Η Κάρμεν Ρουγγέρη ήταν καλεσμένη στην εκπομπή “Buongiorno” τη Δευτέρα με αφορμή την παράσταση το «Παιχνίδι της Χαράς» στο Θέατρο Κιβωτός. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για την απώλεια του συζύγου της, του σπουδαίου βαρύτονου, Ανδρέα Κουλουμπή, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2024.
«Είναι μεγάλη απώλεια. Παίζω το “Παιχνίδι της Χαράς”. Συγκλονιστικό έργο. Το παίζω όλη μου τη ζωή, χωρίς να το ξέρω. Σκέφτεσαι τα θετικά. Δηλαδή, αυτό σκέφτομαι πάντοτε, ότι υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύονται, είναι ερωτευμένοι και την άλλη μέρα γίνεται ένα δυστύχημα και χάνονται. Εγώ ήμουν πολύ τυχερή. Ήμουν με έναν υπέροχο άνθρωπο 57 χρόνια. Οπότε αυτό είναι το παιχνίδι. 57 χρόνια… Κατάλαβες… Λες “ήμουν τυχερή”. Γιατί ούτως ή άλλως όλοι θα πεθάνουμε. Έτσι δεν είναι;
Ήμουν φανατική του θαυμάστρια. Πάντα. Κοίταξε, είναι πολύ σημαντικό το να θαυμάζεις τον άνθρωπό σου. Πολύ σημαντικό. Ήταν κι ένας υπέροχος, ταπεινός άνθρωπος. Ενώ ήτανε πολύ μεγάλο όνομα και μπορούσε να έχει κάνει τη μεγαλύτερη καριέρα του κόσμου, δεν έχει ξαναβγεί», είπε αρχικά η Κάρμεν Ρουγγέρη.
Και συνέχισε: «Αλλά ήταν ένας άνθρωπος πολύ της οικογένειας. Πάντοτε ήταν με το βιβλίο του. Διάβαζε και ήταν και μια κινητή βιβλιοθήκη. Δηλαδή εγώ δεν χρειαζόταν να ανοίξω τίποτα. Τον ρωτούσα και μου απαντούσε αμέσως, ό,τι ήθελα. Ήξερε τα πάντα. Μελετούσε συνέχεια. Κάθε μέρα διάβαζε. Ήταν υπέροχος άνθρωπος. Και πολύ καλός πατέρας. Ένας τέλειος καλλιτέχνης. Όσο πιο μεγάλος είσαι, τόσο πιο ταπεινός πρέπει να είσαι. Έτσι δεν είναι;».
Και κατέληξε η Κάρμεν Ρουγγέρη: Ευτυχώς αυτό που κάνω με τα παιδιά, το οποίο το κάνω εδώ και 30 χρόνια αυτό με το παιδικό θέατρο, είναι η χαρά της δημιουργίας. Θα τρελαινόμουν στο σπίτι. Μου δίνει χαρά δημιουργίας το να γράφω παιδικά έργα και να τα σκηνοθετώ.
Φαίνεται ότι το θέατρο είναι “μαγικό”, κατά σύμπτωση. Για δύο ώρες αφήνουν το κινητό. Έχει πράγματα που δεν υπάρχουν, υπάρχει τρυφερότητα. Όταν δημιούργησα την Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ήμουν σε μία επιτροπή και έβλεπα τις παραστάσεις που απευθύνονταν σε παιδιά. Και ήταν ελάχιστες αυτές που μπορούσες να πεις ότι ήταν αξιοπρεπείς.
Ήταν πολύ πρόχειρα πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν κακό και να είναι τραυματικό για τα παιδιά και να μην θέλουν να ξαναπάνε στο θέατρο. Το θέατρο πρέπει να είναι πηγή γνώσης, αν δεν είναι, δεν είναι πηγή γνώσης. Ασχολούμαι πολύ με την λογοτεχνία, θέλω να μετατρέπω λογοτεχνικά έργα για να δίνω και ερέθισμα να παίρνουν το βιβλίο στο χέρι. Με ενδιαφέρει να φέρω τα παιδιά κοντά στην όπερα, που είναι το αντικείμενο σπουδών μου, στην κλασική μουσική.
Προσπάθησα να ανεβάσω τον πήχη με την Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και αργότερα της Λυρικής Σκηνής. Στις παραστάσεις μου προσέχω ακόμη και την τελευταία λέξη που θα γράψω, προσέχω πάρα πολύ. Παλιά με σταματούσαν στον δρόμο για τους ρόλους μου στην τηλεόραση, τώρα με σταματάνε για το θέατρο και μου αρέσει πολύ αυτό».
