Η&Μ φόρεμα, hm.com. Επιμέλεια: Βίνα Νεοφωτίστου. Μακιγιάζ-Μαλλιά:
Κωνσταντίνα Μιχοπάνου.
Είναι μόλις 18 χρόνων και όμως έχει προλάβει να κάνει ήδη το πιο σημαντικό restart της ζωής της. Η Μαριέττα, το πανέμορφο κορίτσι που έχει καταφέρει να κερδίσει σημαντικές διακρίσεις στο kickboxing point fighting, είναι το απόλυτο power girl. Κόντρα στις προβλέψεις των γιατρών, που την προετοίμαζαν για την πιθανότητα να ζήσει μια ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο μετά την πτώση της από τον τέταρτο όροφο, εκείνη όχι μόνο σηκώθηκε, αλλά κατέκτησε τα ρινγκ και όλους μας με την απίστευτη δύναμή της.
Αγαπούσες από μικρή τον αθλητισμό; Ναι. Είχα κάνει μπαλέτο, χορό, ενόργανη, αλλά τίποτα από αυτά δεν μου ταίριαξε. Η μητέρα μου σκέφτηκε να δοκιμάσω τις πολεμικές τέχνες και έτσι στα 9 μου με έγραψε στο kickboxing. Από τότε δεν ήθελα να χάνω ούτε προπόνηση! Η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό, όμως, συνδυάστηκε πολύ αρμονικά με το σχολείο. Στο δημοτικό έγινα σημαιοφόρος και στο γυμνάσιο ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Λίγο τα χάλασα στο λύκειο, όπου ήμουν πιο μέτρια.
Τελείωσες το σχολείο πέρσι. Τώρα σπουδάζεις; Ναι, σπουδάζω Βιολογία και είμαι αρκετά επιμελής φοιτήτρια. Ο αθλητισμός σε έχει κάνει πιο πειθαρχημένο άνθρωπο; Σίγουρα. Σε γενικές γραμμές, βέβαια, ήμουν πάντα ήρεμο παιδί. Μόνο στο σπίτι δεν ήμουν τόσο.
Πότε ξεκίνησαν οι διακρίσεις στο άθλημά σου; Το 2012 πήρα μαύρη ζώνη και ένα νταν. Ήμουν η μικρότερη στην Πανελλήνια Ομοσπονδία που κατάφερε κάτι τέτοιο. Έκτοτε συμμετείχα σε διεθνή τουρνουά και κέρδιζα συνεχώς πρώτες θέσεις. Στα 13 μου πήρα έναν από τους πρώτους μου τίτλους στην Ιταλία και στη συνέχεια κέρδισα δύο παγκόσμια κύπελλα. Μετά όμως είχα το ατύχημα, που με άφησε εκτός έξι μήνες.
Τι συνέβη ακριβώς; Είχα χαμηλό ζάχαρο και πάθαινα διαρκώς υπογλυκαιμικές κρίσεις. Θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα ζαλίστηκα και βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου να πάρω λίγο αέρα. Αντί να πιάσω κάγκελο, έπιασα έδαφος… Έπεσα από τον τέταρτο όροφο.
Πότε θυμάσαι να βρίσκεις τις αισθήσεις σου; Τις βρήκα ενώ ήμουν στο έδαφος. Δεν ξέρω μετά από πόση ώρα ακριβώς, γιατί κανείς στο σπίτι δεν είχε καταλάβει τι είχε γίνει. Η μητέρα μου ήταν στην κουζίνα με τη μικρότερη αδελφή μου, την Ακριβή επίσης αθλήτρια του kickboxing point fighting. Τότε άρχισα να τη φωνάζω. Δεν καταλάβαινα τι μου είχε συμβεί, αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ. Βγήκε η μητέρα μου στο μπαλκόνι και με είδε στο έδαφος. Κάλεσε αμέσως το ασθενοφόρο και πήγα στα επείγοντα του Παίδων «Αγία Σοφία».
Τι είπαν οι γιατροί τότε; Δεν ήξεραν αν θα ζήσω. Είχε συμπιεστεί ο νωτιαίος μυελός. Μπήκα αμέσως στο χειρουργείο. Αρχικά μου έκαναν εγχείρηση στο πόδι και την επόμενη μέρα στη μέση, γιατί ήθελαν να καλέσουν κι άλλους γιατρούς. Είχε διαλυθεί τελείως ο πρώτος μου σπόνδυλος, ο οσφυϊκός. Το πόδι μου είχε συντριπτικό κάταγμα, είχε διαλυθεί ο αριστερός μου αστράγαλος, που είναι το στήριγμά μου. Μου έκαναν σπονδυλοδεσία, έβαλαν δύο λάμες και δέκα βίδες στην πλάτη μου κι άλλες δύο βίδες στο πόδι μου. Οι γιατροί είχαν αμφιβολίες πρώτα για τη ζωή μου και μετά για το αν θα περπατήσω ξανά.
Ακολούθησαν κι άλλα χειρουργεία; Ναι. Στη διάρκεια εγχείρησης παραλίγο να πάθω σηψαιμία, γιατί είχα μολυνθεί από μικρόβιο στο χειρουργείο. Οι γιατροί έψαχναν επί έναν μήνα να βρουν τι μου συμβαίνει. Ανέβασα πυρετό, με έβαλαν ξανά στο χειρουργείο και ενώ είχαν πει στους γονείς μου ότι πρόκειται για επέμβαση μισής ώρας, τελικά διήρκεσε έξι ώρες. Το μικρόβιο βρισκόταν στη σπονδυλική στήλη. Έχω μια τεράστια τομή στην πλάτη μου.
Πόσο έμεινες στο νοσοκομείο; Ενάμιση μήνα. Πονούσες; Φρικτά, αλλά δεν το έλεγα. Ήμουν δύο μήνες στον γύψο. Φορούσα κηδεμόνα, είχα πατερίτσες και έλεγαν στους γονείς μου ότι θα μείνω καθηλωμένη σε αναπηρικό καρότσι. Ανά διαστήματα ακόμα έχω πόνους στη μέση μου.
Ποιες ήταν οι σκέψεις σου τότε; Περίμενα τη στιγμή που θα βγω από το νοσοκομείο για να επιστρέψω στους αγώνες. Το πρωτάθλημα ήταν δύο μήνες μετά, κι εγώ ρωτούσα τους γονείς μου αν έχουν βγάλει τα εισιτήρια. Σκεφτόμουν αυτό και τίποτε άλλο.
Φοβόσουν ότι δεν θα περπατήσεις ξανά; Όχι. Βέβαια, ενάμιση μήνα δεν είχα σηκωθεί καθόλου, αλλά ήμουν σίγουρη ότι, όταν σηκωθώ, θα είμαι μια χαρά. Με τη βοήθεια του φυσιοθεραπευτή, τα κατάφερα σιγά σιγά. Για ενάμιση χρόνο έκανα καθημερινά δυόμισι ώρες φυσιοθεραπεία .
Ο προπονητής σου ήταν κοντά σου; Δίπλα μου σε όλα. Ο Νίκος Μέμμος είναι εθνικός προπονητής και προπονητής μου στη σχολή. Ήταν πάντα θετικός και με χαμόγελο. Μου έλεγε ότι ανυπομονούσε να επιστρέψω.
Ύστερα από πόσο καιρό επέστρεψες τελικά στο άθλημα; Οι γιατροί δεν μου επέτρεπαν κανένα είδος άθλησης, παρά μόνο κολύμβηση. Και όχι μόνο για εκείνο το διάστημα, αλλά για πάντα. Για μένα αυτό ήταν αδιανόητο. Το ατύχημα έγινε τον Οκτώβριο και τον Απρίλιο είχα ήδη αρχίσει τις προπονήσεις έκανα ενδυνάμωση και τρέξιμο. Τον Αύγουστο κατέβηκα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εκεί πονούσα και κατάλαβα ότι δεν ήμουν καθόλου έτοιμη. Η μητέρα μου ήταν αρνητική σε όλο αυτό, με τον πατέρα μου όμως τα είχαμε βρει! Η μαμά μου ακόμα δεν βλέπει αγώνες μου.
Φοβάται; Πολύ. Όταν παίζω, βγαίνει από το γήπεδο και επιστρέφει όταν έχει τελειώσει ο αγώνας.
Σήμερα οι γιατροί τι σου λένε; Κάνουμε επανελέγχους και πάντα φωνάζουν… Υπάρχει κίνδυνος, όχι για τη μέση μου, αλλά για το πόδι μου, γιατί οι βίδες είναι ακόμα εκεί και δεν θα βγουν ποτέ. Δεν φοβάμαι όμως.
Ποιες είναι οι διακρίσεις που ακολούθησαν; Έχω πάρει πολλά Παγκόσμια Kύπελλα. Σε όποιο διεθνές τουρνουά κατέβαινα, το έπαιρνα. Όμως, επειδή στο ετήσιο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα οι συνθήκες δεν με ευνοούσαν κάθε φορά, δεν είχα καταφέρει να διακριθώ στα επίσημα πρωταθλήματα. Ωστόσο, το 2017, που πείσμωσα, πήρα το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα Σκόπια. Τον περασμένο Αύγουστο κέρδισα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Ιταλία αυτή ήταν και η τελευταία μου χρονιά στην κατηγορία «Μέχρι 18 ετών». Στις 18 Μαΐου θα συμμετάσχω στους αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο, στη Βουδαπέστη. Νιώθω πανέτοιμη.
Προπονείσαι καθημερινά; Ναι, δύο ώρες τη μέρα. Σε περίοδο προετοιμασίας για το Παγκόσμιο και το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, κάνουμε τρεις προπονήσεις τη μέρα, από μιάμιση ώρα η καθεμία.
Τι είναι αυτό που σου δίνει τέτοια δύναμη; Η οικογένειά μου, και ειδικά ο μπαμπάς μου. Τον θέλω δίπλα μου σε κάθε αγώνα. Επίσης, ο δάσκαλός μου, η αδελφή μου και εννοείται ο Θεός.
Ποιοι είναι οι στόχοι σου; Θέλω να πάρω μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέχρι τώρα είχαμε την Ολυμπιάδα Πολεμικών Τεχνών, όμως λάβαμε ολυμπιακή αναγνώριση και το 2024 το άθλημά μου θα έχει παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Για να το καταφέρω αυτό, θα πρέπει να πάρω πόντους στην Ευρωπαϊκή Πανεπιστημιάδα είναι σαν προκριματικοί αγώνες για τους Ολυμπιακούς, που θα διεξαχθεί τον Ιούλιο στην Κροατία.
Σκέφτεσαι τον εαυτό σου περισσότερο ως αθλήτρια ή ως βιολόγο; Θέλω να πάρω το πτυχίο μου και να έχω και τις δύο ιδιότητες. Πιστεύω πως μπορώ να τις συνδυάσω.
Πέρα από τις προπονήσεις, πώς περνά μια πρωταθλήτρια τη μέρα της; Είσαι αυστηρή με τη διατροφή σου, βγαίνεις να διασκεδάσεις; Δεν ξενυχτάω, γιατί δεν μου αρέσει. Τη διατροφή μου την προσέχω μόνο σε περίοδο αγώνων, δηλαδή αν θέλω να χάσω ένα ή δύο κιλά.
Τα υπογλυκαιμικά επεισόδια τα έχεις ξεπεράσει; Μετά το ατύχημα σταμάτησαν εντελώς. Ήταν πραγματικά σαν να ξαναγεννήθηκα.
Είσαι και ερωτευμένη, όπως βλέπω στο Instagram σου… Ναι, έχω σχέση και είμαι ερωτευμένη. Γενικά, δεν έχω στερηθεί τίποτα ίσως λίγο τις διακοπές.
Φαντάζεσαι τον εαυτό σου μαμά σε δέκα χρόνια από τώρα; Τα δέκα είναι πάρα πολλά!
Από τη Γωγώ Θωμά
Φωτογραφία: Nίκος Μαλιάκος
