Ο Άρης Καβατζίκης ήταν καλεσμένος στην εκπομπή “Buongiorno” τη Μεγάλη Τρίτη. Ο γνωστός δημοσιογράφος μίλησε μεταξύ άλλων για τις απώλειες του αδελφού και της μητέρας του.
«Τον Δημήτρη, τον αδερφό μου, τον σκέφτομαι πάρα πολύ. Τον έχασα το ’15 και το ’17 έφυγε η μητέρα μου. Τον σκέφτομαι επειδή βρίσκομαι σε μία διαδικασία “ανοίγματος παραθύρων” στην ζωή μου. Έχω διαπιστώσει πως δεν τον έχω θρηνήσει ποτέ και δεν έχω καταλάβει πως δεν είναι εδώ και δεν θα τον ξαναδώ. Δεν έχω καταλάβει ότι δεν θα είναι εδώ όταν θα αναγκαστώ να ζήσω την απώλεια του πατέρα μου», είπε αρχικά ο Άρης Καβατζίκης.
Και συνέχισε: «Η απώλεια μου αδερφού μου διέλυσε την οικογένειά μου. Ήταν 39 ετών όταν έφυγε. Το βάρος μου και η ενοχή μου να αγκαλιάσω τους γονείς μου, δε με άφησε να συνειδητοποιήσω ότι ο αδερφός μου δεν είναι εδώ. Δεν έχω θρηνήσει ούτε την μητέρα μου και τα τραύματα που έχω από την απώλεια του αδερφού μου βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια. Με τον πατέρα μου δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για την απώλεια των δικών μας.
Ζορίζομαι τις Μεγάλες Παρασκευές στην εκκλησία. Θέλω να πάω αλλά όταν ακούω το «Ω γλυκύ μου έαρ», θέλω να φύγω. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνω ότι ο αδελφός μου είναι εδώ. Φοβάμαι πολύ ότι όλο αυτό το πένθος που δεν έκανα θα μου βγει τα επόμενα χρόνια».
Και κατέληξε ο Άρης Καβατζίκης: «Με τον μπαμπά δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για την απώλεια του Δημήτρη και της μαμάς. Θέλω να τον ρωτήσω, έχεις καταλάβει τι μας έχει συμβεί; Όταν το έμαθα, ήμουν στη Θεσσαλονίκη για καφέ και δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τη νύφη μου. Μου λέει “Άρη, τα πράγματα δεν είναι καλά με τον Δημήτρη, κάτι έχει συμβεί’. Εννοούσε ακαριαίο θάνατο. Τη μιάμιση ώρα μέχρι να φτάσω στις Σέρρες αναρωτιόμουν “τι πάμε να κάνουμε τώρα εκεί;”. Κατέβασα διακόπτες και ήμουν ρομπότ για τους γονείς μου.
Φορούσα για πάρα πολύ καιρό δύο σταυρουδάκι του αδερφού και της μητέρας μου και όταν έχασα της μητέρας μου έπαθα σοκ, μέχρι που μου είπε η Μαρία Ηλιάκη ότι ο αδελφός μου είναι αλλού και το έβγαλα. Τώρα το φυλάω, γιατί δε θέλω να το χάσω και αυτό. Θέλω να φέρω λίγο τον Άρη μπροστά, γιατί πάντα σκέφτομαι το μετά και όχι την στιγμή».
