Σε μια σύγχρονη κοινωνία όπως η δική μας, που επιτάσσει την ομοιομορφία, η Έλλη ξεχωρίζει με το επάγγελμα και τη στάση της απέναντι στη ζωή.

«Είναι καλό όταν σου κινεί κάτι την περιέργεια να μη φοβάσαι να το δοκιμάσεις, σε οποιαδήποτε ηλικία. Στην Ελλάδα, λόγω μιας ευρύτερης κοινωνικής αρτηριοσκλήρωσης, θεωρούμε πως ό,τι σπουδάσουμε νέοι θα μας ακολουθεί για πάντα».

Στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της τη βρίσκουμε να μπαίνει δυναμικά στην τρίτη της καριέρα, όπως λέει. «Ξεκίνησα με Ασιατικές Σπουδές, ενώ την πρώτη μου καριέρα την έκανα ως ανταποκρίτρια στο Reuters – σε αρκετές χώρες. Ύστερα έκανα μια μετεκπαίδευση στο design και παράλληλα έτρεχα μια εταιρεία που είχα ιδρύσει με φίλους».

Όταν έγινε 40 χρόνων, έβαλε μια άνω τελεία σε ό,τι έκανε μέχρι τότε και έχοντας ζήσει σε πάρα πολλές χώρες αποφάσισε πως έμελλε πια να μείνει και στη Νέα Υόρκη. «Το να ταξιδεύω και να ξεκινάω κάτι καινούριο σε μια ξένη χώρα το συνηθίζω. Με κάνει να αισθάνομαι αρχάρια κάπου και με κρατάει πνευματικά ευέλικτη». Εκεί αποφοίτησε από το Parsons ολοκληρώνοντας τον κύκλο του design, που ξεκίνησε online χρόνια πριν. Ταυτόχρονα έδωσε χώρο και σε μια ακόμη ανάγκη της.

«Η εισαγωγή μου στον κόσμο του ελαιολάδου έγινε στο New York International Olive Oil Competition. Έπειτα έκανα άλλους δύο κύκλους σπουδών, έναν στην Ισπανία κι έναν στην Ιταλία, που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα». Τι είναι όμως ένας «σομελιέ ελαιολάδου»; «Είναι ένας εξειδικευμένος δοκιμαστής που μπορεί σε πρώτη φάση να αποφανθεί αν ένα ελαιόλαδο είναι έξτρα παρθένο –δηλαδή χωρίς ελαττώματα ως προς το χημικό και οργανοληπτικό του προφίλ– και σε δεύτερη φάση να το ταιριάξει με το φαγητό ανάλογα με την αρωματική του προσωπικότητα.

Ένα ποιοτικό λάδι μπορεί να είναι ήπιο ή έντονο, πικρό ή γλυκό και ανάλογα με την ποικιλία, να παρουσιάζει αρώματα ντομάτας, θυμαριού, λουλουδιών κ.ά. Για ένα καλό λάδι χρειάζεται φροντίδα στο δέντρο, προσεκτική επεξεργασία και λίγη τύχη με τον καιρό» εξηγεί.

Η Έλλη προσπαθεί να αναδείξει το λάδι σε ενα γαστρονομικό συστατικό που αξίζει προσοχή μέσα από το Oliviary, ένα σύστημα το οποίο κατηγοριοποιεί και απεικονίζει με ένα χρηστικό γράφημα τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά ενός ελαιόλαδου.

«Το Oliviary ένωσε το πάθος μου για το λάδι και τη δουλειά μου ως γραφίστριας. Ξεκίνησε ως μια πρόκληση να αποτυπώσω τη γεύση οπτικά, ώστε να μπορεί κάποιος να δει μια ετικέτα σε ένα μπουκάλι ελαιόλαδο και να καταλάβει τι αγοράζει. Είναι λοιπόν ενα μεταφραστικό εργαλείο που απευθύνεται στον παραγωγό, τον επαγγελματία σεφ και τελικά στον καταναλωτή» λέει η ίδια. Η σομελιέ ωστόσο έχει ολιστική εικόνα και για τη νέα της ιδιότητα.

«Μεγαλώνει το διατροφικό χάσμα μεταξύ των Ευρωπαίων και της Β. Αμερικής με τον υπόλοιπο κόσμο. Εμείς μιλάμε για βιολογικές λαϊκές, βιοδυναμικά κρασιά και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου δεν έχει καθαρό νερό. Από τη μια ξέρω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που κάνω, από την άλλη κατανοώ ότι είναι πολυτέλεια αυτή η ενασχόληση».

Από τις  Ειρήνη Ζουρνάτζη, Ζωή Μίχα,Κρίστελ Λιάκου και Φωτεινή Βλαχάκη