Μπορεί για χρόνια κάθε τέτοια περίοδο να ξεκινούσαμε την προετοιμασία για το beach body, αλλά αυτήν τη φορά έχει αξία, ως προετοιμασία για να βγούμε στην παραλία, να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας και τα υπέροχα, μοναδικά σώματά μας, φέρνοντας την επανάσταση στις αισθητικές επιταγές.
Κάθε τέτοια εποχή, όταν μόλις έχει αρχίσει να ζεσταίνει ο καιρός και να φτιάχνουμε τις ντουλάπες πατώντας τον διακόπτη του dress code από «χειμωνιάτικα» σε «καλοκαιρινά», συνειδητοποιούμε ότι πια τα μπρατσάκια μας θα είναι σε κοινή θέα, το ίδιο και οι γάμπες μας, και νιώθουμε μια μικρή επίθεση άγχους. Κι αυτό γιατί γνωρίζουμε καλά πως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για να βγούμε στην παραλία. Και, ανεξαρτήτως κιλών και σωματοδομής, η έκθεση με μαγιό στην παραλία είναι ένα γεγονός που αγχώνει πολλές γυναίκες.
Δυστυχώς για εμάς, κοινωνικά και πολιτιστικά, το «πώς θα βγω στην παραλία;» είναι θέμα αμφιλεγόμενο και πολύπλευρο. Μια απλή πρόταση με βαθύ νόημα. Γιατί όμως τόσο άγχος, σκέψη και προετοιμασία για κάτι τόσο φαινομενικά απλό;
Το θέμα «beach body» είναι από τη βάση του προβληματικό. Μιλάμε για έναν όρο που περιγράφει κάπως πολύ συγκεκριμένα το σώμα παραλίας και το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα σώματα. Δεν μιλάμε για bodies. Αλλά για beach bodies. Κι αυτό είναι εξαρχής θεματάκι… Θα βρίσκουμε κι άλλα κοιτάζοντας προσεκτικά τις «στρώσεις» που έχει αυτό το σύνθετο ζήτημα ανά τις δεκαετίες.
Διάφορα σώματα σχεδιασμένα με την χρήση AI από την ομάδα του InStyle Greece.
Αν κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν, θα δούμε ότι το «ιδανικό σώμα παραλίας» δεν είναι σταθερή έννοια.
Το τι θεωρείται ελκυστικό αλλάζει ανά δεκαετία, πάντα υπό την πίεση της βιομηχανίας της μόδας, της ποπ κουλτούρας και του μάρκετινγκ. Και παρόλο που το σώμα κάθε γυναίκας είναι ένα μοναδικό τοπίο, το «ιδανικό» συρρικνώνεται κάθε φορά σε κάτι που λίγες γυναίκες πληρούν.
Στη δεκαετία του 1920, όταν οι γυναίκες άρχισαν να εμφανίζονται με μαγιό σε παραλίες και δημόσια λουτρά, το σώμα που προβαλλόταν, με τα μάτια του σήμερα, ήταν σχεδόν αγορίστικο. Ηταν λεπτό, με χαμηλή μέση, χωρίς έντονες καμπύλες. Ηταν η εποχή των flappers, με το ανδρόγυνο ιδεώδες να κυριαρχεί. Το μαγιό ξεκίνησε τότε να γίνεται κομμάτι δημόσιας εικόνας και μαζί του και το σώμα. Μια νέα μορφή έκθεσης γεννιόταν.
Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 το εκκρεμές έδειχνε προς τις καμπύλες. Με τη Sophia Loren και τη Marilyn Monroe ως πρότυπα, το σώμα παραλίας ήταν πιο πληθωρικό, με έντονη μέση, στήθος και γοφούς. Σκεφτείτε τις παλιές ελληνικές ταινίες της Φίνος Φιλμ και του Δαλιανίδη, τη Μάρθα Καραγιάννη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τόσες άλλες. Μπικίνι με «μύτη» στα cups, στενή μέση και ανοιχτή λεκάνη. Παρόλο που η εικόνα τους μοιάζει πιο ανθρώπινη σε σύγκριση με τα στάνταρ του σήμερα, η απαίτηση ήταν σαφής: η θηλυκότητα έπρεπε να είναι έντονα σεξουαλική, αλλά πάντα ελεγχόμενη. Το σώμα δεν υπήρχε απλώς, αλλά έπρεπε να επιτελεί συγκεκριμένο ρόλο και να έχει συγκεκριμένο σχήμα-κλεψύδρα.
Στα 1980s, με την άνοδο του fitness culture, τα σώματα έπρεπε να είναι γυμνασμένα, σφιχτά, γραμμωμένα. Οι διαφημίσεις της Jane Fonda, οι βιντεοκασέτες με προγράμματα αεροβικής και τα σποτάκια της Coca-Cola με κορίτσια να τρέχουν στην άμμο έβαλαν στο προσκήνιο το «active body», ένα σώμα που πρέπει να δουλέψει για να δείχνει ωραίο. Ήταν και αυτός ένας άλλος τρόπος πειθαρχίας για τις γυναίκες. Η ιδέα της ανεμελιάς της παραλίας γινόταν πιο απαιτητική – έπρεπε να έχεις κοπιάσει για να την αξίζεις.
Στη δεκαετία του 1990, η εικόνα της Pamela Anderson στο Baywatch ήταν το αποκορύφωμα της σεξουαλικοποίησης του σώματος παραλίας. Το τέλειο σώμα παραλίας, λοιπόν, είχε στήθος XXL, ελάχιστο λίπος, μακριά πόδια, μαύρισμα και κίνηση αργή στα μακριά πλούσια μαλλιά, σχεδόν κινηματογραφική. Δεν είχε σημασία αν αυτό ήταν ρεαλιστικό ή φυσικό. Οι περισσότερες γυναίκες απλώς κοιτούσαν και ένιωθαν ότι δεν είναι έτσι – αλλά θέλουν να είναι έτσι. Την ίδια εποχή, καμπάνιες από brands όπως το Victoria’s Secret ενίσχυαν αυτό το φαντασιακό σώμα. Ενα σώμα όχι απλώς δύσκολο να αποκτηθεί, αλλά που σε έσπρωχνε να παρέμβεις στους νόμους της φύσης για να το αποκτήσεις. Οι καμπάνιες δε που βλέπαμε εκείνη τη δεκαετία χαρακτηρίζονταν από υπέρμετρο photoshop, δημιουργώντας ακόμα πιο άπιαστες απαιτήσεις για το ιδανικό σώμα παραλίας, το οποίο, σημειωτέον, ήταν πάντα και νεανικό.
Από όπου κι αν το δούμε, από την αρχή κιόλας που το θέμα «παραλία» έγινε δικαίωμα της γυναίκας και ένα πλαίσιο κοινωνικοποίησης, το beach body έμοιαζε με μήλο που δεν μπορείς να δαγκώσεις.
Και όσο περνούσαν τα χρόνια, αυτό το μήλο όλο και απομακρυνόταν. Κάθε δεκαετία λοιπόν το «σωστό» σώμα για την παραλία δεν ήταν ποτέ αυτό που είχες. Κι έτσι χρειαζόταν να παλέψεις για ένα άλλο, βελτιωμένο, «σωστότερο». Και αυτό μας το δείχνει και η σημερινή πραγματικότητα. Τα χρόνια πέρασαν, το Victoria’s Secret επιβίωσε από το cancel culture, ενώ οι λέξεις «inclusivity» και «diversity» προστέθηκαν στο λεξιλόγιό μας. Μιλάμε για plus-size και mid-size, κι όμως, οι διάσημες η μια μετά την άλλη προβάλλουν ως ιδανικό σώμα αυτό που έχει αποστεωθεί από το Ozempic.
Γιατί όταν η Naomi Campbell, η «μαύρη γαζέλα», ανεβάζει φωτογραφίες με μαγιό στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, σχεδόν ανορεξική και καταβεβλημένη (κατά τη γνώμη μου) από αυτή την ένεση, που είναι πιο δημοφιλής και από το Apache στο TikTok, υπάρχει θέμα. Όταν adaptive και inclusive brands, διάσημα παγκοσμίως, που έχουν αντέξει και εξελιχθεί στα χρόνια, όπως το Chromat, ανακοινώνουν πως κλείνουν, καταλαβαίνεις ότι κάτι συνεχίζει να πηγαίνει λάθος.
Είναι τρομερό που όσο κι αν αλλάζουν τα trends και τα χρόνια η αίσθηση ανεπάρκειας παραμένει σταθερή.
Μπορεί πια να βλέπουμε περισσότερες εκδοχές ομορφιάς, αλλά η «κανονικότητα» του Baywatch body, των αγγέλων της Victoria’s Secret ή του «fitfluencer» κορμιού των ’00s δεν έχει ξεριζωθεί εντελώς. Το Instagram και τα φίλτρα, οι «before/after» μεταμορφώσεις και τα σώματα που παρουσιάζονται ως projects εξακολουθούν να ενισχύουν τη λογική ότι το σώμα μας είναι μια διαρκής αποστολή βελτίωσης.
Το «πώς θα βγω στην παραλία;» λοιπόν δεν είναι απλώς μια στιλιστική ερώτηση. Είναι μια ερώτηση για το αν επιτρέπεται να υπάρξω με το σώμα μου όπως είναι.
Είναι μια ερώτηση που έρχεται από δεκαετίες καλλιέργειας ενοχής και απόρριψης του φυσικού, του διαφορετικού, του μη επεξεργασμένου. Το beach body ήταν και παραμένει μια επινόηση που κατασκευάστηκε για να αγχώνει, να πουλάει προϊόντα, να ελέγχει την εικόνα και όχι για να υπηρετεί τη χαρά και την ελευθερία του καλοκαιριού. Και επειδή την έχω αυτή την πληροφορία, και τώρα μάλλον την έχετε κι εσείς, αποφασίζω να ρίξω φως εκεί που πιστεύω πως στ’ αλήθεια αξίζει να φωτιστεί: στα μαγιό που σχεδιάζονται για διαφορετικές ανάγκες και σώματα που παλιότερα έμεναν εκτός. Ας σταματήσουμε να μιλάμε και να προβάλλουμε μαγιό που σχεδιάζονται για το «ιδανικό σώμα» και ας ξεκινήσουμε να μιλάμε για αυτά που σχεδιάζονται για το αληθινό σώμα.
Σε έναν αποστεωμένο από ιδανικά και προσωπικότητα κόσμο, παραδόξως, οι νέοι δημιουργοί μαγιό τολμούν και στρέφονται σε αληθινά κορμιά, αληθινές ιστορίες, αληθινά χαμόγελα.
Στις καμπάνιες του σήμερα ας εστιάσουμε σε εκείνες που τα σώματα είναι ανθρώπινα, γεμάτα ενέργεια, χαρακτήρα, ποικιλία. Η διαφορετικότητα σε ηλικία, μέγεθος, ταυτότητα πρέπει να γίνει ο νέος κανόνας. Γιατί παρότι η Aerie, η Summersalt, η ikonō και η Savage X Fenty παρουσιάζουν ποικιλόμορφα σώματα στις καμπάνιες τους, το πολιτιστικό αποτύπωμα και ο τρόπος που σκεφτόμαστε δεν αλλάζει τόσο εύκολα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι μικρές αλλαγές φέρνουν τις μεγάλες και αυτά και πολλά ακόμα brands είναι η μόνη μας ελπίδα να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε τα μαγιό. Θέλουμε inclusive γραμμές, έξυπνα κοψίματα, υφάσματα που προσαρμόζονται, μαγιό που αγαπούν κάθε σώμα, όχι μόνο το «bikini perfect».
Η άνοδος των adaptive swimwear συλλογών είναι μια πρώτη κατάκτηση.
Μιλάμε για συλλογές σχεδιασμένες για άτομα με αναπηρίες, μητέρες μετά τον τοκετό, γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε μαστεκτομή ή τρανς άτομα που θέλουν να νιώσουν ασφαλή και ελεύθερα στην παραλία. Η μόδα στο μαγιό δεν πρέπει να σε καλεί να αλλάξεις το σώμα σου για να τη φορέσεις, αλλά να αλλάξεις το βλέμμα σου απέναντι στον εαυτό σου. Ας πούμε ότι το μόνο τέλειο bikini body του 2025 είναι το δικό σου. Και κάποιες από τις φετινές καμπάνιες μαγιό υιοθετούν μια νέα, απελευθερωτική αφήγηση. Ο φακός εγκαταλείπει το ρετούς και το τεχνητό glam και επιστρέφει στο φυσικό φως, τη φυσική πόζα, το αληθινό χαμόγελο. Καμπάνιες όπως το #AerieREAL της Aerie ή το inclusive cast της Summersalt αναδεικνύει σώματα διαφορετικών μεγεθών, ηλικιών, εθνικοτήτων και ταυτοτήτων.
Παράλληλα, το ίδιο το design του μαγιό εξελίσσεται.
Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται τα adaptive swimwear brands, τα οποία επανασχεδιάζουν το μαγιό με βάση λειτουργικές ανάγκες που τόσα χρόνια δεν είχαμε καλύψει για γυναίκες με μαστεκτομή, τρανς γυναίκες ή άτομα με κινητικές δυσκολίες. Ρυθμιζόμενα κουμπώματα, έξυπνα panels για στήριξη, υφάσματα που προστατεύουν από τη UV ακτινοβολία, inclusive sizing που αγκαλιάζει όλο το φάσμα σωμάτων (από XXS μέχρι 5XL) είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά που θα μας πάνε μπροστά. Ουσιαστικά, το inclusive swimwear σήμερα δεν είναι μια τάση. Είναι μια αλλαγή παραδείγματος.
Ίσως τελικά το πρόβλημα δεν είναι αν έχουμε beach body. Αλλά το ότι μας έπεισαν πως για να βγεις στην παραλία πρέπει να έχεις σώμα παραλίας, όταν στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος να έχεις σώμα παραλίας είναι να έχεις σώμα και να πας στην παραλία.
Η αποδοχή, λοιπόν, σίγουρα θα πρέπει να ξεκινήσει από μέσα μας, αλλά και λίγος εκσυγχρονισμός στον περίγυρο δεν βλάπτει. Ήρθε ίσως η στιγμή να πάμε κόντρα στις αισθητικές επιταγές των καιρών μας και να μην μπούμε στη λούπα να αλλάξουμε το σώμα μας με γρήγορες δίαιτες ή παρεμβάσεις προκειμένου να βάλουμε το μαγιό μας. Αλώστε η χαρά του καλοκαιριού, η ζεστασιά του ήλιου, το αλάτι στο δέρμα και τα γέλια με φίλους δεν εξαργυρώνονται από συγκεκριμένα νούμερα ή σώματα.
Το θέμα αρχικά φιλοξενήθηκε στο InStyle Greece τεύχος 129 Ιούνιος 2025.
