Είναι ένας άνθρωπος της πόλης, που μπορεί να τον συναντήσεις και να σου πιάσει την κουβέντα από το πουθενά σε μια στάση λεωφορείου. Ένας original καλλιτέχνης, που λατρεύει την ειλικρίνεια και την ευγένεια και φέτος κερδίζει τις εντυπώσεις μέσα από τον ρόλο του στην παράσταση Χορεύοντας στο Σκοτάδι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, στο Vault. Το meeting point μας ήταν το βιβλιοπωλείο Iανός στο κέντρο της Αθήνας και μέσα στα 50 λεπτά που ακολούθησαν κατάλαβα πως ο Αντώνης είναι όντως το απόλυτο new cool.
Σε έχει επηρεάσει η κοινωνικοπολιτική κρίση των τελευταίων ετών; Είσαι ο άνθρωπος που όταν περπατάει στον δρόμο θα χαμογελάσει σε έναν περιστατικό ή θα κοντοσταθεί για να χαζέψει τη θέα;
Δεν γίνεται να μη σε επηρεάζει. Αν κοιτάξεις γύρω σου, υπάρχει σε όλα τα επίπεδα μια τάση προς την αρνητικότητα. Όμως βλέπεις και ανθρώπους, μόνους ή σε ομάδες, που παλεύουν. Αρκετοί μπορεί να ξεσπούν πιο εύκολα και να είναι πιο θυμωμένοι. Πρέπει να κάνεις προσπάθεια για να μένεις ήρεμος. Ο καθένας προσπαθεί να το διαχειριστεί με τον δικό του τρόπο. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να είμαστε ευγενικοί με τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και με τους αγνώστους. Επίσης, το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό και μπορεί πραγματικά να σε σώσει. Υπάρχουν προβλήματα πολύ σοβαρά παγκοσμίως, τα οποία είναι εκτός ελέγχου μας και καταλήγουμε πολλές στιγμές να γινόμαστε έρμαια. Το οικονομικό κομμάτι είναι πολύ βασικό. Δεν μπορείς να κάνεις πλάκα αν δεν έχεις να φας, αλλά πρέπει να ρουφάς το μεδούλι της ζωής, όπως και όπου κι αν είσαι, όσο μπορείς περισσότερο. Επειδή κάποιοι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, αν έχεις τη δυνατότητα, αξίζει να βοηθάς όποιον νιώθεις ότι δεν το καταφέρνει μόνος του. Όχι μόνο τους φίλους σου, αλλά και τον ξένο. Αυτό προσπαθώ να κάνω με οποιονδήποτε τρόπο.
Πώς σου αρέσει να περνάς μια μέρα στο ρεπό σου;
Μου αρέσει να βλέπω ταινίες. Αυτή την περίοδο βλέπω κάπως πιο πολλές και έχω αρχίσει να διαβάζω και περισσότερα λογοτεχνικά βιβλία. Μου αρέσει να πηγαίνω βόλτες στην Αθήνα. Υπάρχει ένα αγαπημένο μέρος που μου δημιουργεί γαλήνη, πίσω από το Πάρκο Ελευθερίας.
Σε ποια ταινία που είδες θα ήθελες να έχεις παίξει;
Στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, μια ταινία που ξαναείδα πρόσφατα. Τι μουσική ακούς; Όσο κλισέ κι αν είναι, ακούω τα πάντα, αρκεί να υπάρχει μια αίσθηση μελωδίας.
Τι σου αρέσει να τραγουδάς;
Από μικρός μου άρεσαν οι Queen και ο Freddie Mercury. Ήταν ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης. Μου αρέσει επίσης πολύ και ο Jeff Buckley.
Ποια ήταν η πρώτη συναυλία που πήγες;
Θυμάμαι πως όταν ήμουν 12 χρόνων είχα πάει μαζί με τον πατέρα μου στον Λυκαβηττό, σε μια συναυλία του Moby. Δεν είχαμε εισιτήριο και ήταν sold out. Πήγα στην είσοδο και ζήτησα από τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί να με αφήσουν να μπω. Είναι συγκινητικό, γιατί τελικά μπήκα μόνος, κάθισα μία ώρα και ο μπαμπάς μου με περίμενε απέξω!
Σου αρέσει να περνάς χρόνο στο σπίτι;
Μένω στην Κυψέλη και πραγματικά απολαμβάνω τον χρόνο μου στο σπίτι. Τώρα τελευταία αγόρασα και ποδήλατο γυμναστικής. Μου αρέσει να κάνω πράγματα που είναι δημιουργικά. Το σπίτι το προτιμώ επειδή έχει την ηρεμία που χρειάζομαι, αλλά πάντα θέλω να συμβαίνει κάτι συναρπαστικό μέσα στο μυαλό μου. Μια αγαπημένη μου συνήθεια είναι να μαζευόμαστε σε σπίτια φίλων και να κάνουμε καραόκε, ενώ περνάω τέλεια όταν πηγαίνω στο σπίτι μιας φίλης μου που έχει παιδί και παίζουμε μαζί video games. Θέλω να υπάρχει κάτι fun σε οτιδήποτε κάνω.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου στέκι στο κέντρο της πόλης;
Πηγαίνω συνέχεια στο Au Revoir, που είναι κοντά στο σπίτι μου. Γενικά, μου έχει λείψει πολύ η φύση, οπότε έχω μια τάση να πηγαίνω σε μέρη με δέντρα και ηρεμία. Όταν επισκέπτομαι φίλους μου στα βόρεια προάστια, νιώθω σαν να είμαι στην εξοχή. Τελευταία, αποζητώ ιδιαίτερα την ηρεμία. Με έχει κουράσει ο γρήγορος ρυθμός, η φασαρία και τα κορναρίσματα.
Τι θα σε δούμε να φοράς στην καθημερινότητά σου;
Έχω ιδιαίτερη σχέση με το ντύσιμο. Δεν βρίσκω εύκολα κάτι που να μου αρέσει, οπότε καταλήγω να ντύνομαι casual και πολύ απλά χρωματικά. Με κουράζει το ψάξιμο στα μαγαζιά. Στην ντουλάπα μου θα βρεις απλά και basic ρούχα, σε μαύρο, άσπρο, γκρι και μπλε. Όμως υπάρχουν και μερικά πουκάμισα με πολύ έντονα χρώματα, που δυσκολεύτηκα πολύ να βρω, όπως και ένα που μου έχουν φέρει δώρο από την Ταϊλάνδη και είναι ζωγραφισμένο στο χέρι.
Υπάρχει κάτι που δεν θα φορούσες ποτέ;
Όχι. Θα φορούσα τα πάντα, όπως βγει και ανάλογα με την ημέρα. Θα πείραζες το χρώμα των μαλλιών σου ή θα έπαιρνες κιλά για έναν ρόλο; Δεν έχω πρόβλημα. Απλά, επειδή δεν παίρνω εύκολα κιλά, θα ήταν δύσκολο. Θα ήταν πρόκληση για εμένα κάτι τέτοιο.
Τι πραγματεύεται ο ρόλος σου στο Χορεύοντας στο Σκοτάδι ;
Υποδύομαι ένα παιδί 14 ετών, τον Τζην, που βιώνει δύσκολες στιγμές. Η μητέρα του έχει μεταναστεύσει από την Τσεχοσλοβακία στην Αμερική τη δεκαετία του ’60 και εκείνος πάσχει από μια κληρονομική ασθένεια που προκαλεί τύφλωση. Η μητέρα κάνει τα πάντα ώστε να χειρουργηθεί το παιδί της, τη στιγμή που η ίδια δουλεύει σχεδόν τυφλή σε ένα εργοστάσιο. Είναι ένα αγόρι έρμαιο των καταστάσεων, που δεν ξέρει τι συμβαίνει. Ενώ θα μπορούσες να πεις ότι ο Τζην είναι ένα αδύναμο και ευάλωτο παιδί, ταυτόχρονα έχει και μια βαθιά εσωτερική δύναμη.
Ήσουν ατίθασος ως έφηβος;
Όλοι οι έφηβοι έχουν πάντα μια συνεχή έκρηξη και ανησυχία. Θέλουν να ανήκουν κάπου, αλλά ταυτόχρονα να είναι αυτόνομοι. Ήμουν ανήσυχος, είχα πολλή όρεξη για καλλιτεχνικά πράγματα και μου άρεσε από παιδί το τραγούδι. Πήγα στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα και έκανα θέατρο και κινηματογράφο. Πάντα ένιωθα ότι ήθελα να βγάλω από μέσα μου αυτή την ανησυχία, είτε μέσω της μουσικής είτε μέσω της υποκριτικής. Εκεί βρήκα την ταυτότητά μου. Ένιωθα πιο πολύ ο εαυτός μου τραγουδώντας ένα κομμάτι μπροστά σε κόσμο. Πρόκειται για έναν πιο ποιητικό τρόπο ύπαρξης. Αυτό είναι το μαγικό για εμένα. Ήθελα επίσης πολύ να ταξιδέψω και ταξίδευα.
Ποιο ήταν το πρώτο σου ταξίδι;
Πήγα στο Λονδίνο. Μάζεψα χρήματα από τα κάλαντα και πήγα στα 12 μου με τη μητέρα μου. Μου άρεσε πολύ να μιλάω και να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους. Ακόμη και σήμερα με διασκεδάζει αυτό.
Με αφορμή την ιστορία του 14χρονου Τζην που υποδύεσαι στην παράσταση, θέλω να σε ρωτήσω ποια είναι η σχέση σου με την οικογένειά σου.
Η σχέση που έχω με τους γονείς μου είναι πολύ καλή. Με υποστήριζαν πάντα σε όλους τους τομείς. Δεν έχω παράπονο. Τους αγαπώ πολύ. Θυμάμαι κι εγώ κάποιες –λογικές– εκρήξεις όταν ήμουν μικρός, αλλά γενικά είμαι πολύ ευτυχισμένος σε όλα τα επίπεδα, και με τους γονείς και με τα αδέλφια μου. Έχω τρία αδέλφια που ζουν στο εξωτερικό, στη Γερμανία και το Βέλγιο.
Πόσο μεγάλη πρόκληση ήταν ο συγκεκριμένος ρόλος;
Πάντα ένας ρόλος είναι πρόκληση, αλλά διαφέρει ο τύπος πρόκλησης. Μπορεί μια παράσταση να έχει κάποια ευκολία ή δυσκολία που δεν έχει κάποια άλλη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε ένα πρώτο επίπεδο, το άγχος μου ήταν πώς θα προσεγγίσω την ηλικία. Εγώ είμαι 27 και το παιδί είναι 14. Κάνουμε ρεαλισμό, οπότε πρέπει να πείσω σαν 14χρονος έφηβος. Κάναμε αμέτρητες πρόβες περίπου για τεσσερισήμισι μήνες. Προσπαθείς να σκέφτεσαι με τον τρόπο του χαρακτήρα σου και καλό είναι να μαθαίνεις να μπαίνεις βαθιά στον ρόλο. Πήρα κομμάτια από εμένα και με τη φαντασία, τις εμπειρίες μου και την παρατήρηση από τον κόσμο έχτισα τον ρόλο.
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Πάνο Κοκκινόπουλο στο Ου Φονεύσεις του Open TV;
Είχα συνεργαστεί ξανά μαζί του πριν από τέσσερα χρόνια, καθώς είχα παίξει σε δύο επεισό – δια της 10ης Εντολής, σε μικρούς ρόλους. Χάρηκα πολύ για τον συγκεκριμένο στο Open. Υποδύομαι ένα παιδί από τη Συρία που έχει μεγαλώσει εδώ. Έχει ενδιαφέρον, γιατί είναι ένας χαρακτήρας διαμετρικά αντίθετος από εκείνον του Παντελή στην Εθνική Ελλάδος, που ήταν ένα άτομο με έντονα στοιχεία ρατσισμού.
Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος; Ποιο είναι το είδος που αγαπάς περισσότερο;
Όλα μου αρέσουν εξίσου. Σε αυτή τη φάση θα ήθελα να ασχοληθώ ακόμα περισσότερο με την υποκριτική στην κάμερα. Ταυτόχρονα, όμως, αγαπώ πάντα το θέατρο.
Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο Semiramis (Χαρίλαου Τρικούπη 48, Κηφισιά, τηλ. 210-6284400) για τη φιλοξενία.
Από τον Άκη Αδαμόπουλο
Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος
