Η Αλεξία Καλτσίκη παραχώρησε συνέντευξη στην κάμερα της εκπομπής “Buongiorno” και τον Άρη Καβατζίκη. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για τα παιδικά της χρόνια, τις δυσκολίες του θεάτρου, τη μητρότητα, αλλά και για τον γιο της.
«Παίζαμε πάρα πολλά παιχνίδια και πέρα από αυτά που δείχναμε στους γονείς, επηρεασμένοι από τις ταινίες που βλέπαμε. Οπότε είχε παίξει πολύ κατοχή, δηλαδή παίζαμε κατοχή οι τρεις αδελφές. Έρχονται οι Γερμανοί, πάμε να κρυφτούμε και τέτοια. Στο τέλος είχε μιούζικαλ. Δηλαδή στο τέλος χορεύαμε τραγούδια γιατί είχαν πάει όλα καλά», είπε αρχικά η Αλεξία Καλτσίκη.
Και συνέχισε: «Έχω την εντύπωση ότι είναι αδύνατο, αν δεν υπάρχει από πίσω ένα οικονομικό σύστημα να σε στηρίξει. Πολλές φορές υπάρχει θέμα με τον βιοπορισμό στη ζωή ενός ηθοποιού. Βέβαια έχουν περάσει περίοδοι που έχω περάσει πολύ μεγάλο άγχος. Αυτό αλλάζει κιόλας με τις ηλικίες, γιατί είναι πολύ άλλο να είσαι άφραγκος στα 25 σου, είναι πολύ άλλο να είσαι άφραγκος στα 40 σου και πολύ άλλο να είσαι αύριο και στα 60 σου.
Είναι μια άλλη ιστορία κάθε φορά. Υπάρχει και η αγωνία της εξέλιξης σε σχέση με αυτό που έχεις να κάνεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει την αγωνία πώς θα βρει τρόπο, παρόλο που κάθεται το σύστημα, πώς θα τα μέσα σου, πώς θα τα εξασκήσεις. Είναι πρακτικό επάγγελμα. Την ίδια στιγμή είναι πρακτική τέχνη».
Για τον ρόλο της στη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη “Δυο μέρες μόνο” πριν από 20 χρόνια, η Αλεξία Καλτσίκη ανέφερε: «Ακόμα και τότε, ο τρόπος που υπήρχε το θέμα ήταν τόσο απλός, τόσο καθαρός. Δηλαδή, ενώ ήταν θέμα, δεν ήταν κιόλας θέμα νομίζω. Και δεν είχα αισθανθεί και τότε τον τρόπο που το προσλαμβάνανε οι άνθρωποι ως κάτι εξωφρενικό, ενώ ήταν ακραίο για την εποχή του. Ποτέ δεν αισθάνθηκα να το προσλαμβάνουν οι άλλοι, αλλά ούτε και να προβάλλεται με έναν τέτοιο τρόπο».
Η ηθοποιός, τέλος, μίλησε ακόμη για τη μητρότητα και τον 8χρονο γιο της, τον Μάρκο: «Νομίζω ότι η μητρότητα… άλλο ένα περίεργο της εποχής. Η μητρότητα θεωρείται πια, επειδή αυτή τη στιγμή σε μια γυναίκα οι απαιτήσεις είναι εξωφρενικές. Θεωρείται, πώς να το πω; Επικίνδυνη αποστολή. Κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό. Είναι έτσι χτισμένη πια η ζωή, που ο γονεϊκός ρόλος, τουλάχιστον στην Ελλάδα, γιατί ξέρω ότι σε άλλες χώρες κάπως υποστηρίζεται, είναι μια δύσκολη αποστολή. Και οικονομικά και χρονικά και ψυχικά.
Τον θεωρώ τον Μάρκο συμπαραστάτη μου. Έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα τα παιδιά, από τη στιγμή που είσαι καθαρός μαζί τους, να προσαρμόζονται. Αυτό επίσης φροντίζω: τις ώρες που είμαι με τον Μάρκο, είμαι με τον Μάρκο».
