Αθηνά το απόγευμα της Δευτέρας στο… αυτοκίνητό μου, που το είχα παρκάρει κάτω από το γραφείο της ψυχολόγου της. Το σουρεάλ ραντεβού μας διήρκεσε σαράντα λεπτά και μετά κατέβηκε για να πάει στην προγραμματισμένη συνεδρία, αν και νόμιζα πως δεν την είχε ανάγκη πλέον. Στο αυτοκίνητο μπήκε σαν σίφουνας, με εκείνη την ενέργεια μικρού παιδιού που τη χαρακτηρίζει. «Να σου φέρω λίγο νερό; Πάρε μια βαθιά ανάσα, σε παρακαλώ» της λέω κοιτώντας τη με μια μικρή ανησυχία. «Ξεκινάμε» μου απαντά, χωρίς να μου αφήνει άλλη επιλογή πέρα από το να πατήσω το rec. Νιώθω ότι δεν έχεις συνειδητοποιήσει πως είσαι έγκυος… Είμαι έξι μηνών, δεν βλέπεις την κοιλιά μου; (μου λέει βγάζοντάς μου αμέσως γλώσσα) Είμαι τυχερή, έχω μια εύκολη εγκυμοσύνη και η καθημερινότητά μου δεν έχει αλλάξει. Δεν φοβάσαι που συνεχίζεις στους ίδιους ρυθμούς; Τι να φοβηθώ; Έγκυος είμαι, όχι άρρωστη. Αν έχεις καλή εγκυμοσύνη, χρειάζεται να προσέχεις κάποια βασικά πράγματα, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ καταλαβαίνω τι αντέχει το σώμα μου και τι όχι. Δεν φτάνω τον εαυτό μου στα άκρα. Έχω πολλές αντοχές, αλλιώς δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στους καταιγιστικούς ρυθμούς που έχει η ζωή μου. Δεν έχεις αλλάξει τίποτα στη ζωή σου λόγω εγκυμοσύνης;