Ο Αλέκος Συσσοβίτης ήταν καλεσμένος στην εκπομπή “Super Κατερίνα” την Τρίτη με αφορμή την αποψινή πρεμιέρα της σειράς “Porto Leone”, στην οποία συμμετέχει. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για τον ρόλο του στο σίριαλ, όπου υποδύεται τον Καπετανάκο, για τη μητέρα του και τον ισχυρό δεσμό που είχε μαζί της.
«Είναι ωραίο αν είσαι τρυφερός και γλυκός άνθρωπος να σου δίνουν το δικαίωμα να εκφράσεις και την άλλη σου πλευρά. Αν είσαι ένας καλός άνθρωπος, ωραίο είναι να κάνεις και έναν κακό άνθρωπο. Αυτός ο ονομαζόμενος κακός δεν είναι μόνο αυτό και θα το δούμε. Έχει μια αδυναμία, όπως κάθε θνητός. Θα το δούμε από την αρχή. Μιλάμε για την Τρούμπα του ’64. Διάβασα τι σημαίνει Τρούμπα.
Γίνεται σκληρός για να προστατεύσει την οικογένειά του. Η οικογένεια για τους Μανιάτες είναι υψηλά. Βάζει κάποιες αξίες ψηλά, το όνομά του και την οικογένειά του. Αυτός ο ονομαζόμενος κακός δεν είναι μόνο κακός. Στην αρχή θα τον συμπαθήσουμε. Θα δούμε στην πορεία… γιατί αλλάζουν οι ρόλοι. Θα χάσει τον γιο του. Επειδή όλοι μας κουβαλάμε έντονο παρελθόν από την οικογένειά είναι σημαντικό να δούμε τι σημαίνει παιδί και γόνος για έναν άνθρωπο, είπε ο Αλέκος Συσσοβίτης για τον ρόλο του.
Στη συνέχεια της κουβέντας ο ηθοποιός αναφέρθηκε στη μητέρα του, η οποία έφυγε από τη ζωή από Αλτσχάιμερ και εκείνος τη φρόντιζε μέχρι το τέλος.
«Δεν υπάρχει πιο δυνατό πράγμα από τη μάνα. Από μωρό παιδί πήγαινα μαζί με τη μητέρα μου στους γιατρούς, οπότε έκανα μία έμμεση σπουδή σε αυτό που λέγεται ψυχολογία. Δεν ήταν δυνατόν μέσα από αυτήν την παθολογική εξάρτηση και αγάπη που είχα μαζί με τη μητέρα μου να μπορέσω να κόψω αυτό το συναίσθημα -δεν μπορείς να κόψεις τα συναισθήματά σου- και να κάνω τη δική μου πορεία στην Αμερική. Δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν ήταν καθαρά επιλογή μου, ήταν αν θέλεις μία επιταγή από τη δυαδική μας σχέση», υπογράμμισε ο Αλέκος Συσσοβίτης.
Και κατέληξε: «Το Αλτσχάιμερ είναι πάρα πολύ δύσκολη ασθένεια και ραγδαία αναπτυσσόμενη. Είναι καμιά φορά πιο δύσκολο γι’ αυτόν που είναι δίπλα στον άνθρωπο που το βιώνει. Όταν περνούν αυτά τα κύματα, αυτό που μένει είναι ένα πολύ βαθύ συναίσθημα. Και νομίζω ότι όλοι κερδίζουμε από αυτό, ακόμα και όσοι ταλαιπωρούνται δίπλα στους ανθρώπους που έχουν Αλτσχάιμερ. Μαθαίνουν πολλά για τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και για τη ζωή».
