Η Μαίρη Βιδάλη ήταν καλεσμένη στην εκπομπή “Αλήθειες με τη Ζήνα” την Τετάρτη. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για την πρόσφατη απώλεια του γιου της, από καρκίνο σε ηλικία 34 ετών.
«Από παιδί είχα νιώσει την απώλεια, με την έννοια της απουσίας, γιατί ο πατέρας μου ήταν πλοίαρχος στο εμπορικό ναυτικό και έλειπε δύο και τρία χρόνια. Αυτό το γεγονός για ένα παιδί είναι τραύμα. Υπάρχουν κι άλλες απουσίες στη ζωή μου. Έχουν περάσει και 20 χρόνια που δεν μιλάω σε πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο – μάλλον δεν μου μιλάει – από μία παρεξήγηση δική του. Αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλη απώλεια. Πολλά χρόνια περίμενα να μου δοθεί η ευκαιρία να πω συγγνώμη σε έναν άνθρωπο, να ξαναβρεθούμε και να του πω συγγνώμη γιατί του είχα φερθεί κάποια στιγμή άσχημα χωρίς να φταίει και ευτυχώς μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία και αισθάνομαι πάρα πολύ ευτυχισμένη γι’ αυτό.
Θέλω να πω ότι αυτές οι απώλειες και οι απουσίες… Λένε ότι ο ζωντανός χωρισμός δεν έχει παρηγοριά, αλλά έχει, γιατί έχει την ελπίδα ότι κάποτε αυτό θα τελειώσει και θα έρθεις ξανά κοντά με αυτό τον άνθρωπο και υπάρχει το αύριο. Στον θάνατο δεν υπάρχει το αύριο. Το μόνο που με σώζει είναι ότι εγώ πιστεύω στην αθανασία της ψυχής», είπε αρχικά η Μαίρη Βιδάλη.
Και συνέχισε: «Όλοι μου λένε πια ότι “τα μάτια σου είναι σαν να είναι έτοιμα να κλάψουν”. Δεν είναι έτοιμα, κλαίνε. Έχω πρηστεί, έχω διάφορα προβλήματα… Όμως αισθάνομαι ότι ο γιος μου είναι κοντά μου και όταν το λέω σε πιο κλειστό κύκλο, όλοι μου λένε “ναι, φυσικά είναι”, αλλά έχουν συμβεί κάποια γεγονότα από τη διασωλήνωσή του, μέχρι και τη μέρα που “έφυγε”, που τον αποχαιρετήσαμε εννοώ, που με κάνουν να είμαι σίγουρη για αυτό, γιατί μου έχουν αποκαλυφθεί κάποια πράγματα και θετικά και αρνητικά αυτές τις μέρες. Και αισθάνομαι σαν να έχω τη δική του βοήθεια.
Το βιώσαμε μαζί με την κόρη μου. Με πήραν αγκαλιά άνθρωποι που δεν το φανταζόμουν. Πήρα τηλεφωνήματα από ανθρώπους που είχα να μιλήσω χρόνια. Συνάδελφοι είναι κοντά μου».
Και κατέληξε με δάκρυα στα μάτια: «Για μένα είναι και τα τρία παιδιά μου είναι στην αγκαλιά μου, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η παρουσία μας είναι φθαρτή, κάποια στιγμή ίσως συναντηθούμε, ίσως. Τώρα αισθάνομαι και τα τρία μου παιδιά στην αγκαλιά μου και θα τα νιώθω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Πολλές φορές δεν ακουμπάς ανθρώπους και είναι πιο κοντά σου από αυτούς που είναι δίπλα σου».
