Ο Αντώνης Καρυστινός ήταν καλεσμένος στην εκπομπή “Στούντιο 4” το απόγευμα της Τετάρτης. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα πρώτα του θεατρικά βήματα.

«Ξεκίνησα στα περιοδικά ειδικού Τύπου. Δούλεψα 8 μήνες και μετά πουλήθηκε η εταιρεία. Εκεί άνοιξε μια ρωγμούλα στη ζωή μου, το είδα σαν μια πόρτα που θα με πήγαινε αλλού και έκανα θέατρο δρόμου. Πάω σε ένα καφέ που είχε ανοίξει ολοκαίνουργιο. Ήταν μια υπέροχη μέρα, απολάμβανα το μέρος και όπως πίνω τον καφέ μου, τους λέω “θέλετε κάποιον εδώ στο μπαρ;”. Και με πήραν να δουλέψω εκεί. Χωρίς να το ξέρω, ήταν ένας χώρος πολιτισμού. Οπότε άρχισα να μαζεύω τις αποσκευές μου και εκεί ήρθε να παίξει η ομάδα και εντάχθηκα στην ομάδα θεάτρου δρόμου», είπε αρχικά ο Αντώνης Καρυστινός.

Και πρόσθεσε: «Με την τηλεόραση έμαθα να διεκδικώ. Το “πάμε 3, 2, 1 πάμε” σου μαθαίνει να είσαι παρών. Δεν ήθελα να κάνω τηλεόραση, όπως όλοι. Δεν θέλαμε να κάνουμε κάτι που να μοιάζει πρόχειρο. Οι ηθοποιοί είμαστε μια κοινότητα. Δεν διαχωρίζω τους ηθοποιούς, δεν θεωρώ ότι υπάρχουν ηθοποιοί Α και Β διαλογής. Έφτασα 33 για να κάνω τηλεόραση».

Η πρώτη του δουλειά στην τηλεόραση ήταν οι «Σαββατογεννημένες», όμως πριν από αυτό είχε κάνει ένα μικρό guest στο “Είσαι το ταίρι μου”. «Η Βίκυ Σταυροπούλου ήταν συμμαθήτριά μου και μου είπε να κάνω έναν ρόλο στο “Είσαι το ταίρι μου”. Κάπου στράβωσε και τελικά έκανα μόνο ένα guest. Δεν ήθελα να κάνω τηλεόραση, αλλά είπα το “ναι” γιατί τα πράγματα ήταν δύσκολα οικονομικά και λες “κάπως πρέπει να γίνει”», τόνισε ο ηθοποιός.

Και κατέληξε ο Αντώνης Καρυστινός: «Τα πρώτα χρόνια στο θέατρο ήταν δύσκολα, ζοριζόμουν λίγο. Με ζόριζε η έκθεση. Δεν ξέρω ακριβώς να το προσεγγίσω αυτή τη στιγμή αλλά τα πρώτα τέσσερα, πέντε χρόνια είχα ένα άγχος και οι παλιοί ηθοποιοί λένε ότι είναι το δημιουργικό άγχος. Δηλαδή αυτό που σε κάνει να είσαι πολύ παρών.

Το αντιμετώπισα ωστόσο, το άλλαξα σε κάτι άλλο. Ήταν στρες γενικευμένο για το γεγονός ότι ήμουν πάνω στη σκηνή, τα πρώτα χρόνια, είναι λογικό. Γιατί έχεις και ένα μερίδιο ευθύνης που είσαι αποσπασματικά μέσα στο έργο, χωρίς ρόλους, τα πρώτα χρόνια που είσαι στο επάγγελμα.

Το άγχος της καριέρας δεν το είχα ποτέ. Ποτέ, ούτε τώρα το έχω. Δηλαδή απολάμβανα αυτό που έκανα και από τη στιγμή που έβλεπα ότι αυτό είναι το οποίοι οι άλλοι απολαμβάνουν επίσης και το αποδέχονται, καταλάβαινα ότι είμαι στον δρόμο που ήθελα να είμαι»