Η Βούλα Πατουλίδου ήταν καλεσμένη στην εκπομπή “Στούντιο 4” το απόγευμα της Δευτέρας. Η χρυσή ολυμπιονίκης της Βαρκελώνης μίλησε μεταξύ άλλων για τον πρόσφατο χαμό του συζύγου της, Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη.
«Το καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολο. Τα τελευταία χρόνια όλο λέγαμε “restart”, όλο ξεκινούσαμε και όλο το χάναμε στο δρόμο αλλά τώρα το χάσαμε τελείως. Χθες είχαμε τα 40 και εκείνο που ειλικρινά θα ήθελα να πω σε όλους όσους συμπορεύονται με ανθρώπους, ή κάνουν καινούργιες σχέσεις, είναι το εξής. Ό,τι χαλάει, ας προσπαθούν να το φτιάχνουν. Να μην το τερματίζουν, εκτός κι αν οι περιστάσεις και οι περιπτώσεις είναι τέτοιες που είναι μη αναστρέψιμες στο να μπορείς να συμπορεύεσαι 42 χρόνια. Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος, αλλά κάποιοι άνθρωποι είναι μοναδικοί. .
«Θα σας πως πως μετά από 25χρόνια γειτνίασης με τον γιατρό, που ζει από πάνω μας, κάθε φορά με ρωτούσε “πως είστε σήμερα” και, δυο μέρες πριν φύγει ο Δημήτρης, του είπα “πολύ καλά, δόξα τω Θεώ, θα πάμε και διακοπές”. Βέβαια, το “θα πάμε διακοπές” γύρισε ανάποδα και τελείωσε το καντηλάκι. Τρεις φορές ο Θεούλης μας γέμισε το καντηλάκι, αυτή τη φορά όμως τελείωσε», είπε αρχικά η Βούλα Πατουλίδου.
Και συνέχισε: «Έφυγε με τον καλύτερο τρόπο, έτσι όπως λέει ο γιος μας. “Δεν νομίζω ότι ο μπαμπάς θα ήθελε κάτι διαφορετικό, έφυγε μέσα στην αγκαλιά σου πάρα πολύ εύκολα και όμορφα για τον ίδιο” λέει. Ναι, έφυγε μέσα στην αγκαλιά μου και το κακό είναι ότι πριν από δύο εβδομάδες είχε φύγει και το σκυλάκι μας το οποίο ήταν μόνο δυόμισι χρόνων… λες και ήξερε, πήγαινε δίπλα στον Δημήτρη συνέχεια».
Και κατέληξε η Βούλα Πατουλίδου: «Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάτι παραπάνω που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να κερδίσουμε τι; Θέλουμε και ποιότητα ζωής. Ο καρκίνος δεν είναι ό,τι καλύτερο. Πριν 4μισι μήνες ξεκίνησε η περιπέτεια υγείας του. 21 Μαρτίου ξεκίνησε η περιπέτεια με τον καρκίνο. Είχε κάτι πόνους και κάναμε αξονικές. Μετάσταση συκώτι, λεμφαδένες, πάγκρεας. Γεια σας.
Απλά ήταν ένας μικρός πόνος. Να είναι καλά όλοι οι γιατροί, εξαιρετικοί. Ο γιατρός μας είπε ότι δεν ξέρει αν θα προλάβουμε τις χημειοθεραπείες, ήταν τόσο άσχημα. Το θαύμα που ζήσαμε εμείς ήταν οι 4μισι μήνες, μέσα σε αυτό το διάστημα ξέρεις τι είναι να εξαγνιστείς, να επανασυστηθείς, να φύγουν τα σύννεφα και να έρθει μόνο το καλό. Να πεις αυτά που ήθελες να πεις. Έχεις την πολυτέλεια του χρόνου. Σε παίρνει η καθημερινότητα και το ξεχνάς. Τίποτα δεν σε προετοιμάζει… Είχαμε ελπίδα ότι θα γίνει καλά»
