Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή “Στούντιο 4” το απόγευμα της Τετάρτης. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για την καριέρα του, τις ανασφάλειες του, αλλά και την προσωπική του ζωή.

«Είμαι φλύαρος σε μία παρέα αν μου δώσεις χώρο. Μου αρέσει να μιλάω όχι μόνο να συνομιλώ. Δυστυχώς μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, σε όλους αρέσει. Ο κύκλος μου είναι μικρός αλλά είναι άνθρωποι του χώρου. Η δουλειά μου είναι εγωκεντρική και προσπαθώ να έχω μία σχέση με τις ελλείψεις μου, είναι αντιφατικός αγώνας γιατί η εργασία τρέφει τον ναρκισσισμό σου συνέχεια και από την άλλη προσπαθείς να μην το  κάνεις.

Μπορείς όταν το κάνεις αυτό να σε παρατηρείς και να λες “οκ θα προσπαθώ με συνείδηση να μην το κάνω”. Είμαι παρατηρητικός. Όταν δεν ασχολούμαι με εμένα. Το να μην θυμάσαι μεταφράζεται σαν να μην είσαι εκεί. Στην πραγματικότητα δυσκολεύομαι να είμαι παρών, είναι θαυμαστό το να μπορείς να είσαι», είπε αρχικά ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.

Και συνέχισε: «Το να ακούς ότι είσαι καλός ηθοποιός και ταλαντούχος, δεν το λύνεις αν το λένε άλλοι. Αν εσύ δεν χορτάσεις το μέσα σου όσα και να έχεις δεν σε χορταίνουν. Η “πείνα” φεύγει όταν συνειδητοποιείς ότι αφορά τον ίδιο που την έχει. Πρέπει να σταματήσεις να δίνεις τόση σημασία, μόνος βρίσκεις εσωτερική γαλήνη. Είμαι ευγνώμων όταν λένε καλά λόγια για εμένα αλλά δεν δίνω πολύ χώρο για να με καλύψει αυτό.

Η αναγνώριση αντιστοιχεί στη νιότη. Εγώ κοντεύω τα 50, δεν έχει νόημα. Καλώς να έρθουν αλλά καλύτερα να στρέψουμε το βλέμμα σε νέους ανθρώπους που χρειάζονται αναγνώριση. Πριν το “μπαμ” της δουλειάς μου είχα κάνει ακόμη πολλές δουλειές, τρεις φορές στην Επίδαυρο ως μέρος του χορού».

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ανέφερε: «Αν κάποιος με στεναχωρήσει προσπαθώ να του το λέω, το δουλεύω. Στο επαγγελματικό επίπεδο είμαι πιο καθαρός με τον εαυτό μου, ξέρω τα όριά μου και βάζω και όρια στους άλλους. Στα προσωπικά είμαι τελείως διαφορετικός. Στα επαγγελματικά μου ήταν πιο εύκολο να είμαι “εγώ”. Δεν μπορώ τα “πρέπει”, τις ενοχές, τη μόνιμη προσπάθεια. Το προσπαθώ, κάθε χρόνο είμαι και καλύτερος. Προσπαθώ να διώξω την ενοχή.

Ξέρω ότι είμαι πρότυπο, δυστυχώς ή ευτυχώς, για τα παιδιά. Δεν το λέω αυτό ως κάτι καλό. Είμαι ένα άτομο που θα τους καθορίζει συμπεριφορές, θα μιμούνται άλλα, από κάποια πράγματα θα προσπαθούν να απαλλαγούν -φαντάζομαι από πάρα πολλά. Έχω δει σε μένα φρικτά πράγματα των γονιών μου. Τα έκανα και αναρωτιόμουν ποιος τα κάνει. Αυτό είναι κάπως έτσι: πώς είναι να κάνεις μια συνήθεια όταν ξέρεις ότι δεν πρέπει να την κάνεις; Ξύνεις το κουνούπι».