Ο πρίγκιπας Harry μίλησε για την αγάπη του για τα «πράγματα που μας κάνουν Βρετανούς», παρά το γεγονός ότι δεν ζει καν στη χώρα. Ο δούκας του Σάσεξ έγραψε ένα παθιασμένο δοκίμιο ενόψει της Ημέρας Μνήμης, όπου εξέφρασε την υπερηφάνειά του για την υπηρεσία του στη χώρα του και προειδοποίησε πόσο εύκολο είναι οι βετεράνοι να ξεχαστούν «όταν βγει η στολή».
Ο πρώην στρατιώτης Harry πραγματοποίησε δύο αποστολές στο μέτωπο στο Αφγανιστάν και περιγράφει επίσης την τιμή που είχε να υπηρετεί δίπλα σε άνδρες και γυναίκες από όλες τις γωνιές του Ηνωμένου Βασιλείου. Καλεί τον κόσμο να θυμάται «όχι μόνο τους πεσόντες, αλλά και τους ζωντανούς» που φέρουν το «βάρος του πολέμου» και τους προτρέπει να χτυπήσουν τις πόρτες των βετεράνων και να «πιούν μαζί τους ένα τσάι… ή μια μπίρα» για να ακούσουν τις ιστορίες τους και να τους «θυμίσουν ότι η υπηρεσία τους εξακολουθεί να έχει σημασία».
Σε μια κίνηση που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν κλάδος ελαίας προς τον αποξενωμένο του αδελφό πρίγκιπα William, κατανοείται ότι ο Harry κυκλοφόρησε το δοκίμιο σήμερα το πρωί, για να μην επισκιάσει την ομιλία ορόσημο του μεγαλύτερου αδελφού του στη σύνοδο COP30 στη Βραζιλία αύριο.
Στο μεταξύ, ένας ειδικός επικοινωνίας πιστεύει ότι κάποιες εκφράσεις στο αυτοσχέδιο κείμενο θα μπορούσαν να υποδηλώνουν πόσο του λείπει του Harry ο αδελφός του και να δίνουν μια ένδειξη για το πού σκοπεύει να ζήσει στο μέλλον.
Σε ένα προσωπικό κείμενο 647 λέξεων με τίτλο «The Bond, The Banter, The Bravery: What it means to be British – By Prince Harry», ο δούκας αναγνωρίζει ότι, αν και «προς το παρόν» ζει στις ΗΠΑ, σκέφτεται ότι «η Βρετανία είναι, και θα είναι πάντα, η χώρα για την οποία υπηρέτησα και πάλεψα με υπερηφάνεια».
Ο Harry αποτίει φόρο τιμής στο «στωϊκό πνεύμα» της αυτοσαρκαστικής διάθεσης και του χιούμορ των Βρετανών και με αγάπη αναφέρει ότι «τα πειράγματα στο εστιατόριο, στο κλαμπ, στην παμπ, στις κερκίδες» είναι τα «πράγματα που μας κάνουν Βρετανούς», προσθέτοντας: «Το αγαπώ».
Περιγράφει την Ημέρα Μνήμης όχι απλώς ως «ένα λεπτό σιγής», αλλά ως «κάλεσμα συλλογικής ευθύνης». Ο δούκας λέει στην αρχή του αναστοχαστικού του κειμένου: «Κάθε Νοέμβριο, ο κόσμος, για μια στιγμή, ησυχάζει. Σταματάμε, μαζί, για να θυμηθούμε. Η Ημέρα Μνήμης δεν υπήρξε ποτέ για να δοξάζει τον πόλεμο. Πρόκειται για την αναγνώριση του κόστους του: Ζωές που άλλαξαν για πάντα και μαθήματα που πληρώθηκαν με ανείπωτες θυσίες. Πρόκειται επίσης για την τιμή εκείνων που, γνωρίζοντας αυτό το κόστος, εξακολουθούν να επιλέγουν να υπηρετήσουν».
Γράφοντας για την «ανθεκτικότητα» και την «έντονη αποφασιστικότητα» των Ουκρανών που γνώρισε κατά την επίσκεψή του στη χώρα που πλήττεται από τον πόλεμο, τον Σεπτέμβριο, ο Harry προσθέτει: «Υπάρχει ένα παρόμοιο στωϊκό πνεύμα αυτοσαρκασμού και χιούμορ στους Ουκρανούς, το οποίο αναγνωρίζω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, σε εμάς τους Βρετανούς. Παρά το ότι προς το παρόν ζω στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία είναι, και θα είναι πάντα, η χώρα για την οποία υπηρέτησα και πάλεψα με υπερηφάνεια. Τα πειράγματα στο εστιατόριο, στο κλαμπ, στην παμπ, στις κερκίδες, όσο γελοίο κι αν ακούγεται, αυτά είναι τα πράγματα που μας κάνουν Βρετανούς. Δεν ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό. Το αγαπώ».
Αποδίδοντας ειδικό φόρο τιμής στους πρώην στρατιωτικούς και τις κοινότητές τους στις τέσσερις χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου, γράφει: «Είχα το προνόμιο να υπηρετήσω δίπλα σε άνδρες και γυναίκες από όλες τις γωνιές του Ηνωμένου Βασιλείου…. Είδα θάρρος και συμπόνια στις πιο σκληρές συνθήκες που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Αλλά είδα επίσης πόσο εύκολο μπορεί να είναι, όταν βγει η στολή, για εκείνους που έδωσαν τα πάντα, να νιώσουν ξεχασμένοι».
Προειδοποιεί ότι «το καθήκον μας απέναντί τους δεν τελειώνει όταν λήξει η υπηρεσία τους», και προσθέτει: «Αυτοί προστάτεψαν την ελευθερία μας. Πρέπει να προστατεύσουμε το μέλλον τους. Έτσι όλοι επωφελούμαστε».
Αναφέρει πόσο «συγκινημένος» είναι κάθε χρόνο από τη δύναμη των παιδιών των πεσόντων στρατιωτικών που υποστηρίζονται από τη φιλανθρωπική οργάνωση Scotty’s Little Soldiers με έδρα το Νόρφολκ, και επαινεί το θάρρος και τη συντροφικότητα που είδε στον αγώνα του στους Αγώνες Invictus.
Ολοκληρώνει λέγοντας: «Η Ημέρα Μνήμης δεν περιορίζεται σε ένα Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου. Είναι μια δια βίου δέσμευση για ενσυναίσθηση, ευγνωμοσύνη και δράση. Να είμαστε πιο ευγενικοί, πιο ενωμένοι και πιο γενναίοι στην προστασία όσων οι προηγούμενοι πολέμησαν για να διαφυλάξουν. Έτσι, καθώς θα σκύψουμε τα κεφάλια μας αυτό το Σαββατοκύριακο, ας θυμηθούμε όχι μόνο τους πεσόντες, αλλά και τους ζωντανούς, εκείνους που εξακολουθούν να φέρουν το βάρος του πολέμου στο σώμα και στο μυαλό τους, και τις οικογένειες που φέρουν τη μνήμη του στην καρδιά τους. Αν ζείτε κοντά τους, χτυπήστε την πόρτα τους. Αν τους δείτε, χαιρετήστε τους. Και αν το επιθυμείτε, πιείτε μαζί τους ένα τσάι… ή μια μπίρα, για να ακούσετε την ιστορία τους και να τους υπενθυμίσετε ότι η υπηρεσία τους εξακολουθεί να έχει σημασία».
Το μήνυμα του δούκα ήρθε καθώς προετοιμαζόταν να ξεκινήσει μια διήμερη επίσκεψη στο Τορόντο, κατά την οποία θα συναντήσει Καναδούς βετεράνους, μέλη της στρατιωτικής κοινότητας και στρατιωτικές φιλανθρωπικές οργανώσεις, για να σηματοδοτήσει την περίοδο «Μνήμης», που εκτείνεται στις δύο εβδομάδες πριν από την Κυριακή της Μνήμης.
Οι σκέψεις του δημοσιεύτηκαν ενώ ο αδελφός του, πρίγκιπας William, βρίσκεται σε μια σημαντική περιοδεία στη Βραζιλία, για την απονομή των βραβείων Earthshot Prize. Κατανοείται ότι τα λόγια του Harry κυκλοφόρησαν την Τετάρτη για να μην αποσπάσουν την προσοχή από την κύρια ομιλία του William στη σύνοδο COP30 για το κλίμα στον Αμαζόνιο την Πέμπτη, και από τις εκδηλώσεις Μνήμης όπως το Πεδίο Μνήμης την Πέμπτη, το ετήσιο φεστιβάλ Μνήμης στο Royal Albert Hall το Σάββατο και τις εκδηλώσεις στο Κενοτάφειο την Κυριακή.
Λέγεται ότι ο Harry ήθελε να χρησιμοποιήσει το μήνυμά του για να μιλήσει απευθείας στους άνδρες και τις γυναίκες σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο με τους οποίους υπηρέτησε. Λέγεται ότι νιώθει έντονα ότι, παρ’ όλο που οι συγκρούσεις στις αργεντίνικες Μαλβίνες, τη Βόρεια Ιρλανδία, Ιράκ και Αφγανιστάν, μπορεί να έχουν τελειώσει και ο ρυθμός των επιχειρήσεων έχει μειωθεί, με πολλούς στρατιώτες να έχουν κρεμάσει τις στολές τους, δεν τους έχει ξεχάσει και ούτε το ευρύτερο βρετανικό κοινό θα έπρεπε.
Μετά τη δημοσίευση του δοκιμίου, η ειδικός στην επικοινωνία και στη γλώσσα του σώματος, Judi James, δήλωσε στη Mirror: «Ο Harry, που ζει στο εξωτερικό, γράφει με ύφος βαθιάς νοσταλγίας για τη χώρα που άφησε. Ακούγεται σαν τόσοι άλλοι απόδημοι που διατηρούν μια μη ρεαλιστική, ιδεατή μνήμη της χώρας που εγκατέλειψαν, σαν να έχει διατηρηθεί και παγώσει σε μια άλλη εποχή που μπορεί να μην αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Παρά τη συνήθως σταθερή αφοσίωσή του στη ζωή του στις ΗΠΑ, ο Χάρι ακούγεται σαν άντρας που εξακολουθεί να νοσταλγεί αυτά που αποκαλεί ‘το πείραγμα στη λέσχη, στα στέκια, στα μπαρ, στις εξέδρες’.
Ο Harry ήταν ένας άντρας που μεγάλωσε και διαμόρφωσε τον εαυτό του μέσα από το πείραγμα, ειδικά με τον αδερφό του, William. Συνεντεύξεις από εκείνη την εποχή δείχνουν ότι το πείραγμά τους ήταν ασταμάτητο, και υπάρχει υπόνοια ότι, προωθώντας τη λέξη τόσο έντονα και εμφατικά εδώ, ο Χάρι υπονοεί (ίσως υποσυνείδητα) πόσο του λείπει ο μεγαλύτερος αδερφός του.
«Φαίνεται όμως ντροπιασμένος από αυτή την ‘αποκάλυψη’. Προσθέτοντας τη φράση ‘παρά το πόσο αστείο ακούγεται’, φαίνεται να ζητά συγγνώμη από το αμερικανικό του κοινό, ίσως ακόμη και από την ίδια του την οικογένεια, γι’ αυτήn την ομολογία νοσταλγίας και για ό,τι ακούγεται σαν αίσθημα λαχτάρας. Αυτή είναι επίσης μια ομολογία που ακούγεται σημαντική. Οι περισσότεροι απόδημοι νοσταλγούν φακελάκια αγγλικού τσαγιού, αλλά ο Harry ενημερώνει όλους, συμπεριλαμβανομένης της Meghan, ότι του λείπει ένα είδος κοινής, έντονης και πολύπλοκης αίσθησης του χιούμορ που ίσως δεν μπορεί να βρει στις ΗΠΑ».
