H Έφη Πίκουλα παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα On Time και τη Σίσσυ Μενεγάτου. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων και για τη σχέση της με τον ανιψιό της, Γιάννη Παπαμιχαήλ.
Κρατήσατε το δικό σας επίθετο, αλλά όταν «έφυγε» ο σύζυγός σας πήρατε το Βουγιουκλάκη. Γιατί;
Απ’ όταν έφυγε ο Τάκης, έβαλα το “Βουγιουκλάκη” στην ταυτότητά μου. Και υπογράφω πλέον και ως Βουγιουκλάκη. Ήταν επιθυμία του, αλλά επειδή δούλευα με το επίθετό μου, δεν το έβαζα ποτέ. Το έκανα αφότου “έφυγε” ως κίνηση αγάπης.
Με το γιο της Αλίκης και ανιψιό σας Γιάννη Παπαμιχαήλ διατηρείτε κάποια επαφή;
Ναι, έχουμε κάποιες σχέσεις, αραιά και πού, ενημερώνομαι, είναι καλά, είχε γίνει μια τιμητική βραδιά για το θείο του, δεν μπόρεσε να έρθει. Θα γίνουν και κάποιες άλλες τιμητικές βραδιές στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, γιατί εκεί τον Οκτώβριο, δίπλα στο καμαρίνι του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, θα γίνει το καμαρίνι της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Το ετοιμάζει ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης, με τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Φύτρα.
Έφη Πίκουλα: Συγκινεί για τον Τάκη Βουγιουκλάκη – «Ήμουν δίπλα του στο νοσοκομείο 7 μήνες και το έζησα όλο»
Σε πρόσφατη συνέντευξή της η Έφη Πίκουλα μίλησε μεταξύ άλλων για τη γνωριμία της με τον σύζυγό της, Τάκη Βουγιουκλάκη, αλλά και την απώλειά του.
«Γνωριστήκαμε τυχαία, αλλά από πλευράς μου δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο. Η αγάπη ήρθε μετά. Ο Τάκης Βουγιουκλάκης είχε πολλά πράγματα που ερωτεύτηκα, ένα από αυτά ήταν ότι ήταν πάρα πολύ ευγενικός. Σεβόταν, σε δεχόταν όπως είσαι. Έδινε χωρίς να περιμένει να πάρει. Ήταν μια ωραία ζωή μαζί του, όπως την ήθελα. Παντρευτήκαμε αμέσως», είπε αρχικά η Έφη Πίκουλα.
Και συνέχισε: «Η διαφορά ηλικίας που είχαμε σχολιάστηκε και από το δικό μου οικογενειακό περιβάλλον και από του Τάκη. Πίστευαν ότι μετά από χρόνια θα τον παρατήσω και θα φύγω. Πέρασα μια πολύ ωραία ζωή, 35 χρόνια!».
Για την απώλεια του συζύγου της, η Έφη Πίκουλα ανέφερε: «Την απώλεια του Τάκη την αντιμετώπισα πολύ δύσκολα. Έχω νιώσει τον πόνο του πατέρα και της μητέρας αλλά του συντρόφου είναι πιο δυνατό. Έχασα το άλλο μου μισό! Είχα ξεχάσει πώς ήταν να ζεις μόνος σου. Στην αρχή το ζούσα σαν παρωδία, έλεγα δεν είναι έτσι. Έλεγα δεν μπορεί, θα έρθει, όλα είναι καλά. Με το ψέμα και την υποκρισία! Δεν αντιμετωπίζεται.
Δεν είχα βοήθεια για να βρω τα πατήματά μου, το έκανα μόνη μου. Αναγκάζεσαι να το κάνεις, δεν μπορείς να σε βοηθήσει κανείς, δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς έζησα εγώ! Για 6-7 μήνες εγώ το περίμενα ότι θα φύγει από τη ζωή, είχαμε σημάδια. Ήμουν δίπλα του στο νοσοκομείο 7 μήνες και το έζησα όλο. Με πόνεσε πολύ αυτό. Έφυγε όπως ήθελε και όπως ήθελα!».
