Η Μαρία Γεωργιάδου ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4» την Τρίτη. Η ηθοποιός προχώρησε σε μια συγκινητική εξομολόγηση για τη μητέρα της, την οποία έχασε όταν ήταν στην εφηβεία και για το πώς η απώλειά της την έχει επηρεάσει μέχρι σήμερα.

«Μένει μια τεράστια αγάπη, στοργή και προστασία που τη νιώθω ακόμα και τώρα ότι υπάρχει. Μπορεί να φαίνεται μεταφυσικό, αλλά το νιώθω. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ πιο έντονο, της μιλούσα. Στην αρχή δεν μπορείς να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει πια η συγκεκριμένη συνήθεια και η πρωινή κουβέντα. Καθάριζα ένα δωμάτιο και της μιλούσα, απλά πράγματα που θα μπορούσα να είχα πει όταν ήταν ζωντανή. Με έναν τρόπο γλύκαινα κι εγώ την απώλεια -ή έτσι νομίζω.

Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που έκανα θέατρο, μία απώλεια σε κάνει να εκτιμάς τη ζωή. Θες να γραπωθείς απ’ τη ζωή, με έναν τρόπο που μέχρι τότε δεν είχες ανάγκη να το κάνεις. Αισθάνθηκα την ανάγκη να ακολουθήσω το θέατρο, για να αισθανθώ έξτρα ζωντανή. Μου λείπει κάθε μέρα, σαφώς και στις σημαντικές στιγμές, αλλά με έναν τρόπο αισθάνεσαι ότι κάπως τις μοιράζεσαι. Εντάξει, είχα τον πατέρα μου, αλλά εργαζόταν. Στηρίχτηκα πολύ σε αυτόν, καλός πατέρας δεν μπορώ να πω, προσπάθησε να μου δώσει τη στοργή και των δύο», είπε αρχικά η Μαρία Γεωργιάδου.

Και συνέχισε: «Μία απώλεια μας ωριμάζει με έναν τρόπο, μας φέρνει ένα φόβο, σαν να είσαι ο επόμενος. Το έλεγα πάντα “το φράγμα”, απέναντι στη ζωή και στο θάνατο. Καλώς ή κακώς το αποδέχεσαι, δεν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο. Μένει σαν ένα βίωμα που το χρησιμοποιείς όποτε δοθεί η ευκαιρία. Υπάρχει κομμάτι απ’ τη μητέρα μου στο βιβλίο που έγραψα, και στο σίριαλ, πιστεύω ότι κομμάτια των ανθρώπων που αγαπάμε τα κουβαλάμε παντού.

Για μένα άργησε να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Κουβαλούσα ένα τραύμα για πάνω από έξι χρόνια. Δεν είχα υστερίες, ούτε πήρα φαρμακευτική βοήθεια, ούτε ψυχολόγο – τότε ήταν πολύ σπάνιο. Δεν ήταν ως προοπτική, αν ήταν θα το είχα κάνει, δεν είμαι εναντίον. Δεν ήταν εύκολο να το λέω στον πατέρα μου, το είπα μια-δυο φορές, κατάλαβα ότι τον στενοχώρησα πολύ και το σταμάτησα. Ήξερα ότι στενοχωριόταν έτσι κι αλλιώς, δεν ήθελα να τον επιβαρύνω».