Η Κατερίνα Στικούδη ήταν καλεσμένη στο νέο επεισόδιο του podcast του Γιώργου Τσαμαδιά. Η γνωστή τραγουδίστρια μίλησε για την περίοδο που έκανε πρωταθλητισμό στην κολύμβηση και τις βίαιες συμπεριφορές που δέχονταν οι αθλητές από τους προπονητές τους.

«Όταν ήμουν μικρούλα, 5 χρόνων, οι γονείς μου αποφάσισαν να πάμε στο κολυμβητήριο και να αθληθούμε με τον αδερφό μου. Ήταν κάτι που μας άρεσε πάρα πολύ, το έκανα για 13 ολόκληρα χρόνια. Έζησα όμορφες στιγμές, επιτυχίες αλλά και πολύ πόνο και κλάμα. Ήταν τότε και οι εποχές πολύ διαφορετικές, δε θα πω τώρα τι είναι καλύτερα και τι ήταν τότε για τα παιδάκια και αν εμείς είμαστε καλύτεροι ως γονείς ή αν οι προπονητές είναι καλύτεροι ή όχι. Θα το δείξει ο χρόνος αυτό. Ήταν λίγο πιο σκληρά τότε τα πράγματα», είπε αρχικά η Κατερίνα Στικούδη.

Και συνέχισε: «Δεν ξέρω αν θα μας κάνει καλό ή κακό που δεν είναι τόσο σκληρά αλλά υπήρχαν υπερβολές πολλές. Κι εγώ πιστεύω ότι έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, υπήρχε ένα τσουβάλιασμα αθλητών. Δεν μπορούν όλοι να κάνουν τα ίδια πράγματα την ίδια στιγμή, γιατί διαφορετικά τα σώματα και η οργανισμοί, άλλες ανάγκες έχει ο ένας και άλλες ο άλλος.

Θα μου πεις σε μια ομάδα πόσο ο προπονητής να κάνει εξειδίκευση ή να το κάνει πιο ατομικό; Κι όμως, εγώ πηγαίνω για baby swimming τα παιδιά μου και υπάρχει μέσα προπονήτρια, η οποία ασχολείται με το κάθε παιδάκι και του δίνει το χρόνο του. Δεν είπα ξεχωριστά 50 λεπτά στον καθένα, γιατί δεν μπορούμε να την κλωνοποιήσουμε ή να βάλεις μέσα 25 δασκάλους γιατί είναι 25 τα παιδιά, αλλά υπάρχει χρόνος να αντιμετωπιστεί κάθε αθλητής διαφορετικά».

Και κατέληξε η Κατερίνα Στικούδη: «Έχω καλή ανάμνηση με την άποψη ότι ο πρωταθλητισμός μού άφησε πολλά καλά σαν προσωπικότητα. Να βάζω στόχους, να μην τα παρατάω, να θέλω να γίνομαι καλύτερη. Όλα αυτά τα αποκτάς μέσα από τον πρωταθλητισμό, δεν το συζητώ αλλά η γενιά μας είχε περάσει και πάρα πολλή βία. Λεκτική, σωματική, από όλα και δεν μιλούσαμε κιόλας. Το θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα έρθει (σ.σ. ο προπονητής) κι, αν δεν έχουμε κάνει ζέσταμα, θα μας πατήσει και δυο σφαλιάρες.

«Υπήρχε ένας φόβος. Άλλο ο σεβασμός στον προπονητή και άλλο ο φόβος. Ο σεβασμός είναι όμορφο πράγμα, ο φόβος όχι, γιατί με τον προπονητή σου πρέπει να υπάρχει ένα connection, μια σύνδεση που να μπορείς να πεις και δύο-τρία πράγματα παραπάνω αύριο-μεθαύριο. Είναι ένας άνθρωπος που σε πουσάρει όχι μόνο στο να σηκώσεις τα κιλά ή να γίνεις καλύτερος, αλλά σε βοηθά στη ζωή σου».