Η Ευαγγελία Δομάζου ήταν καλεσμένη στην εκπομπή “Στούντιο 4” το απόγευμα της Τετάρτης. Η κόρη του Μίμη Δομάζου και της Βίκυς Μοσχολιού μίλησε μεταξύ άλλων για τους αείμνηστους γονείς της.
«Μετά τον θάνατο του μπαμπά κοιτάμε κι εμείς σαν οικογένεια να ισορροπήσουμε. Ο θάνατος του μπαμπά δεν έχει κλείσει ούτε ένα χρόνο. Δεν περιμέναμε ότι θα φύγει απ’ τη ζωή, ήταν απρόοπτο. Εμένα με πήρε η ετεροθαλής αδελφή μου, η Πόπη και μου είπε ότι ο μπαμπάς λιποθύμησε. Μου είπε να πάω στο νοσοκομείο γιατί είχε γίνει εισαγωγή στον πατέρα μου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ήμασταν όλοι στο νοσοκομείο αλλά δεν πρόλαβε να του μιλήσει κανείς. Δεν επικοινωνούσε», είπε αρχικά η Ευαγγελία Δομάζου.
Και πρόσθεσε: «Παρόλο που όταν χώρισαν οι γονείς μας εγώ και η αδερφή μου, η Ράνια ήμασταν μικρές, βλέπαμε τον μπαμπά μας κανονικά. Δεν είπα όλα αυτά που ήθελα στον πατέρα μου γιατί ήταν ένας άνθρωπος κλειστός και δεν σου άφηνε το περιθώριο να μιλήσεις. Και να του μίλαγες θα γέλαγε. Η μητέρα μου από την άλλη ήταν το άλλο άκρο, ήταν πολύ γλυκιά».
Στη συνέχεια η Ευαγγελία Δομάζου αναφέρθηκε στις τελευταίες μέρες της Βίκυς Μοσχολιού: «Η μαμά μπαινόβγαινε στο Υγεία για τρία χρόνια. Όταν ακούς “καρκίνος”, περιμένεις σιγά-σιγά το τέλος, δεν ξέρεις πότε, αλλά το περιμένεις. Μας είχε πει και όλες τις λεπτομέρειες για το πώς ήθελε να γίνουν όλα την ημέρα που θα έφευγε. Δέκα-δεκαπέντε μέρες πριν είχε μείνει πια μέσα στο Υγεία τελείως. Το είχε νιώσει. Το είχε δει και στον ύπνο της, την Παναγία και ένα σταυροδρόμι. Και έλεγα στη Ράνια: “Να δεις ότι η μαμά θα φύγει της Παναγίας”. Τελικά πέθανε 16 Αυγούστου».
Και πρόσθεσε: «Η μαμά δεν μας μεγάλωσε σαν παιδιά διάσημων ανθρώπων. Ερχόταν στην Πάρο, οι φίλοι της ήταν ψαράδες. Μας έλεγε πάντα να σεβόμαστε ανθρώπους που δεν είχαν ούτε να φάνε. Είχαμε δασκάλους, καθηγητές, πιάνο, μπαλέτο, αρχαία, αγγλικά, γαλλικά. Δεν προλαβαίναμε. Ήθελε να μας δώσει ό,τι της έλειπε. Καμιά φορά έλεγε: “Αυτά που έχω κάνει για σας… δύο πολυκατοικίες θα είχα”.
Και κατέληξε η Ευαγγελία Δομάζου: «Μας μιλούσε για τα παιδικά της χρόνια και μας είχε πάει στο παλιό της σπίτι στον Κεραμεικό. Μπήκαμε μέσα, ήταν μια μικρή αυλή και ένα δωμάτιο. Μας έλεγε πού κοιμόταν η γιαγιά, πού η Μαρία, πώς χώραγαν όλοι. Για τον Αλέξανδρο, το μωρό που γεννήθηκε και πέθανε, είχε στενοχωρηθεί πολύ. Μας είχε μιλήσει πολλές φορές. Και εγώ, όταν πάω στην εκκλησία, πάντα ανάβω ένα κεράκι για τον Αλέξανδρο».
