Η Dasha Zhukova φωτογραφήθηκε καθισμένη σε μια πολυθρόνα – ομοίωμα μιας ημίγυμνης μαύρης γυναίκας, ανήμερα της ημέρας μνήμης του Martin Luther King. Και οι αντιδράσεις για αυτή την ρατσιστική της κίνηση –έτσι την χαρακτήρισαν σχεδόν όλοι -πολλές.

Έκανε καλά ή όχι; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Σκεφτείτε το πρώτα καλά. Γυρίστε το στο μυαλό σας, συνοδέψτε το με επιχειρήματα κι ύστερα πείτε αυτό που πιστεύετε. Το ίδιο θα προσπαθήσουμε να κάνουμε και εμείς.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η αλήθεια είναι πως ο ρατσισμός ήταν είναι και θα είναι –δυστυχώς- ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα των ανθρώπων με ανοιχτόχρωμο δέρμα. Ακόμα και όταν δεν μιλάνε γι΄ αυτόν, τον δείχνουν απροκάλυπτα. Στο λεωφορείο, κοιτώντας υποτιμητικά. Στο δρόμο, επιταχύνοντας το βήμα τους. Και γενικά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.

Μια φοβία άλλο πράγμα και μια αναστάτωση για το διαφορετικό. Συμπεριφορές που πάντα αναλύονται από ψυχολόγους, τα αίτια είναι γνωστά σε όλους, αλλά παρόλα αυτά δεν παρατηρείται καμία αλλαγή προς το καλύτερο. Σαν ένας αστικός μύθος που για κάποιον περίεργο λόγο με μανία και λύσσα τον συντηρούν. Λες και κρέμεται η ζωή τους απ’ αυτόν.

Και εξαιτίας αυτού του φόβου τους, θα δείχνουν πάντα, με την πρώτη ευκαιρία, την «ανωτερότητά» τους: Θα κάθονται πάνω του και θα τον λιώνουν, για να μην ξεφύγει στιγμή από την επίβλεψή τους.

Αυτό ακριβώς έκανε και η σύντροφος του Abramovich. Δεν μίλησε για τον ρατσισμό, αλλά απλώθηκε αναπαυτικά πάνω του, δείχνοντάς του τη δύναμη του κορμιού της. Και δεν διάλεξε να το κάνει μια οποιαδήποτε ημέρα, αλλά μια μέρα παγκόσμιας μνήμης. Έτσι μόνο η σκόπιμη αυτή κίνησή της θα συζητιόταν και θα γινόταν πρώτη είδηση.

Όπως είδατε τα κατάφερε, χρησιμοποιώντας το άλλοθι ενός έργου τέχνης. Όταν όμως αντιλήφθηκε πως η κατάσταση είχε ξεφύγει πια από τον έλεγχο, επανήλθε για να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη. Να δείξει μετανιωμένη. Χρησιμοποιώντας λίγες λέξεις, που πόσταρε στο Internet: «Αποστρέφομαι το ρατσισμό και θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη σε όλους όσοι προσεβλήθησαν με τη φωτογραφία αυτή».

Οι λέξεις όμως στην εποχή των social media, έχουν χάσει τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο. Τώρα μιλάνε οι φωτογραφίες. Οι λέξεις είναι απλά για να μπαίνουν σε μικρές, χαριτωμένες λεζάντες που τις συνοδεύουν.

Εκεί λοιπόν η ίδια έχασε όλο το παιχνίδι. Εκεί φάνηκε όλη η ιδιοτέλειά της.

Η τέχνη, αγαπητή κυρία Zhukova, δεν ζητάει καμία συγχώρεση. Η τέχνη είναι εδώ για να θέτει ερωτήματα, να προκαλεί συζητήσεις και μια σειρά από συναισθήματα. Η τέχνη είναι για να σοκάρει. Η τέχνη είναι το πιο αληθινό πράγμα σε έναν κόσμο γεμάτο δικαιολογίες.

Και οι δικιές σας, δυστυχώς δεν πείθουν κανέναν.

Μια ματιά εδώ: Υπάρχει ρατσισμός στην πασαρέλα;