Ο πρίγκιπας Harry δεν κατάφερε να πάρει “πράσινο φως” για δεύτερη νομική προσφυγή κατά του βρετανικού υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο αρνείται στον δούκα του Σάσεξ να του επιτρέψει να πληρώσει για προστασία από τη Μητροπολιτική Αστυνομία όταν επισκέπτεται τη Βρετανία.
Ο πρίγκιπας Harry ζητούσε την έγκριση από το Ανώτατο Δικαστήριο για να εξασφαλίσει δικαστική αναθεώρηση της απόφασης, σύμφωνα με την οποία δεν θα πρέπει να του επιτραπεί να πληρώσει για τη δική του προστασία.
Ο Harry στερήθηκε την εγγυημένη αστυνομική ασφάλεια όταν ο ίδιος και η Meghan Markle παραιτήθηκαν από τους ρόλους τους ως ανώτερα μέλη της βασιλικής οικογένειας και μετεγκαταστάθηκαν στις ΗΠΑ το 2020.
Όταν του είπαν ότι δεν πληροί πλέον τις προϋποθέσεις γι’ αυτή την προστασία, ο Harry προσφέρθηκε να την πληρώσει προσωπικά, αλλά απορρίφθηκε. Αυτή την απόφαση αποφάσισε να προσβάλει στα δικαστήρια, καθώς θεωρούσε ότι θα έπρεπε να του επιτραπεί να πληρώσει – με τον ίδιο τρόπο που οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι πληρώνουν για τους αστυνομικούς που διατηρούν την τάξη στους αγώνες.
Όμως, με απόφασή του την Τρίτη, ο δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου αρνήθηκε στον Harry την άδεια να ασκήσει τη δεύτερη προσφυγή, απορρίπτοντάς τη για διάφορους λόγους.
Η απόφαση ήρθε αφού οι επικεφαλής της Μητροπολιτικής Αστυνομίας επέμειναν στο δικαστήριο ότι οι αστυνομικοί τους δεν είναι “όπλα επί πληρωμή” για τους πλούσιους και διάσημους, υποστηρίζοντας ότι το να επιτραπεί στον Harry να πληρώσει για την προστασία των αστυνομικών – ενδεχομένως οπλισμένων – θα δημιουργούσε “απαράδεκτο προηγούμενο.”
Η νομική ομάδα του Χάρι είχε ζητήσει νωρίτερα αυτό το μήνα να ασκήσει αγωγή σχετικά με τις αποφάσεις που ελήφθησαν από το υπουργείο Εσωτερικών και την Εκτελεστική Επιτροπή για την Προστασία των Δικαιωμάτων και των Δημόσιων Προσώπων (Ravec) – η οποία εμπίπτει στην αρμοδιότητα του υπουργείου – τον Δεκέμβριο του 2021 και τον Φεβρουάριο του 2022.
Ο δούκας ήθελε να διατηρήσει, όταν βρισκόταν στη Βρετανία, την ένοπλη ομάδα της διοίκησης Royal and Specialist Protection (RASP) που τον προστάτευε όταν ήταν εν ενεργεία μέλος της βασιλικής οικογένειας, πριν από τη διαμάχη με την οικογένειά του.
Αλλά το υπουργείο Εσωτερικών, που αντιτάχθηκε στο αίτημα του Harry, δήλωσε ότι η Ravec έκρινε ότι δεν ήταν “κατάλληλο” για πλούσιους ανθρώπους να “αγοράζουν” ασφάλεια, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει ένοπλους αξιωματικούς, όταν είχε αποφασίσει ότι “το δημόσιο συμφέρον δεν δικαιολογεί να λαμβάνει κάποιος τέτοια προστασία σε δημόσια χρηματοδοτούμενη βάση.”
Οι δικηγόροι της Μητροπολιτικής Αστυνομίας, ενδιαφερόμενου μέρους στην υπόθεση, δήλωσαν ότι η Ravec ήταν “λογική” όταν διαπίστωσε ότι “είναι λάθος για ένα αστυνομικό όργανο να τοποθετεί αστυνομικούς σε κίνδυνο κατόπιν καταβολής αμοιβής από ιδιώτη.”
Η νομική ομάδα του δούκα υποστήριξε ότι η άποψη του Ravec, σύμφωνα με την οποία το να επιτρέπεται η πληρωμή για την προστατευτική ασφάλεια θα ήταν αντίθετο προς το δημόσιο συμφέρον και θα υπονόμευε την εμπιστοσύνη του κοινού στην αστυνομία Met, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τους κανόνες που επιτρέπουν ρητά τη χρέωση για ορισμένες αστυνομικές υπηρεσίες.
Ωστόσο, στην απόφασή του, ο δικαστής δήλωσε: “Κατά την κρίση μου, η σύντομη απάντηση σ’ αυτό το σημείο είναι ότι η Ravec δεν είπε ότι θα ήταν αντίθετο προς το δημόσιο συμφέρον να επιτραπεί σε πλούσιους ιδιώτες να πληρώνουν για οποιεσδήποτε αστυνομικές υπηρεσίες.
Μπορεί να θεωρηθεί ότι κατάλαβε ότι το άρθρο 25 παράγραφος 1 (του νόμου περί αστυνομίας του 1996), στο οποίο αναφερόταν, προβλέπει ρητά την πληρωμή για ορισμένες τέτοιες υπηρεσίες. Το σκεπτικό της περιορίστηκε στενά στις υπηρεσίες προστασίας που εμπίπτουν στην αρμοδιότητά της. Οι υπηρεσίες αυτές διαφέρουν ως προς το είδος τους από τις αστυνομικές υπηρεσίες που παρέχονται, για παράδειγμα, σε αθλητικές ή ψυχαγωγικές εκδηλώσεις, διότι περιλαμβάνουν την αποστολή εξειδικευμένων αστυνομικών υψηλής κατάρτισης, των οποίων ο αριθμός είναι περιορισμένος, και οι οποίοι πρέπει να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο για να προστατεύσουν τους εντολείς τους.
Το σκεπτικό της Ravec ήταν ότι υπάρχουν λόγοι πολιτικής για τους οποίους οι υπηρεσίες αυτές δεν πρέπει να διατίθενται επί πληρωμή, παρ’ όλο που άλλες διατίθενται. Δεν μπορώ να εντοπίσω κάτι που να είναι αναμφισβήτητα παράλογο σε αυτό το σκεπτικό.”
Ο δικαστής εξέδωσε την απόφασή του υπέρ του υπουργείου Εσωτερικών.
