Η αναλύτρια αθλητικών αγώνων Δώρα Παντέλη αποδεικνύει καθημερινά πως καταφέρνει σε ένα ανδροκρατούμενο τερέν να μη θάψει τη θηλυκή της πλευρά.
Πριν από λίγες ώρες για να υποδεχτεί τον Οκτώβριο η Δώρα Παντέλη φόρεσε το ολόσωμο μαγιό της, πήρε στα χέρια της μια μπάλα μπάσκετ και έγραψε με αφορμή του ότι στα μέσα της εβδομάδας ξεκινά η Euroleague αλλά και η Basket League:
«Καλή μπασκετική σεζόν να έχουμε».
Με αφορμή τις σημερινές της ευχές είπαμε να θυμηθούμε κάποια highlights από τη συνέντευξη που έδωσε στο InStyle Greece και στην Κρίστελ Λιάκου:
Κ.Λ.: Μια γυναίκα σαν εσένα –όμορφη, μορφωμένη και άξια επαγγελματίας– άραγε αισθάνθηκε ποτέ το βάρος να αποδείξει στον ανδροκρατούμενο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας ότι αξίζει να την αντιμετωπίζουν ισότιμα;
Δ.Π.: Ζω καθημερινά, 24/7 με αυτό το «βάρος». Είναι μέρος της ζωής μου, είναι μέρος του ποια είμαι. Στην αρχή, για να είμαι ειλικρινής, το να αποδείξω πως δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπει κάποιος στην τηλεόραση μου είχε γίνει εμμονή. Ειδικά μετά από τα χρόνια σπουδών και τις θυσίες που έχω κάνει. Όσο συνέχιζα όμως να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερη σε αυτό που κάνω σταμάτησα να το σκέφτομαι. […] Είναι άδικο να σε κρίνουν τόσο σκληρά μόνο και μόνο επειδή είσαι γυναίκα. Είναι άδικο στο παραμικρό λάθος, ενώ είσαι μια καταξιωμένη επαγγελματίας, να γίνεσαι σε λίγα λεπτά η «γλάστρα» που είναι εκεί γιατί είναι όμορφη ή αυτή που αντί να πλένει πιάτα αναλύει αγώνες! Έχω συνηθίσει πλέον αυτή την κριτική, δεν θα σου πω ότι δεν με ενοχλεί, αλλά το βλέπω σαν κίνητρο να πάω κόντρα στη «χαλασμένη» νοοτροπία που μας θέλει να έχουμε προκαθορισμένους ρόλους.
Κ.Λ.: Αυτοί οι ρόλοι είναι πολύ συγκεκριμένα δομημένοι από την κοινωνία. Κλήθηκες ποτέ να το παίξεις πιο «άντρας» προκειμένου να καταφέρεις να μπεις στον κύκλο του αθλητισμού και της δημοσιογραφίας;
Δ.Π.: Η αλήθεια είναι ότι όχι. Φοβόμουν όμως να κάνω το αντίθετο. Δηλαδή ως μπασκετμπολίστρια φοβόμουν να βαφτώ λίγο παραπάνω ή να φτιάξω τα μαλλιά μου, για να μην πουν ότι με νοιάζει περισσότερο η εικόνα μου. Αλλωστε καμιά φορά το άκουγα αν δεν έπαιζα καλά, το «σε νοιάζουν μόνο τα νύχια σου και τα μαλλιά σου», ενώ μπορεί απλώς να μην έπαιζα καλά. Ακόμα και στην τωρινή μου δουλειά προσπαθώ να έχω σε ισορροπία το θέμα της εμφάνισής μου. Που αντίστοιχα κι ένας άντρας μπορεί να κάθεται με τις ώρες να διαλέγει κοστούμια, να φτιάχνει τα μαλλιά του, να ασχολείται με το τι παπούτσια να βάλει, αλλά, ξέρεις, αυτό δεν θα κατηγορηθεί ποτέ.
Κ.Λ.: Επαιζες μπάσκετ επαγγελματικά για τον Παναθηναϊκό και την Εθνική, μέσα σε άλλα. Σου λείπουν τα μπασκετικά τερέν;
Δ.Π.: Φυσικά και μου λείπουν! Για να είμαι ειλικρινής, μου πήρε καιρό να «κρεμάσω» τα μπασκετικά μου παπούτσια στο μυαλό μου, όμως ήταν ένας κύκλος που έκλεισε έπειτα από 17 χρόνια με τις καλύτερες αναμνήσεις και στο καλύτερο σημείο της καριέρας μου.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μπορώ και συνεχίζω να βρίσκομαι μέσα στα γήπεδα, μέσα από έναν διαφορετικό ρόλο, αλλά με την ίδια –ίσως και περισσότερη– αγάπη για το άθλημα του μπάσκετ!
Κ.Λ.: Εχεις δηλώσει σε προηγούμενη συνέντευξή σου ότι με χαρά θα γύριζες στα γήπεδα και ως προπονήτρια μπάσκετ – ιδανικά σε αντρική ομάδα. Γιατί όχι σε γυναικεία;
Δ.Π.: Τώρα να μη γελιόμαστε, το απαιτητικό μπάσκετ είναι κυρίως αντρικό. Λόγω μάρκετινγκ κινούνται περισσότερα χρήματα γύρω από το άθλημα αυτό στην αντρική του εκδοχή, αλλά και γενικά γύρω από όλα τα αντρικά αθλήματα. Ολα είναι χτισμένα, ακόμα και τα αθλητικά brands, γύρω από το αντρικό κοινό.
Κ.Λ.: Αρκετά σεξιστικό αυτό…
Δ.Π.: Είναι, αλλά είναι η αλήθεια. Είχε κάνει μια πολύ ωραία εργασία μια συμφοιτήτριά μου παλαιότερα, που έδειχνε πώς εμπορευματοποιούν τις γυναίκες μέσα στον αθλητισμό, δίνοντας ως παράδειγμα ακόμα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου για να δεις γυναίκα σε πλάνο θα πρέπει να δείχνει ενόργανη ή beach volley ή κολύμβηση. Πολύ σπάνια θα δεις να δείξουν γυναίκες σε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Δεν «πουλάει» η γυναικεία φύση μέσα σε όλο αυτό. Στις γυναίκες δεν θα ασχοληθούν με τις επιδόσεις τους, αλλά με την εικόνα – με την ωραία του beach volley, με τα οπίσθια που φάνηκαν στον τριπλούν ή τη σέξι τάδε.
Σκέψου, όταν εγώ έπαιζα μπάσκετ, κάποια στιγμή είχε τεθεί το θέμα να παίζουμε φορώντας κορμάκια ή να αρχίσουμε να παίζουμε με σορτσάκια του βόλεϊ για να έρχονται άντρες στο γήπεδο. Εμμέσως μας έλεγαν ότι το αντρικό κοινό δεν θα έρθει στο γήπεδο να δει τον αγώνα για τις επιδόσεις μας, αλλά για τα μπούτια μας, να σ’ το πω κι έτσι.
Κ.Λ.: Εχεις κάνει πολλές και διαφορετικές σπουδές. Τι λέει για σένα αυτή η επιλογή από ετερόκλητα αντικείμενα σπουδών;
Δ.Π.: Ναι, όλες τους είναι διαφορετικές, αλλά η καθεμιά τους με βοηθάει σε όλα όσα κάνω σήμερα. Το 2005 είχα πάρει υποτροφία μέσω μπάσκετ για να σπουδάσω Ιατρική σε ένα πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια. Επειδή όμως είχα έναν πάρα πολύ σοβαρό τραυματισμό εκείνη τη χρονιά, έμεινα στην Ελλάδα, με σκοπό να πάω τον επόμενο χρόνο. Η επιμονή μου να πάω προέκυπτε κυρίως από το ότι θα ήμουν η πρώτη Ελληνίδα με υποτροφία αθλητισμού που θα πήγαινε, ανοίγοντας μια πόρτα για τις υπόλοιπες γυναίκες, όπως και έγινε. Εκείνη τη χρονιά αποφάσισα να κάνω κάτι άλλο που μου αρέσει πολύ, πέρα από την ιατρική και το μπάσκετ, κι έτσι ασχολήθηκα με τη δημοσιογραφία. Πήγα στη σχολή του ANT1 και ολοκλήρωσα το πρώτο έτος. Δεν σου κρύβω ότι μου άρεσε και είχα και καλή ανατροφοδότηση, όμως έφυγα για την Αμερική με το μυαλό μου ξανά στις σπουδές μου στην προϊατρική, που είναι η εισαγωγική εκπαίδευση στην Ιατρική. Αρχικά πήγα σε μια μικρή πόλη του Τέξας, όπου ήμουν μειονότητα (λευκή και Ευρωπαία), κι έπειτα ήρθε ένας σκάουτερ από ένα άλλο πανεπιστήμιο, ο οποίος μου έδωσε μια υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Εκεί, λόγω προγράμματος και έλλειψης χρόνου, μπήκε το δίλημμα μπάσκετ ή σχολή. Οπως καταλαβαίνεις, το μπάσκετ πλήρωνε τις σπουδές μου κι εγώ δεν μπορούσα να πληρώνω μόνη μου 50.000 ευρώ τον χρόνο για δίδακτρα. Οπότε έπρεπε να αφήσω την Ιατρική για πιο μετά. Στην αναζήτηση για το τι μου αρέσει να κάνω, βρέθηκα να σπουδάζω Αγγλική Φιλολογία και Λογοτεχνία, Ρητορική και Παγκόσμια Κουλτούρα. Ολοκλήρωσα το bachelor μου και γύρισα στην Ελλάδα για να παίξω μπάσκετ.
Ηταν η μόνη μου ελπίδα, να σου πω την αλήθεια, επειδή δεν ήμουν και τόσο καλή ώστε να μπορώ να κάνω καριέρα στην Αμερική και να παίξω στο W-NBA μετά τον πρώτο τραυματισμό μου. Γύρισα στην Ελλάδα, έπαιξα κατευθείαν στον Παναθηναϊκό, αλλά τη δεύτερη χρονιά τραυματίστηκα ξανά και χειρουργήθηκα και στο άλλο πόδι. Είχα τον ίδιο τραυματισμό, ήμουν σε άσχημη κατάσταση και γενικά τότε ήταν μια περίοδος που έβλεπα ότι έχει φθίνουσα πορεία σχεδόν ολόκληρη η ζωή μου. Εχασα το συμβόλαιό μου κι έτσι άρχισα να κάνω δουλειές για να μπορώ να ξαναπαίξω. Δεν το έβαλα κάτω όμως. Δούλευα με πατερίτσες σε ένα φροντιστήριο για 8 ευρώ την ώρα για να καταφέρω κάποια στιγμή να ξαναπαίξω.
Τον επόμενο χρόνο, που μπόρεσα να επανέλθω, γύρισα στην Εθνική ομάδα. Εκανα μια τρομερή προσπάθεια, παρά το γεγονός ότι οι γιατροί μού έλεγαν ότι δεν θα μπορούσα να ξαναπαίξω στο ίδιο επίπεδο γιατί είχα και τα δύο μου πόδια χειρουργημένα και σε άσχημη κατάσταση. Ημουν 24 χρόνων και πείσμωσα. Μετά από δύο χρόνια ήμουν στην καλύτερή μου φόρμα και κανείς δεν το πίστευε. Ομως ήξερα ότι η καριέρα μου έχει ημερομηνία λήξης και, να μην στα πολυλογώ, ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου. Το καλοκαίρι καταθέτω τη διπλωματική μου για να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου στην Κλινική Ψυχολογία γύρω από το wellness και να συνεχίσω μετά και για το PhD μου. Ουσιαστικά, δένω όλα αυτά που έχω κάνει όλη μου τη ζωή – τον αθλητισμό, την ψυχική υγεία και γενικά ό,τι έχει να κάνει με το σώμα και το μυαλό.
Κ.Λ.: Ακούγεσαι αληθινή μαχήτρια…
Δ.Π.: Η ζωή είναι εμπειρίες. Είναι πιθανό κάτι να το έχουμε στο μυαλό μας κάπως και να μη μας βγει ακριβώς. Προσωπικά, προσπαθώ πάντα για αυτό που θεωρώ ιδανικό, γνωρίζοντας όμως ότι μπορεί και να αποτύχω. Πολλές φορές όλα στη ζωή μου πήγαιναν άσχημα και ήμουν στο μηδέν από όλες τις απόψεις, αλλά από αυτά όλα κάτι μαθαίνεις.
