Ηθοποιός, μοντέλο, ακτιβίστρια, τρανς γυναίκα. Η πρωταγωνίστρια της νέας ταινίας του Jim Jarmusch
Father Mother Sister Brother, Indya Moore, είναι κάτι περισσότερο από ένα εξωτικό, πανέμορφο
πλάσμα – είναι μια ακατέργαστη δύναμη ζωής. Μία χειμαρρώδης αμαζόνα που αναζητά την αλήθεια,
τη δικαιοσύνη, την αγάπη – τόσο στον κόσμο γύρω της όσο και μέσα της.
από την Πόλυ Λυκούργου
Αγαπάς την οικογένεια…
Με συγκινεί ιδιαίτερα η έννοια της οικογένειας. Όλοι φοβούνται τους τρανς. Μας βλέπουν ως απειλή στο θεσμό της οικογένειας. Εγώ αγαπώ την οικογένεια, αγωνίζομαι για τις οικογένειες. Κατεβαίνω στους δρόμους για να υπερασπιστώ οικογένειες μεταναστών που τις ξεριζώνουν από τα σπίτια τους, τους χωρίζουν, τους κάνουν να υποφέρουν, γιατί αυτό κάνει αυτή η Κυβέρνηση αφήνοντας ανεξέλεγκτα τα σκυλιά της ICE. Έχω ενώσει τη φωνή μου με όσους βλέπουμε όλη την ανθρωπότητα ως μια μεγάλη οικογένεια. Πώς να μιλήσεις για αδελφοσύνη όταν τα αδέλφια μας στην Παλαιστίνη σκοτώνονται καθημερινά; Πώς να μιλάμε για οτιδήποτε όταν δίπλα μας συμβαίνει μια γενοκτονία; Ποιος καταδικάζει την απειλή σε αυτές τις οικογένειες; Σε αυτά τα παιδιά που δολοφονούνται; Οι τρανς δεν είναι απειλή. Είμαστε γεμάτοι αγάπη και αυτό μόνο ζητάμε κι από εσάς. Στο όνομα της οικογένειας, αγαπήστε κι εμάς. Αποδεχθείτε μας.
Έχεις μιλήσει ανοιχτά υποστηρίζοντας τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού κι αυτό στο Χόλιγουντ δεν ακούγεται πολύ καλά. Ίσως και τιμωρείται. Έχεις στοχοποιηθεί για τα πιστεύω σου; Έχασες δουλειές;
Φυσικά. Πριν λίγο καιρό με παράτησε κι ένας ατζέντης μου, χωρίς καμία εξήγηση. Μάλιστα ενθάρρυνε
κι άλλους να μην με αναλάβουν, να με αποφύγουν. Το Χόλιγουντ είναι μία κοινότητα δημοκρατικών,
αλλά μέχρι να θίξεις κάτι που τους ξεβολεύει. Εγώ δεν ξέρω τι με βολεύει ή τι με συμφέρει, ξέρω μόνο
ότι δεν μπορώ να λογοκρίνω τις αξίες ή το συναίσθημά μου. Τα παιδιά που σκοτώνονται καθημερινά
στη Γάζα δεν έχουν καμία ευθύνη για αυτό το μακελειό. Πώς μπορεί κανείς να το δικαιολογήσει στη
συνείδησή του; Πώς μπορεί να το καταπιεί; Εγώ το μόνο που πρεσβεύω είναι η αγάπη. Ενώνω τη
φωνή μου στο θρήνο της ανθρωπότητας, όσο βυθιζόμαστε σε μια δίνη ιστορικής αυτοκαταστροφής.
Φωνάζω να σταματήσει μία γενοκτονία, να σταματήσει η δολοφονία ενός ολόκληρου λαού. Η στάση
μας όταν συμβαίνουν τραγωδίες, μάς καθορίζει. Αν αγνοήσουμε αυτή τη σύνδεση, τότε χάνουμε την
ευκαιρία να κληροδοτήσουμε την αγάπη στην επόμενη γενιά, χάνουμε το νήμα της συνέχειάς μας ως
ανθρωπότητα. Να ζήσουμε σ’ έναν κόσμο που δεν θα μας διχάζουν συνεχώς ώστε να μάς ελέγχουν.
Tι σου δίνει κίνητρο να συνεχίζεις σ’ έναν απογοητευτικό κόσμο;
Οι φίλοι μου. Όσοι με αγαπούν πραγματικά, αληθινά, στο παρόν. Η αγάπη είναι το αντίδοτο της απογοήτευσης. Η αγάπη μπορεί να σου ενδυναμώσει την πίστη, την ελπίδα.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Indya Moore στο InStyle Greece που κυκλοφορεί την Κυριακή 23 Νοεμβρίου με τη Realnews.
Επίσης:
Κατερίνα Παπουτσάκη
Ανακουφιστικά γήινη. Απολαυστικά αέρινη. Η Κατερίνα Παπουτσάκη κρύβει μέσα της μια πύρινη δύναμη που της επιτρέπει να ζει το παρόν χωρίς φόβο και μακριά από την ασφάλεια του ενστίκτου της. Πάνω σε ένα σύννεφο θετικότητας, γεμάτη συναίσθημα.
«Το ένστικτό μου είναι αρκετά δυνατό, απλώς πολύ συχνά δεν το ακούω. Δεν θέλω να το ακούσω, γιατί θέλω να πιστέψω ότι όλοι είναι καλοί σε αυτόν τον κόσμο. Είναι πιο σημαντικό για μένα να ζήσω κάτι που θέλω να ζήσω. Είναι πιο σημαντικό για μένα να ζήσω το παρόν».
Σπύρος Πετρουλάκης
Ο Σπύρος Πετρουλάκης γράφει από καρδιάς – κι έτσι ακριβώς μιλάει. Βαθιά ανθρώπινος, αληθινά συγκινητικός, γνήσιος καλλιτέχνης. Πολύπλευρος και πολυτάλαντος.
«Η δυσλεξία μου έκανε πάντα κόλπα. Μου γύριζε τα γράμματα ανάποδα, με μπέρδευε στις λέξεις, στους αριθμούς… Ήταν λες και ήθελε να με καθυστερήσει, να με αποπροσανατολίσει. Μα εγώ (ως Λέοντας τώρα) αντί να θυμώσω, πείσμωσα. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτή η διχογνωμία μέσα μου, να μην είχα βουτήξει τόσο βαθιά στον κόσμο των λέξεων. Στο τέλος, της τη βγήκα… συγγραφέας. Κι ακόμα δεν ξέρω αν με συγχώρεσε γι’ αυτό».
Helena Bacardi
Το InStyle Greece συναντά αποκλειστικά την Helena Bacardi στο Palazzo Bollani στην Βενετία πριν καν παρουσιάσει το βιβλίο για την αναδρομική της έκθεση και μας διηγείται μια ιστορία με πολύ τέχνη που ξεκινάει στην Κούβα για να καταλήξει στα χέρια ενός ρομπότ!
«Είναι προνόμιο να ζει κανείς σε μια κοινωνία όπου έχει την επιλογή να σπουδάζει, να σκέφτεται, να εργάζεται και να ζει όπως επιλέγει, όπου αυτά τα πράγματα δεν επιβάλλονται από την κυβέρνηση.»
