Για όσους μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’90, η Jane Sibbett θα παραμείνει για πάντα μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία στις αναμνήσεις μας. Από τον ρόλο της ως Carol Willick -την πρώτη γυναίκα του Ross στη σειρά Friends σε έναν πρωτοποριακό ρόλο που έγραψε ιστορία ως ο πρώτος τηλεοπτικός γάμος λεσβιών- μέχρι την αξέχαστη κακιά Clarice Kensington στην ταινία It Takes Two, η επιρροή της Sibbett στην pop κουλτούρα είναι αδιαμφισβήτητη.
Η αναπάντεχη στροφή στην καριέρα
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, η Sibbett κάνει αναδρομή σ’ εκείνη την εποχή, αναλογίζεται την καριέρα της και μιλά για το πώς αγκάλιασε ένα εντελώς νέο κεφάλαιο ως θεραπεύτρια ενέργειας. «Είναι συναρπαστικό γιατί δουλεύω πάνω στις απομνημονεύσεις όλης αυτής της κατάστασης, και κάπόιος από τους μέντορές μου είπε, ‘Γύρνα πίσω πριν από το δώρο.’ Το δώρο αυτό υπάρχει εδώ και 10 χρόνια», αποκαλύπτει αποκλειστικά στο περιοδικό PEOPLE, αναφερόμενη στη μετάβαση από την υποκριτική στη θεραπεία και την πνευματικότητα. «Όταν δουλεύω με τα χέρια μου, δεν είμαι εγώ. Είναι η ενέργεια της πηγής που περνάει μέσα από εμένα. Και κάθε φορά νιώθω μόνο ευδαιμονία, χαρά και αγάπη.»
Από τότε που απομακρύνθηκε από το Χόλιγουντ, η πνευματική της πρακτική εξελίχθηκε σε κάτι αναπάντεχο και μοναδικό. Ζώντας στην Τοπάνγκα της Καλιφόρνια, η Sibbett και ο τότε σύζυγός της Karl Fink, είχαν μια έντονη πνευματική «κλήση». Εκείνη την περίοδο, διοργάνωνε ‘κύκλους θεάς’ για γυναίκες -ομάδες που, ανάλογα με την ημέρα, μάζευαν από 15 έως 100 άτομα. «Έρχονταν στο σπίτι μου και αργότερα στο αγρόκτημά μου, όπου κάναμε το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς. Υπήρχε πολλή πνευματική δραστηριότητα», θυμάται.
Παρά την πνευματική αναζήτηση, η Sibbett ένιωθε μια βαθιά λαχτάρα να ζήσει στη Χαβάη. Έτσι, το 2015, εκείνη και ο Fink έφτιαξαν τις βαλίτσες τους και μετακόμισαν στο νησί. Εκεί ίδρυσαν την εταιρεία παραγωγής Wild Aloha Studios και συνέχισαν να συνεργάζονται, φτάνοντας να γίνουν βασικοί ομιλητές στο Big Island Film Festival. Ωστόσο, ο γάμος τους δεν άντεξε. «Χωρίσαμε όταν ήμασταν στη Χαβάη, και ήμουν συντετριμμένη. Πονούσα πολύ. Και μεγάλο μέρος αυτής της διαδικασίας ήταν να αντιμετωπίσω και δικά μου θέματα», εξομολογείται.
Από εκείνη τη βαθιά προσωπική απογοήτευση και τη μεταμόρφωση που ακολούθησε, η Sibbett βρέθηκε σε έναν καινούριο δρόμο-έναν δρόμο που δεν είχε φανταστεί ποτέ: τη θεραπεία ενέργειας.
«Εγώ και ο σύζυγός μου είχαμε κάνει ντοκιμαντέρ για θεραπευτές, ανθρώπους που δεν αποκαλούσαν τους εαυτούς τους θεραπευτές, ανάμεσά τους και έναν συγκεκριμένο, τον Abdy Electriciteh. Η συνεργασία μου μαζί του εξελίχθηκε σε μέρος αυτής της ομάδας, γιατί είμαι συνεργάσιμη από τη φύση μου και ήθελα όλοι να συμμετέχουν», συνεχίζει. «Κάποια στιγμή, μου ζήτησε να αφήσω τα ντοκιμαντέρ και να αναλάβω την παραγωγή των ζωντανών του εκδηλώσεων. Ήταν ένας τέλειος συνδυασμός: πίστευα πολύ στο δώρο του και ήταν μια δική μου απομάκρυνση από το ‘Friends’.»
Αν και πάντα ένιωθε ντροπαλή, η Sibbett αποδέχθηκε την πρόκληση να παρουσιάζει τον Electriciteh μπροστά σε πλήθη. «Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτή η ενέργεια -είτε τη λέτε Πηγή, είτε Θε- κινούνταν μέσα από μένα», εξηγεί. «Και τότε, κάποιος μου είπε: ‘Είσαι τόσο καλή σε αυτό. Ξέρω κάποιον άλλο που χρειάζεται τη βοήθειά σου.’ Έτσι βρέθηκα να πηγαίνω από τον έναν στον άλλον.»
Η γνωριμία με τη θεραπεία ενέργειας
Η μία εμπειρία έφερε την άλλη και πριν το καταλάβει, η Sibbett είχε βυθιστεί στον κόσμο της ενεργειακής θεραπείας. Η πρώτη της εμπειρία ήρθε σε μια εκδήλωση του Electriciteh. «Με άγγιξε στο τρίτο μάτι και σωριάστηκα. Μπήκα σε μια κατάσταση ευδαιμονίας που κράτησε περίπου μία ώρα» θυμάται. «Δεν υπήρχαν σκέψεις, ούτε φόβος. Δεν μπορώ καν να το περιγράψω. Αλλά και μέρες μετά, παρέμενε αυτή η ευδαιμονία. Κάποιοι μου είπαν ότι έβλεπαν ένα φως να βγαίνει από τα χέρια μου, γιατί όση ώρα βρισκόμουν σε εκείνη την κατάσταση, τα χέρια μου άρχισαν να κινούνται μόνα τους.»
Αυτό ήταν και το ξεκίνημα για τα «χορευτικά χέρια» της ένα φαινόμενο που όπως λέει, την ξύπνησε κυριολεκτικά το επόμενο πρωί. «Ξύπνησα και τα χέρια μου χόρευαν πάνω από το κεφάλι μου. Τα παρακολουθούσα έκπληκτη, χωρίς φόβο, χωρίς σκέψη, απλώς με θαυμασμό για το πώς κινούνταν από μόνα τους. Μου έδειχναν πώς μπορούσαν να λειτουργούν ανεξάρτητα από μένα.»
Μερικές μέρες μετά, επικοινώνησε με τον Electriciteh για να του περιγράψει τι είχε συμβεί, και εκείνος την προέτρεψε να το συνεχίσει και να το εξερευνήσει. «Μου είπε: ‘Ακολούθησέ το, παρατήρησέ το, και θα δούμε πού θα σε οδηγήσει.’»
Αυτό που κάνει την πρακτική της Sibbett ξεχωριστή είναι ότι δεν εκπαιδεύτηκε ποτέ επισήμως σε ενεργειακές τεχνικές ή παραδοσιακές μεθόδους. Το χάρισμά της εμφανίστηκε φυσικά. «Δεν το λες ρέικι», διευκρινίζει. «Τα χέρια μου απλώς άρχισαν να χορεύουν. Δεν είχα εκπαιδευτεί ποτέ στο ρέικι, δεν ήξερα καν τι ακριβώς είναι. Το πιστεύω και το σέβομαι, αλλά απλώς δεν είναι αυτό που κάνω. Δεν προέκυψε από κάποια μέθοδο. Ήρθε εντελώς έτοιμο.»
Παρότι απολαμβάνει να διοργανώνει εκδηλώσεις, να συγκεντρώνεται με άλλους ενεργειακούς εργαζόμενους και να βοηθά ανθρώπους, ξεκαθαρίζει ότι δεν είχε ποτέ φιλοδοξία να γίνει θεραπεύτρια. «Ποτέ δεν το επεδίωξα. Το μόνο που ήθελα ήταν να επιστρέψω στην υποκριτική, που ήταν πολύ πιο διασκεδαστική για μένα. Δεν είχα ποτέ τη φιλοδοξία να το κάνω επάγγελμα. Όταν συνεργαζόμουν με θεραπευτές, έβλεπα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν και σκέφτηκα ότι δεν είναι κάτι στο οποίο αξίζει να κυνηγήσεις καριέρα.»
Σκεπτόμενη τη διαδρομή της, αναγνωρίζει ότι η υποκριτική την είχε διδάξει να παραδίδεται σε κάθε ιστορία και να γίνεται αγωγός. «Μιλάμε για τη μούσα. Και η μούσα είναι η ροή», καταλήγει.
