Ο Θοδωρής Κατσαφάδος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή “Πάμε Δανάη” την Πέμπτη. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για την Άννα Παναγιωτοπούλου και την Ιφιγένεια Αστεριάδη, που έφυγαν από τη ζωή τις τελευταίες μέρες, αλλά και την παράσταση “Μάρτυρας κατηγορίας” από την οποία ουσιαστικά εκδιώχθηκε.
«Με την Ιφιγένεια σοκαρίστηκα. Είχαμε ιδωθεί πρόσφατα και ήταν καλά. Η απώλεια δεν ξεχνιέται, την κουβαλάμε μέσα μας. Η Άννα Παναγιωτοπούλου ήταν μία κατηγορία μόνη της. Είχε μία δική της ταυτότητα. Πάντα έχω μία τάση να θυμάμαι τους παλιούς. Τους θυμάμαι με πολλή αγάπη», είπε αρχικά ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ο οποίος στη συνέχεια μίλησε για τα όσα έγιναν στον “Μάρτυρα κατηγορίας”.
«Είναι πάρα πολύ δυσάρεστο και τοξικό να νιώθεις ανεπιθύμητος σε μια παράσταση που συμμετέχεις. Είναι πρωτόγνωρο. Είμαι 51 χρόνια στη δουλειά και ήταν η πρώτη φορά που από της 21 Φεβρουαρίου μέχρι τις 28 Απριλίου έπαιζα, και πάντα σκεφτόμουν, όλη την ημέρα και το βράδυ, ότι συμμετέχω σε μια δουλειά που δε με θέλουν», τόνισε ο Θοδωρής Κατσαφάδος και πρόσθεσε:
«Αυτό είναι πάρα πολύ άσχημο, πάρα πολύ πικρό και στενάχωρο όταν σου συμβαίνει, ειδικά όταν είσαι σε μια ηλικία και μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά. Συνήθως οι επιχειρηματίες με θέλουν, το ίδιο και οι περισσότεροι σκηνοθέτες. Οι συνάδελφοί μου οι περισσότεροι με αγαπάνε και δε νιώθουν ότι μειώνονται καλλιτεχνικά όταν βρίσκονται μαζί μου στη σκηνή… Έτσι είχα μάθει και έτσι είχα συνηθίσει…
Δε θέλω να μιλάω για συναδέλφους. Σε μια δουλειά, οι συμβαλλόμενοι είναι δυο, ο επιχειρηματίας και ο εργαζόμενος… Ο άνθρωπος αυτός, ο επιχειρηματίας, αυτός είναι υπεύθυνος. Από εκεί και πέρα, σε ένα έγκλημα βεβαίως υπάρχει ο δολοφόνος και ο ηθικός αυτουργός. Εγώ δε μιλάω όμως για τους συναδέλφους μου, μιλάω με τον επιχειρηματία που τον Δεκέμβρη μου είπε ότι θα είμαι και του χρόνου και αρνήθηκα πολλές άλλες προτάσεις που είχα, και στις 21 Φεβρουαρίου μου είπε ότι δε θα είμαι.
Δεν είναι ότι κάποιος σου στερεί το επάγγελμά σου, σου στερεί και τη χαρά. Ειδικά όταν ξέρουν οι άνθρωποι αυτοί ότι εγώ βρίσκομαι σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Είμαι πολύ μόνος μου, σε ένα σπίτι άδειο που πολλές φορές περνάνε μέρες και δεν ακούω ούτε τη φωνή μου…. Ξέρανε πολύ καλά και τα προβλήματά μου της περιόδου αυτής και τη στήριξη που έχω να κάνω στα παιδιά μου, και παρ’ όλα αυτά πήραν αποφάσεις, ανεπίτρεπτες».
