Η Αποστολία Ζώη μίλησε ήταν καλεσμένη στο vidcast «50 Λεπτά» με τη Μαντώ Γαστεράτου. Η γνωστή τραγουδίστρια μίλησε μεταξύ άλλων για τη διαδρομή της στη μουσική, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη νύχτα και τη συνεργασία που την οδήγησε να αποχωρήσει λίγο πριν από το φινάλε.
«Το ότι έγινα γνωστή στο ευρύτερο κοινό, για εμένα ήταν αγκάθι, δεν ήταν χαρά. Δεν ήμουν ποτέ loud χαρακτήρας ούτε το παιδάκι το οποίο ήθελε να φανεί. Διάλεξα ένα επάγγελμα που λατρεύω αλλά έχει και αυτό ως παράσημο.
Για να πετύχεις σε αυτήν τη δουλειά, αναγκαστικά πρέπει να γίνεις γνωστός. Δεν ξέρω κάποια ιστορία που να έχει κάνει τεράστια καριέρα, πορεία, κάποιο όνομα και να είναι εντελώς άφαντο. Εκτός κι αν βάλω καμιά μάσκα. Αυτό μου ήταν… Δεν μπορούσα τα βλέμματα. Με ζόρισε ουσιαστικά και για ένα διάστημα δεν μπορούσα ούτε να σταματήσω κάπου να πάρω να φάω γιατί σκεφτόμουν ότι έχει κόσμο, ας παραγγείλω στο σπίτι. Πολύ περίεργο», είπε αρχικά η Αποστολία Ζώη.
Σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη νύχτα, η τραγουδίστρια ανέφερε: «Με τρόμαζε που με κοιτούσαν στα μάτια κάποιοι άνθρωποι και μου έλεγαν: “Θα γίνει αυτό” και μέχρι να ξεκινήσει ένα σχήμα γίνονταν εντελώς άλλα πράγματα και έπρεπε να μαζέψω τα ασυμμάζευτα μόνη μου. Αυτό. Για αυτό και σταμάτησα κάποια στιγμή. Το 2009 σταμάτησα. Βαρέθηκα, είπα ότι μάλλον δεν ταιριάζω εδώ μέσα, ρε παιδί μου. Απλά τότε δεν μπορούσα να μην το παίρνω προσωπικά. Μετά το έμαθα».
Για τη συνεργασία που την ανάγκασε να αποχωρήσει λίγο πριν το τέλος, η Αποστολία Ζώη ανέφερε: «Έκανα μια δύσκολη συνεργασία, παρασκηνιακά. Δεν ήταν κανείς κακός άνθρωπος. Γινόταν ένα μπάχαλο. Εγώ ήμουν ακριβώς στη μέση και προσπαθούσα να κρατήσω ισορροπίες σε δύο άλλα ονόματα. Εγώ έπρεπε να προστατεύσω και εμένα. Τη δικιά μου παρουσία. Μπορεί και να είναι η μοναδική δουλειά που έφυγα μια εβδομάδα πριν. Τέλος πάντων…».
Και πρόσθεσε με χιούμορ: «Τότε εγώ πήγαινα στη δουλειά με τη μηχανή. Είχα μια μηχανή, ένα Honda. Βγαίνω έξω, παίρνω τη μηχανή και είμαι στην Κηφισίας και αρχίζω και χοροπηδάω πάνω στη μηχανή. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ανεβαίνω και κατεβαίνω και λέω “Ουυυυ!” Εν τω μεταξύ ήταν άδειοι οι δρόμοι γιατί ήταν 5:00 το πρωί. Να πηγαίνω και να “Τι χαρά είναι αυτή; Τελείωσε!” Ήταν πάρα πολύ κουραστικό, δεν ευχαριστιόμουν τη δουλειά μου. Ήταν σαν να μου επιβεβαίωνε ότι χρειάζομαι μια παύση. Ήταν πολλά μαζί».
