στη σημερινή κοινωνία;

Πρώτα πρώτα να σου πω ότι εγώ ανέκαθεν πίστευα πως το ισχυρό φύλο είναι οι γυναίκες. Οι άντρες έχουν τη μυϊκή δύναμη αλλά προικισμένοι στην υπόλοιπη φύση τους δεν είναι, με την έννοια της ψυχολογίας, της ψυχοσύνθεσης, της καπατσοσύνης κ.λπ. Οι γυναίκες δεν καταρρέουν τόσο εύκολα ψυχολογικά, έχουν άλλους μηχανισμούς σκέψης, οπότε δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να θεωρούνται κατώτερες, όπως δεν κατάλαβα επίσης γιατί το να είσαι μαύρος ή ομοφυλόφιλος θα έπρεπε να υπερτονίζεται και να μαχόμαστε για αυτό. Για μένα είναι αυτονόητα όλα αυτά. Το να βγαίνεις και να κάνεις εξεγέρσεις και κινήματα είναι σαν να αποδέχεσαι εσύ ο ίδιος ότι είσαι μειονότητα ή είσαι ριγμένος. Είναι σαν να έχω γεννηθεί ξανθός με μπλε μάτια και να παλεύω με κάθε τρόπο να με αποδεχτούν για αυτό. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ίσοι και να έχουν ίσα δικαιώματα παντού. Θεωρώ πως όσο πιο πολλή σημασία δίνεται, τόσο πιο πολύ αποδυναμώνεται κάτι το οποίο στο δικό μου μυαλό είναι αυτονόητο. Σε γενικές γραμμές επικροτώ τη δύναμη των γυναικών και το πιστεύω αυτό που λέγεται, πως πίσω από κάθε πετυχημένο άντρα κρύβεται μια δυναμική γυναίκα, που παίρνει και τις αποφάσεις εντέλει, είτε αυτή λέγε ται μάνα είτε γραμματέας/σύμβουλος είτε σύντροφος.

Ως «Ρωξάνη» τι έχεις να πεις στις γυναίκες;

«Κορίτσια, μπράβο που καταφέρνετε και περπατάτε πάνω σε δεκάποντα, δωδεκάποντα, κτλ. Είστε ηρωίδες! Σας καταλαβαίνω και δεν θα ξανασχολιάσω ποτέ καμία γυναίκα στο δρόμο αν περπατάει κάπως περίεργα».

Tags:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Newsletter

#StayInStyle

Λάβετε ειδοποίηση για νέα άρθρα