Η θρυλική Faye Dunaway γιορτάζει τα 82α γενέθλιά της. Η femme fatale του Χόλιγουντ με το νωχελικό βλέμμα είναι το απόλυτο κινηματογραφικό είδωλο αλλά και η επιτομή της κομψότητας.
Στα 82 της χρόνια έχει διαγράψει μία λαμπρή πορεία στον χώρο του κινηματογράφου, ενώ ως μοιραίο θηλυκό που υπήρξε, είχε πολυτάραχη ερωτική ζωή. Βίωσε τον έρωτα στην απόλυτη μορφή του και έζησε τόσο την ευτυχία όσο και τον πόνο.
Θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες σταρ της γενιάς της, έχει κερδίσει ένα Όσκαρ, τρεις Χρυσές Σφαίρες, ένα BAFTA και ένα Emmy και έχει αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ. Πέρα από τα βραβεία της έχει χαραχτεί στη συνείδηση του κοινού για το προσωπικό της στιλ αλλά και για τις εκπληκτικές ερμηνείες της σε ταινίες όπως Bonnie and Clyde, To Δίκτυο, Chinatown, Υπόθεση Τόμας Κράουν, Ο Μικρός Ανθρωπάκος, Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα, Οι Ερασταί και Αποκαλύψεις για μια Γυναίκα.
Οι σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα της
Γεννήθηκε το 1941 στη Φλόριντα των ΗΠΑ. Έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ το 1962, ενώ πέντε χρόνια αργότερα, το 1967 ήρθε και το κινηματογραφικό ντεμπούτο με την ταινία “Ο Παράνομος” (The Happening) στο πλευρό του Anthony Quinn.
Την ίδια χρονιά συμμετείχε επίσης στην ταινία Όταν ο Νόμος Προστάζει (Hurry Sundown) πλάι στους Michael Caine και Jane Fonda κι έλαβε διεθνή αναγνώριση με το ρόλο της στην ταινία “Bonnie and Clyde” με συμπρωταγωνιστές τους Warren Beatty και Gene Hackman. Η Faye Dunaway έλαβε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία, αλλά έχασε το βραβείο από την Katharine Hepburn.
Ακολούθησε η ταινία Υπόθεση Τόμας Κράουν (The Thomas Crown Affair) με συμπρωταγωνιστή τον Steve McQueen.
Το 1969 εμφανίστηκε στο πλευρό του Kirk Douglas στην ταινία του Elia Kazan “The Arrangement”, όπως και στην κωμωδία του John Frankenheimer “The Extraordinary Seaman”. Ήταν μία από τις εμπορικότερες ηθοποιούς της δεκαετίας του ’70 σε σημαντικές ταινίες της περιόδου με σκηνοθέτες όπως οι: Arthur Penn, Roman Polanski, Sidney Pollack, Sidney Lumet και Franco Zeffirelli.
Έλαβε τη δεύτερή της υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για το Φιλμ Νουάρ του Polanski “Τσάιναταουν” (Chinatown, 1974) στην οποία εμφανίστηκε στο πλευρό του Jack Nicholson κι έναν χρόνο αργότερα συμπρωταγωνίστησε με τον Robert Redford στην ταινία “Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα” (1975). Το 1976 έλαβε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ψυχρής αριβίστριας δημοσιογράφου Diana Christensen στην ταινία του Sidney Lumet “Το Δίκτυο”.
Στην ταινία αυτή συμπρωταγωνιστεί με τους William Holden, Robert Duvall και Peter Finch. Όπως δήλωσε για τη νίκη της: “Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή και το συναίσθημα όταν άκουσα το όνομά μου. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο υπέροχες νύχτες της ζωής μου. Το Όσκαρ αντιπροσώπευε την επιτομή αυτού για το οποίο αγωνιζόμουν και ονειρευόμουν από τότε που ήμουν παιδί. Η συναισθηματική βιασύνη της απόκτησης αυτής της διάκρισης, η υψηλότερη που μπορεί να σας απονείμει αυτή η βιομηχανία, με χτύπησε σαν βόμβα. Ήταν το σύμβολο όλων όσων πίστευα ότι ήθελα ως ηθοποιός“.
Η καριέρα της άρχισε να φθίνει στη δεκαετία του ’80, καθώς δεν της πρότειναν ενδιαφέροντες ρόλους. Η Dunaway επέρριψε την ευθύνη στην ταινία του 1981 “Mommie Dearest”, όπου υποδύθηκε τη θρυλική σταρ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, Joan Crawford. Η ταινία βασίστηκε στο αποκαλυπτικό βιβλίο της θετής κόρης της Crawford, Christina, η οποία περιέγραφε τη σταρ ως βάναυση μητέρα. Η ηθοποιός έλαβε το Χρυσό Βατόμουρο για τη χειρότερη ερμηνεία της χρονιάς. Παρ’ όλα αυτά η ταινία αποδείχθηκε μία από τις 30 εμπορικότερες της χρονιάς.
Επέστρεψε στον κινηματογράφο με τις ταινίες: Η Διεφθαρμένη Ζωή της Λαίδης Μπάρμπαρα (The Wicked Lady) το 1983 και Supergirl το 1983 που θεωρήθηκαν αποτυχημένες.
Η ερμηνεία της στο πλευρό του Mickey Rourke στην ταινία του 1987 “Barfly” έλαβε θετικές κριτικές και μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, αλλά ήταν πλέον αργά για να ανακάμψει.
Κατά τη δεκαετία του ’90 επανενώθηκε με τον συμπρωταγωνιστή της στην ταινία “Chinatown” Jack Nicholson για τη συνέχεια της ταινίας με τίτλο “The Two Jakes”, το 1990, που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Nicholson. Συμμετείχε επίσης στις ταινίες Arizona Dream, το 1993 και “Don Juan de Marco” το 1994, πλάι στους Johnny Depp και Marlon Brando.
Το 1996 περιόδευσε ανά την Αμερική με τη θεατρική παράσταση Master Class όπου υποδυόταν τη Μαρία Κάλλας και για την οποία είχε λάβει εξαιρετικές κριτικές.
To 2000, απέρριψε τον ρόλο της μητέρας του Jared Leto στην ταινία του Darren Aronofsky “Requiem for a Dream” γιανα συμμετέχει στο “The Yards”. Το 2017 την ξαναείδαμε στη σκηνή των Όσκαρ στο πλευρό του παλιού συνεργού της στο… έγκλημα Warren Beatty.
O πρώτος αληθινός (και άδοξος) έρωτας της ζωής της: Marcello Mastroianni
Τη στιγμή της μεγάλης επιτυχίας της, το 1968, η Faye έφυγε από το Χόλιγουντ για την Ιταλία. Όπως γράφει ο Vittorio De Sica για την Amanti, ήταν στα γυρίσματα αυτής της ταινίας –της οποίας ο τίτλος είναι εξαιρετικά προφητικός– που η ηθοποιός ερωτεύτηκε τον Marcello Mastroianni, ο οποίος ήταν 17 χρόνια μεγαλύτερος από αυτήν. Για την Dunaway, που στη δεκαετία του ’60 είχε μια-δυο σχέσεις (η μία με τον κωμικό Lenny Bruce, και η άλλη με τον σκηνοθέτη Jerry Schatzberg, αυτή ήταν η πρώτη της αληνθινή αγάπη.
Ο Mastroianni ήταν ακόμη παντρεμένος με τη Flora Carabella, αλλά όταν είδε τη Faye ερωτεύτηκε παράφορα. Ξεκίνησε μια επική ιστορία αγάπης που κράτησε δύο χρόνια, έως το 1970. Η Dunaway, που θα ήθελε να έχει παντρευτεί τον Marcello (όπως είπε χρόνια αργότερα: “Ήταν η πιο σημαντική ιστορία της ζωής μου: ο Mastroianni ήταν ο μόνος άντρας από τον οποίο θα ήθελα να είχα παιδιά και του μόνου που θα ήθελα να γίνω γυναίκα“) τελικά τα παράτησε, δεδομένου ότι ο Ιταλός ηθοποιός, υπερβολικά διστακτικός, δεν άφησε ποτέ τη γυναίκα του. Η Dunaway προχώρησε με τον ηθοποιό Harris Yulin, ενώ ο Mastroianni, μετανιωμένος και αποκαρδιωμένος, έκανε τα πάντα για να την ξανακερδίσει, αλλά δεν τα κατάφερε.
Ο γάμος με τον Peter Wolf
Το 1974 παντρεύτηκε τον ρόκερ Peter Wolf, εμβληματικό πρόσωπο των J. Geils Band. Είχαν γνωριστεί το 1972 στο Σαν Φρανσίσκο χάρη σε έναν φίλο δημοσιογράφο και των δύο πριν από μια συναυλία των J. Geils Band. Ο γάμος τους ήρθε ενώ εκείνη βρίσκεται στο απόγειο της επιτυχίας. Φαίνεται ότι χώρισαν και λόγω της ενόχλησης που ένιωθε ο ρόκερ να είναι διαρκώς κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας (“αν και είναι ακόμα ερωτευμένοι μεταξύ τους” όπως έγραψε η Dunaway το 1998 στο βιβλίο της “Looking for Gatsby: My life”).
Επίσης, δεν είχαν την ίδια επιτυχία όσον αφορούσε στην καριέρα τους. Εκείνη συνέχισε με τις υποψηφιότητες για Όσκαρ, ενώ το συγκρότημά του δεν μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame. Παράλληλα, η απόσταση ήταν καθοριστικός παράγοντας στον χωρισμό τους: όταν δεν τους κυνηγούσαν οι παπαράτσι, τόσο η Faye όσο και ο Peter βρίσκονταν σχεδόν πάντα σε διαφορετικά μέρη στον κόσμο. Το διαζύγιό τους ήρθε το 1979. Στο βιβλίο της η Dunaway περιγράφει τον Wolf ως έναν “παθιασμένο άνδρα”: “Όταν σκέφτομαι τον Peter, θυμάμαι πάντα την πορτογαλική παροιμία: ποτέ μην πεις ότι δεν θα πιεις ποτέ ξανά από αυτό το ποτήρι”.
Το 1977 κέρδισε το Όσκαρ για τον ρόλο της στην ταινία “Το Δίκτυο”. Για να το γιορτάσει, η Faye Dunaway -τα ξημερώματα της 29ης Μαρτίου 1977 – το πρωί μετά την κατάκτηση του Όσκαρ – πήγε στην πισίνα του ξενοδοχείου Beverly Hills για μια φωτογράφιση (που θα γίνει θρυλική) από τον σπουδαίο Terry O’Neill. Έφθασε συνοδευόμενη από τον σύζυγό της Peter Wolf, ενώ δεν ήξερε ακόμη ότι ο φωτογράφος εκείνης της ημέρας θα γινόταν αργότερα ο δεύτερος σύζυγός της.
Η Faye Dunaway τον παντρεύτηκε το 1983, τρία χρόνια μετά τη γέννηση του γιου τους Liam, το 1980. Ο γάμος τελείωσε τέσσερα χρόνια μετά, πήραν διαζύγιο το 1987. Το 2003 ο O’Neill δήλωσε ότι ο Liam ήταν στην πραγματικότητα υιοθετημένος
Για τη σχέση της με τον Marcello Mastroianni έχει πει “ακόμη μέχρι σήμερα εύχομαι να είχε λειτουργήσει”, ενώ για την ερωτική της ζωή “είμαι μοναχικός άνθρωπος. Πάντα σκέφτομαι ότι θα ήθελα να έχω έναν σύντροφο στη ζωή, και θα το έκανα – αν μπορούσα να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο, νομίζω“.
Παράλληλα πρόσθεσε: “Δίνομαι ολοκληρωτικά στους πάντες – στους άντρες της ζωής μου, στους παραγωγούς, στο κοινό, στους ατζέντηδες και δεν μένει τίποτα για μένα”.
