Η Βίκυ Βολιώτη παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» και τον Άρη Καβατζίκη. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για το μάθημα ζωής από το θάνατο των γονιών της, τους ανθρώπους που την πλήγωσαν, την αντίθεση της στη διαιώνιση του DNA μέσω των παιδιών και την υιοθεσία.
“Από τον θάνατο του πάτερα μου, που ήμουν σε πολύ τρυφερή ηλικία, άλλα και από το θάνατο της μητέρας μου, βγήκα με μία τρομερή όρεξη για ζωή. Οι γονείς μου, φεύγοντας από τη ζωή, ήταν σα να μου έδειχναν τη φωτεινή πλευρά, δεν ήταν όλα εύκολα, άλλα η ζωή είναι ωραία, να μη λυγίζουμε. Όταν ήμασταν στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου υπήρχε τρέλα, φοβερός ενθουσιασμός και ανασφάλεια, ενώ τους μεγάλους έπρεπε να τους σεβόμαστε. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν είχε καμία φοβία, ήταν έτοιμος να αρπάξει τη ζωή, η Σμαράγδα Καρύδη εκδήλωνε το φόβο της με ένα φοβερό τσαμπουκά. Η Λήδα Ματσάγγου ήταν επίσης τσαμπουκαλού, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ήταν αγέρωχος από τότε, είχε μία φοβερή σιγουριά, άλλα και ωριμότητα στη σκέψη“, τόνισε η Βίκυ Βολιώτη και πρόσθεσε:
“Όταν μπήκαμε εμείς στη σχολή δημιουργήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση, ήταν λίγο ταμπού στην αρχή, “η τηλεόραση δεν είναι για τους ηθοποιούς”. Βασανίστηκα και πέρασα δύσκολα σε αυτή τη δουλειά, σε μία παράσταση βάζεις ολόκληρη τη ζωή σου, η έκθεση αυτή είναι τρομακτική γιατί εκθέτεις τον εαυτό σου. Όταν ως ηθοποιός αποτυγχάνεις και τρως τις ήττες, είναι σα να απορρίπτεσαι εσύ και όχι απλώς η δουλειά σου. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι άνθρωποι που με έχουν πληγώσει, δημιουργήθηκε τρομακτική απόσταση μετά από άτυχη συμβάντα. Αυτό που δεν μπορώ να συγχωρήσω είναι το ότι δεν ζητήθηκε ποτέ συγγνώμη, είναι τρεις συγκεκριμένοι άνθρωποι και κανένας δεν είναι σκηνοθέτης”.
Στη συνέχεια η ηθοποιός αναφέρθηκε στην απόφασή της να υιοθετήσει την κόρη της: “Το να διαιωνίσω το DNA μου, είναι κάτι που δε με απασχόλησε ποτέ. Ούτως ή άλλως, δε θεωρώ ότι τα παιδιά μας, είναι συνέχειά μας. Οι περισσότεροι βέβαια άνθρωποι, από αυτή την ανάγκη ξεκινούν, αλλά στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει. Δεν ήμουν μια γυναίκα που ήθελε ντε και καλά να αποκτήσει παιδί. Θα ήθελα να γίνει σε ένα παιδί που έχει ανάγκη από κάτι τέτοιο. Έχουμε μια υπέροχη κόρη. Δε θέλω να κάνει αυτά που θέλω εγώ. Θέλω να κάνει αυτά που θέλει εκείνη“.
