Από μικρή έπαιζε με τους λύκους*, μέχρι που έγινε μια λύκαινα και η ίδια. Η τραγουδίστρια Παυλίνα Βουλγαράκη μας ταξιδεύει διά μουσικής σε μια από τις πιο γλυκές και ιδιαίτερες φάσεις της ζωής της.

*Παραλλαγμένος στίχος από το τραγούδι της Λύκοι.

Στα τραγούδια της είναι σαν να συμβιώνουν αρμονικά η μελαγχολία και το γέλιο. Τα μάτια της σε κοιτάζουν βαθιά. Τα χείλη της σου μιλάνε γλυκά και σταθερά και γενικώς η Παυλίνα είναι ένα ιδιαίτερο πλάσμα. «Κάθε φορά που δεν έχεις τι να κάνεις ή που νιώθεις ότι δεν την παλεύεις με οτιδήποτε… βοήθα κάποιον. Σε οτιδήποτε. Βρες έναν τρόπο να εξυπηρετήσεις κάποιον. Κάνε μια αγγαρεία. Αυτόματα αλλάζει η ενέργεια». Έχει κάτι «ξωτικίσιο», μυστικιστικό, παιχνιδιάρικο και άγριο μαζί. «Γενικά είμαι πολύ lonely. Δηλαδή δεν έχω καθόλου επαφές με τον χώρο. Δεν είμαι καθόλου “μέσα”. Δεν έχω κλίκες, δεν θα με δεις σε πρεμιέρες». Κι αυτό γιατί δεν μπορεί να είναι συνεπής με το πρόγραμμα. Το στημένο και το προκαθορισμένο την πιέζει. Δώσ’ της ένα καλούπι και σου το σπάει. Δεν παίζει κάποια περσόνα και τους τύπους τούς αφήνει στην άκρη όταν μιλάει. Με το που ήρθε ήταν σαρωτική η παρουσία της. Η φουσκωμένη της κοιλίτσα από την εγκυμοσύνη ταρακούνησε το τραπέζι μας, τόσο που ο καπουτσίνο μου ξεπέρασε τα όρια του φλιτζανιού. Ήταν εξαρχής βέβαιο ότι θα τα πάμε καλά.

Είσαι ένα παιδί που τελειώνει το σχολείο και ξεκινά να σπουδάζει Ψυχολογία. Πώς προέκυψε η μουσική;

Εγώ γενικά «έτρωγα» την πληροφορία άκυρα ανά τα χρόνια. Ότι, ας πούμε, έχω μια φωνή στην οποία αξίζει να επενδύσω ή να ασχοληθώ. Αλλά δεν το πήρα ποτέ τοις μετρητοίς. Τελείως τυχαία προέκυψε. Τι εννοώ; Ότι μπορεί στην κατασκήνωση να έπρεπε να τραγουδήσω ένα τραγούδι για να κερδίσει η ομάδα σε έναν διαγωνισμό. Ή κάποια στιγμή μού είπε ο δάσκαλος κιθάρας του αδερφού μου, στο Λαύριο – που είναι το σπίτι που πηγαίνουν οι γονείς μου τα καλοκαίρια: «Κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο, ψάχνουμε μια φωνή να πει την Ελένη και την Πιρόγα. Θες να έρθεις;». Πήγα, 16-17 χρόνων. Με άκουσε ο Θάνος Μικρούτσικος χωρίς να ξέρει ποια είμαι. Ήρθε στη μέση της παράστασης από πίσω, μου λέει στα καμαρίνια «πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε, πρέπει να ασχοληθείς με αυτό». Την πήρα την πληροφορία. Τον είδα κάποιες φορές. Αλλά και πάλι δεν το είχα σκεφτεί, να σ’ το πω έτσι. Οπότε αξιοποίησα τη γνωριμία, είχα πάει σπίτι του και μιλήσαμε για μουσική, αλλά ως ακροάτρια που γουστάρει τη μουσική. Δεν σκέφτηκα ποτέ… Σκέψου ότι μου είχε πει «και να νομίζεις ότι δεν θα γίνεις τραγουδίστρια, η φωνή σου είναι αυτή που δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνεις». Ότι, δηλαδή, θα καταλήξω να κάνω αυτό στη ζωή μου.

«Κάθε φορά που δεν έχεις τι να κάνεις ή που νιώθεις ότι δεν την παλεύεις με οτιδήποτε… βοήθα κάποιον. Σε οτιδήποτε. Βρες έναν τρόπο να εξυπηρετήσεις κάποιον. Κάνε μια αγγαρεία. Αυτόματα αλλάζει η ενέργεια.»

Anyway, δεν ασχολήθηκα. Μέχρι που κάποια στιγμή, όταν σπούδαζα, μου φαινόταν λίγο ντροπιαστικό να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου. Και ήξερα ότι άμα μπλέξω με σέρβις κι αυτά θα τα κάνω σκατά. Γιατί είμαι αυτό που είδες. Κάποια στιγμή μού λένε ότι έχει μια οντισιόν στον Σταυρό του Νότου και πάω με τις φίλες μου μετά από τσίπουρα. Γιατί τους έλεγα ότι θέλω να βρω κάτι να κάνω, ας πούμε, part-time. Ψιλοαστεία πήγαμε. Και τελικά με πήραν. Που είχε τώρα μια ουρά, σκέψου… ήμασταν εκεί τέσσερις-πέντε ώρες. Μωρά, μόλις είχαμε τελειώσει απ’ το σχολείο. Και ήρθε η σειρά μου κάποια στιγμή. Η απάντηση θα ήταν ύστερα από κάποιες μέρες… Αλλά μου λέει ο Λαδάς, ο ιδιοκτήτης, κατευθείαν «ξεκινάμε». Και είμαι κάπως «ε, όχι, εγώ δεν το εννοούσα». Και μου λέει: «Άκου, επειδή εμείς δουλεύουμε εδώ, δεν μας ενδιαφέρουν τα ψυχολογικά σου. Θα ξεκινήσεις ή όχι; Να ξέρουμε». Και έτσι ξεκίνησα στα βαθιά, χωρίς να ξέρω Χριστό. Κάπως έτσι έμεινα και έγκυος. Όλα στη ζωή μου γίνονται έτσι.

Ωραία. Εν τω μεταξύ σπουδάζεις, κάνεις πρακτική και μετά τα παράτησες, γιατί μπήκες πιο βαθιά στο τραγούδι. Σε πρόσφατη συνέντευξή σου έμαθα ότι τώρα κάνεις μεταπτυχιακό στη Μουσικοθεραπεία.

Στη Συμβουλευτική έχω κάνει μεταπτυχιακό και κάνω εξειδίκευση στη Μουσικοθεραπεία.

Καταρχήν, τι είναι η Μουσικοθεραπεία; Και, δεύτερον, τι σου ήρθε πάλι;

Η Μουσικοθεραπεία είναι ένας επιστημονικός κλάδος που χρησιμοποιεί τη μουσική για να βοηθήσει ανθρώπους να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν και να αντιμετωπίσουν συναισθηματικές ή νευρολογικές δυσκολίες. Δεν έχει να κάνει απλώς με το να ακούς μουσική για να χαλαρώσεις. Είναι μια οργανωμένη διαδικασία που περιλαμβάνει διαφορετικές μεθόδους, όπως μουσικό παιχνίδι, αυτοσχεδιασμό, τραγούδι και ακρόαση. Υπάρχουν διάφοροι κλάδοι μουσικοθεραπείας, αλλά στην ουσία της στηρίζεται στο γεγονός ότι η μουσική «ξεκλειδώνει» πράγματα μέσα μας. Επιτρέπει την έκφραση συναισθημάτων, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν μπορούν να το κάνουν με λόγια – είτε λόγω ψυχολογικών θεμάτων είτε λόγω παθολογικών καταστάσεων. Για παράδειγμα, άνθρωποι με Αλτσχάιμερ, που δεν θυμούνται ούτε το όνομά τους, μπορεί ξαφνικά να θυμηθούν στίχους ή μελωδίες από την παιδική τους ηλικία κι αυτό να τους «ενεργοποιήσει» για λίγο – να μιλήσουν, να τραγουδήσουν, να θυμηθούν.

«Τώρα τελευταία, με την εγκυμοσύνη, βλέπω κάτι όνειρα τρελά, που γίνονται πραγματικότητα. Δεν ξέρω να σου το εξηγήσω. Λένε ότι όταν είσαι έγκυος αυτό συμβαίνει γιατί ζεις μεταξύ δύο κόσμων.»

Υπάρχει μάλιστα ένα συγκλονιστικό βίντεο με μια πρώην μπαλαρίνα με Αλτσχάιμερ. Δεν μπορούσε να μιλήσει ή να κινηθεί σχεδόν καθόλου, αλλά όταν της έβαλαν τη μουσική από τη Λίμνη των Κύκνων άρχισε να χορεύει καθιστή, θυμούμενη ακριβώς τις κινήσεις της από δεκαετίες πριν. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με ανθρώπους που έχουν πάθει εγκεφαλικό και δεν μπορούν να μιλήσουν. Ενώ ο λόγος τους έχει μπλοκάρει, μπορούν να τραγουδήσουν. Γιατί η μουσική επεξεργάζεται από διαφορετικά κανάλια στον εγκέφαλο σε σχέση με την ομιλία. Μέσα από την κατάλληλη θεραπεία, μαθαίνουν σταδιακά να επικοινωνούν μέσω του τραγουδιού, ακόμα και να εκφράζουν ανάγκες τους.

Υπέροχο! Άκουσα το podcast σου και μου άρεσε πολύ το επεισόδιο Βρες το θάρρος να επανασυστηθείς. Πόσα πράγματα κάνεις!

Ενώ φαίνεται να κάνω πολλά πράγματα, δεν κάνω. Γιατί οι παραστάσεις είναι μια στο τόσο. Δηλαδή, δεν είναι ότι παίζω κάθε εβδομάδα και πηγαίνω και επαρχία. Δεν είμαι σε αυτήν τη φάση τα τελευταία χρόνια. Έχω υπάρξει. Πέρσι, ας πούμε, ήμουν με τη Δήμητρα Γαλάνη. Φέτος δεν είμαι. Έχω πολύ cool πρόγραμμα. Τώρα, εντάξει, που είμαι και έγκυος δεν παίζω καθόλου.

Δεν κάθομαι ήσυχη σε πνευματικό και διανοητικό επίπεδο… Γενικά είμαι πολύ βαρεμένο άτομο. (γέλια) Πραγματικά, φοβερά βαρεμένο. Αλλά εσωτερικά δεν κάθομαι ήσυχη. Οπότε ήθελα να κάνω κάτι ακόμα. Εν τω μεταξύ, στον Covid, τότε που όλοι προσπαθούσαμε να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας προσφέροντας και στον εαυτό μας και στους άλλους, είχα κάνει κάποιες φορές εθελοντικά μουσικό παιχνίδι σε διάφορες μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Σε πρόσφυγες. Σε παιδιά που έχουν κακοποιηθεί. Μέσω ίντερνετ κάποιες φορές, άλλες φορές πήγα σε κάποιες δομές. Και ένιωσα ότι σε αυτό είμαι καλή. Δηλαδή ένιωσα ότι η μη λεκτική επικοινωνία –γιατί όταν τα παιδάκια είναι πρόσφυγες μπορεί να μην ξέρουν ελληνικά, να μην ξέρουν καν αγγλικά. Ή όταν ένα παιδάκι είναι τραυματισμένο ψυχικά δεν θα μιλήσει εύκολα, μπορεί να μη μιλάει και καθόλου–, με τα μουσικά όργανα, με τον χορό, με το τραγούδι… Ένιωσα ότι κάτι με τραβάει εκεί. Και κάπως έτσι είπα ότι φέτος θα το ψάξω, μήπως μπορώ να πάρω μια εξειδίκευση σε αυτό. Και το έχω ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο και μου αρέσει πάρα πολύ.

Δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί, αλλά πόσο θα σου πήγαινε να κάνεις μουσική και τραγούδια για παιδικές ταινίες!

Ναι, το έχω σκεφτεί.

Μου ήρθε πριν που άκουγα αυτό το κομμάτι σου που λέει για το φρικιό.

Το βαρέθηκα.

Ναι, καλά, τέλειο! Εν τω μεταξύ, αυτό δεν είναι που ξεκινάει και λέει ότι έφαγε όλα τα γλυκά; Είχες ποτέ τέτοιο θέμα;

Ναι, πάντα, από μικρή. Με το φαγητό και τον ύπνο. Όχι όμως να ζυγίζομαι και να θέλω να είμαι αδύνατη. Αλλά είχα πάντα… Όταν στενοχωριέμαι, κάνω υπερφαγικό αδιανόητο, που να σιχαίνομαι τον εαυτό μου μετά.

Μόνο κάποιος που έχει επεισόδια υπερφαγίας μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Πρέπει να το κάνεις μέχρι τελευταίας ανάσας. Ακόμα και με ελιές.

Και τα πλακάκια θα φας. Δεν είναι αυτό που λέμε «έφαγα λίγο παραπάνω», υπάρχει τρελή διαφορά, ή «έφαγα πίτσα και παγωτό και μετά και κάτι ακόμα». Αυτό δεν είναι υπερφαγικό. Υπερφαγικό επεισόδιο είναι να μπαίνει κάτι μέσα σου και να σου λέει «φάε ό,τι τρώγεται και μη σταματήσεις αν δεν το φας». Και μετά δεν νιώθεις ενοχές;

Μετά σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Και κάνω τόσα χρόνια ψυχοθεραπεία, όπως κι εσύ, και δεν το έχω λύσει ακόμα.

Εγώ ξέρεις πώς άρχισα να το λύνω; (χτύπα ξύλο, γιατί πάντα μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα) Δηλαδή τα τελευταία δύο χρόνια να έχει συμβεί δύο φορές; Σταμάτησα να το κάνω κρυφά.

Ναι, κι αυτή είναι βασική διαφορά. Δηλαδή, δεν κάνεις υπερφαγικό επεισόδιο με μια φίλη σου, πρέπει να είσαι μόνος σου.

Με μια φίλη σου μπορεί να ξεκινήσει… Με την πίτσα, το παγωτό και τα πατατάκια. Και να συνεχιστεί αφού φύγει. Αυτό που με βοήθησε εμένα είναι πως όταν ξεκίνησα ένιωθα την αηδία των άλλων στα μάτια τους που με έβλεπαν να τρώω όλα αυτά. Η αηδία που σου λέω ήταν στο μυαλό μου. Γιατί οι κοντινοί μου στην ουσία με πλαισίωσαν με πολλή αγάπη. Δεν σχολίαζαν, έτρωγαν κι αυτοί. Οπότε, όταν αυτό έγινε δέκα φορές και απομυθοποιήθηκε και μετά γελούσαμε, μου έφυγαν και οι ενοχές γιατί ένιωθα ότι το αποδέχονται και οι γύρω μου. Οπότε σταδιακά σταμάτησα να το χρειάζομαι.

«Δεν έχω αρχείο, δεν έχω αφίσες μου, δεν έχω δίσκους μου στο σπίτι. Μου λένε να στείλω φωτογραφία για κάποια συνέντευξη και γκουγκλάρω κι εγώ για να μην ξεφτιλιστώ. Οπότε, παρότι δεν είμαι έτσι, αυτός ο δίσκος θα μπει στο σπίτι μου και θα ακουστεί, γιατί μ’ αρέσει. Δηλαδή είναι παρέα μου.»

Και σε σχέση με τον ύπνο; Έχεις πει ότι κάνεις συνειδητό ύπνο. Τι είναι αυτό;

Δεν είναι τίποτα τρελό. Είναι ότι καταλαβαίνω ότι ονειρεύομαι όταν ονειρεύομαι. Το βράδυ κοιμάμαι πάρα πολύ ελαφριά. Το ξέρω ότι κοιμάμαι. Άντε να είναι καμιά ωρίτσα που πέφτω σε βαθύ ύπνο. Καταλαβαίνω όμως ότι ονειρεύομαι και μπορώ να αλλάξω το όνειρό μου. Να ονειρευτώ κάτι άλλο και την άλλη μέρα να το ξαναπιάσω από εκεί που το άφησα. Τα θυμάμαι τα όνειρά μου.

Εντάξει, δεν είναι και απλό.

Νομίζω ότι τελικά είναι. Από τότε που το είπα έχουν έρθει πάρα πολλοί άνθρωποι και μου έχουν πει ότι κάνουν το ίδιο. Οπότε μάλλον είναι πιο συνηθισμένο απ’ ό,τι νόμιζα.

Εγώ κοιμάμαι ελαφριά αλλά δεν μπορώ να επιβληθώ στα όνειρά μου. Δυστυχώς. Σε επηρεάζουν τα όνειρα, τους δίνεις αξία;

Ναι, με επηρεάζουν. Όπως όλους μας, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Δηλαδή, αν ξυπνήσουμε χάλια, μάλλον είδαμε έναν εφιάλτη και δεν τον θυμόμαστε. Κατάλαβες;

Σωστό. Ναι.

Και τώρα τελευταία –λένε ότι όταν είσαι έγκυος συμβαίνει αυτό– ό,τι ονειρεύομαι, για κάποιον λόγο, γίνεται. Εννοώ, άκυρα πράγματα. Να, θα σου πω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ονειρεύτηκα τον μπαμπά μιας παλιάς μου συμμαθήτριας –που δεν κάναμε και κολλητή παρέα– να μου λέει κάτι να της πω. Και της στέλνω στο Instagram. Δεν μιλάμε καν. Της λέω: «Είδα ένα περίεργο όνειρο και νιώθω ότι πρέπει να σου μεταφέρω ένα μήνυμα». Και παθαίνει. Μου λέει: «Δεν το πιστεύω. Έψαχνα αυτή την απάντηση εδώ και κάποιες μέρες. Κάτι πολύ συγκεκριμένο. Από τον πατέρα μου. Ο οποίος δεν ζει. Και δεν είχα τρόπο να το μάθω».

Αυτό ήταν μια τρελή στιγμή. Ονειρεύτηκα και μια άλλη φίλη μου ότι είναι έγκυος… και έμεινε έγκυος. Τώρα τελευταία βλέπω κάτι όνειρα τρελά, που γίνονται πραγματικότητα. Δεν ξέρω να σου το εξηγήσω. Λένε ότι στην εγκυμοσύνη συμβαίνει αυτό γιατί ζεις μεταξύ δύο κόσμων.

Τρελαίνομαι που κάνεις oversharing. Κι εγώ επίσης, και πολλές φορές κατηγορούμαι για αυτό από τους μεγαλύτερους. Θεωρείς ότι είναι της γενιάς μας;

Δεν ξέρω… δεν το έχω σκεφτεί. Αλλά έχεις δίκιο. Οι άλλοι, που είναι λίγο πιο μεγάλοι, έχουν κάποια ταμπού. Μπορεί να είναι θέμα γενιάς, δεν ξέρω.

Οι Λύκοι, το τελευταίο σου άλμπουμ, γιατί ονομάστηκε έτσι; Και έχεις και ένα κομμάτι που λες «έχω έναν λύκο»…

Λέει: «Έτρεχα από παιδί με τους λύκους». Γιατί οι λύκοι στα παραμύθια έχουν μια πολύ άδικη εικόνα – ο «κακός λύκος». Και ήθελα να τους αποκαταστήσω. Ο λύκος στην ουσία του είναι σύμβολο σοφίας, ενότητας, οικογένειας, γονιμότητας. Είναι ένα πολύ δυνατό σύμβολο. Και στο δικό μου μυαλό συμβολίζει την ελευθερία, τη γυναίκα. Και μάλιστα την αρχέγονη φύση της γυναίκας. Κι εγώ, δημιουργώντας αυτόν τον δίσκο, ήμουν πολύ συνδεδεμένη με αυτή την πλευρά μου.

Όταν γράφεις κάτι έναν χρόνο πριν, μετά, όταν βγαίνει, φαντάζομαι πως μπορεί να έχουν αλλάξει τα συναισθήματά σου ή η φάση στην οποία βρίσκεσαι. Σου «χτυπάει» κάπως να ακούς τα τραγούδια σου από τότε;

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου μετά, όταν βγαίνει, ούτε τα ακούω. Είναι σαν να έχουν πεθάνει. Αλλά αυτόν τον δίσκο τον λατρεύω και είναι η πρώτη μου δουλειά που την ακούω. Όπως με έχεις καταλάβει, δεν έχω αρχείο, δεν έχω αφίσες μου, δεν έχω δίσκους μου στο σπίτι. Μου λένε να στείλω φωτογραφία για κάποια συνέντευξη και γκουγκλάρω κι εγώ για να μην ξεφτιλιστώ. Οπότε, παρότι δεν είμαι έτσι, αυτός ο δίσκος θα μπει στο σπίτι μου και θα ακουστεί, γιατί μ’ αρέσει. Δηλαδή είναι παρέα μου.

Είδα μια συνέντευξή σου όπου λες ότι είσαι παιδί του κέντρου και μια πιο πρόσφατη όπου λες ότι στο μέλλον θα ήθελες να μένεις μακριά από την Αθήνα, ίσως κάπου με θάλασσα. Τι άλλαξε;

Ή πρόκειται για ανακολουθία; Όχι, είμαι φουλ του κέντρου. Με την έννοια ότι με βολεύει – και τώρα που μένουμε σε ισόγειο, μου αρέσει που ανοίγω την πόρτα κι έχω ξαμοληθεί. Πάω να πάρω τον καφέ μου από εδώ το πρωί, περπατάω… Με αυτή την έννοια είμαι του κέντρου. Δεν το έχω με τις αποστάσεις. Η επαρχία είναι πολύ βολική σ’ αυτό. Όλα είναι κοντά, όλα δίπλα. Πάντα ήθελα να καταλήξω κάπου εκτός Αθηνών. Πάντα σκεφτόμουν την Κρήτη, λόγω καταγωγής. Αλλά και τα Κύθηρα, σε φάσεις. Και νομίζω ότι το παιδί μου θα ήθελα να μεγαλώσει έξω από την τρέλα. Θα ήθελα να του παρέχω μια πιο ποιοτική ζωή.

Το πάτε προς τα εκεί ή απλά το έχεις σαν μια γενικότερη σκέψη;

Το έχουμε σαν μια γενικότερη σκέψη. Είναι όμως μια σκέψη που είναι στην καθημερινότητα. Δηλαδή λέμε «όταν πάμε Κρήτη» ή κοιτάμε κάνα σπίτι, έτσι, να είχαμε να λέγαμε. Όχι ότι μπορούμε, κατάλαβες. (γέλια) Υπάρχει δηλαδή η ενέργεια αυτή. Πιστεύω ότι εκεί θα πάμε. Επειδή οι οικογένειές μας είναι στο Ηράκλειο…

Α, είναι και εκείνος από εκεί;

Ναι, έχει μεγαλώσει εκεί. Κι εμένα ο αδερφός μου ο Διονύσης –που είναι και ο κολλητός μου, το άλλο μου μισό– μένει εκεί.

Την εγκυμοσύνη πώς την πήρες απόφαση; Είπες στην αρχή ότι προέκυψε…

Δεν το πήρα απόφαση. Μου προέκυψε, ναι. Τίποτα σημαντικό δεν έχω πάρει ποτέ απόφαση. Απλά συνέβη. Ούτε έκανα καμιά κρίση, αλήθεια. Τίποτα. Έκανα ένα τεστ, βγήκε θετικό και είπα «πάμε». Για να καταλάβεις, στο αγόρι μου δεν το είχα πει καν ότι θα κάνω τεστ. Δεν είχα καθυστέρηση, αλλά το ένιωθα. Περίεργο. […] Είμαι πολύ χαρούμενη που έγινε με κάποιον που είμαι μαζί και τον αγαπάω τόσο πολύ και είμαι ερωτευμένη. Δεν πανικοβλήθηκα καθόλου. Τώρα ένιωσα ότι μπορώ να το κάνω αυτό στη ζωή μου, ρε παιδί μου.

Πω πω, τι ωραίο… Αυτήν τη σκέψη «νομίζω ότι μπορώ να το κάνω» ή «θέλω να το κάνω» την είχες στο μυαλό σου πριν;

Δεν σκεφτόμουν να κάνω οικογένεια, να κάνω παιδιά. Καθόλου. Μπορεί να μου έχει τύχει όταν ήμουν πολύ ερωτευμένη με κάποιον να το έλεγα λίγο μέσα μου. Αλλά όχι επί της ουσίας. Όμως τίποτα δεν έχω σκεφτεί. Σε σχέση με τίποτα. Κατάλαβες; Οπότε τους ανθρώπους που είναι έτσι κάπως τους προλαβαίνει η ζωή.

«Κάθε γυναίκα έχει μέσα της τη γονιμότητα, ρε παιδί μου. […] Δεν χρειάζεται να γεννήσει. Δεν χρειάζεται να κυοφορήσει. Δεν χρειάζεται να μεγαλώσει παιδί. Είναι η φύση αυτό το πράγμα. Το έχεις. Αν δεν θες να το κάνεις, είναι δικό σου θέμα.»

Εγώ σας θεωρώ –τους ανθρώπους που γίνονται γονείς και κυρίως τις μαμάδες που γεννάνε– ιερά σύμβολα. Σας βλέπω σαν υπερθεές.

Αυτό είσαι κι εσύ. Αυτό είναι κάθε γυναίκα. Κάθε γυναίκα έχει μέσα της τη γονιμότητα, ρε παιδί μου. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Δες αυτό το κοκαλάκι –μου το έκανε δώρο η Άννα Δημητρίεβιτς–, που είναι από το Μεξικό, είναι θεά της γονιμότητας. Τις προάλλες κάναμε ένα πάρτι για το μωρό και το καθοδηγούσε η Άννα. Εγώ πιστεύω πως κάθε γυναίκα είναι αυτό. Δεν χρειάζεται να γεννήσει. Δεν χρειάζεται να κυοφορήσει. Δεν χρειάζεται να μεγαλώσει παιδί. Είναι η φύση αυτό το πράγμα. Το έχεις. Αν δεν θες να το κάνεις, είναι δικό σου θέμα.

Το είδα αυτό το ιδιαίτερο baby shower που έκανες. Πολύ «μαγισσένιο»! Το έχεις αυτό…

Το «μαγισσένιο», ας πούμε… ναι. Αλλά όχι τόσο με την έννοια του παραμυθιού, όσο με το ότι πραγματικά για μένα είναι κομμάτι της ζωής μου αυτό. Όχι τα μάγια – γιατί θεωρώ ότι οτιδήποτε πιέζει κάτι είναι πάρα πολύ κακό. Δηλαδή, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να αναγκάζεις κάποιον να κάνει κάτι έξω από την τροχιά του, μόνο και μόνο επειδή εσύ θα το ήθελες. Αυτό είναι κάτι που δεν θα έκανα ποτέ. Το λέω γιατί έχω φίλες που είναι μάγισσες και τα κάνουν αυτά.

Όντως τώρα;

Ναι. Γενικά υπάρχει ολόκληρος κόσμος που πολλοί δεν τον ξέρουν. (γέλια) Παράλληλος. Εγώ όμως είμαι πιο πολύ με την προσευχή. Δηλαδή θα προσευχηθώ για κάτι που χρειάζομαι, κάτι που θέλω. Αυτή ήταν η πρώτη μου σύνδεση – με την προσευχή.

Θρησκευτικά πίστευες ποτέ;

Πάντα. Και τώρα πιστεύω. Απλώς πιστεύω σε μια οντότητα ανώτερη, η οποία μπορεί να έχει πάρει τη μορφή του Χριστού – κι εμένα, ίσως επειδή είμαι βαφτισμένη, ίσως επειδή μεγάλωσα με αυτό το αφήγημα, να μου ταιριάζει περισσότερο. Αλλά πιστεύω ότι αν είχα γεννηθεί στην Ινδία, θα ήμουν ινδουίστρια. Και θα ήμουν μέσα στον ινδουισμό με την ίδια αφοσίωση. Δηλαδή πιστεύω στη δύναμη κάθε οντότητας που έχει καταγραφεί ότι έχει περάσει από εδώ, έχει προσφέρει, έχει κάνει καλά πράγματα. Και έχω και ανάγκη να πιστεύω. Το χρειάζομαι.

Ο σύντροφός σου τι λέει για όλα αυτά;

Δεν υπάρχει πιο cool άτομο. Δεν πάει να με δει… Τώρα του λέω: «Θα κάνουμε ένα κάλεσμα για τη μικρή, θα είναι όλοι ντυμένοι στα λευκά, θα πάρουμε λουλουδάκια, θες να έρθεις;». Και μου λέει: «Θα έρθω να σας μαγειρέψω». Μαγειρεύει φοβερά. Έρχεται λοιπόν στο brunch ο καημένος και τον κρατάμε στον κύκλο μέσα και έκανε όλη τη διαδικασία. Και πέρασε πάρα πολύ ωραία. Είναι υπερανοιχτός. Και θα γελάσει και λίγο, απλά δεν θα το επιδιώξει – άλλωστε, το πρώτο του πτυχίο είναι του φυσικού.

Γενικά με τις σχέσεις δυσκολευόσουν;

Φουλ! Είναι παλούκι το θέμα «σχέση». Είναι τόσο δύσκολο γιατί είμαστε όλοι τόσο καλομαθημένοι. Και θέλουμε συνέχεια ο άλλος να μας εξιτάρει ή να μας «φτύνει» ή οτιδήποτε θέλει ο καθένας. Είναι τόσο δύσκολο να δεσμευτείς και να σκεφτείς ότι αυτός απέναντι είναι άνθρωπος και έχει ένα εκατομμύριο κουσούρια όπως κι εσύ. Δεν είμαι θεά – δυστυχώς! Δεν μπορώ να το πω παραέξω, αλλά δεν είμαι. (γέλια)

Και βλέπεις τους παππούδες και τις γιαγιάδες που είναι μαζί – ή όποιον, ξέρω ’γω, έχει καταφέρει να μείνει σε μια σχέση πολλά χρόνια… Πλέον έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πώς το κάνουν. Απλώς πήραν μια απόφαση και την ακολούθησαν μέχρι τέλους.

Είναι τρελή συνειδητοποίηση αυτό να ξέρεις. Κι εγώ έτσι νιώθω. Δεν γίνεται. Πρέπει να το πάρεις απόφαση και να δεσμευτείς ότι «τώρα εγώ με αυτόν τον άνθρωπο, και με όποιον αυτός θα γίνει στο μέλλον και με όσους θα γίνει, θέλω να μεγαλώσω». Έχουμε την ανάγκη να αποδομούμε τους άλλους για να φεύγουμε πιο εύκολα. Δηλαδή «αυτός φταίει», «αυτός δεν κάνει». Εγώ τουλάχιστον είχα αυτή την τάση. Οι πρώτες σχέσεις είχαν πάντα ένα σημάδι σε έναν τομέα, όπου ο άλλος ήταν φοβερός σε κάτι, ο πανέξυπνος σε κάτι.

Και τώρα;

Και ξαφνικά γνωρίζω έναν τύπο ο οποίος δεν έχει καμία τέτοια φιλοδοξία. Δηλαδή, όταν σου λέω «υπερ-κουλ», θέλει απλά να είναι καλά, να περνάει καλά, έχει τους φίλους του, τα χόμπι του. Θέλει απλά να είναι καλά. Προφανώς και είναι πολύ ιδιαίτερος… αλλά, ναι, μαθαίνεις τελικά αυτή την κανονικότητα και λες «μπορώ να το ερωτευτώ αυτό». Μπορώ να δω τελικά την ψυχή του άλλου και όχι αν παίζει φοβερό φλάουτο ή αν γράφει απίστευτα σενάρια. Και βλέπεις ότι και ο άλλος είναι επίσης εκεί. Δηλαδή πρώτη φορά είμαι με κάποιον ο οποίος δεν είναι φαν μου. Ασχολείται επειδή με αγαπάει, αν γράψω ένα τραγούδι. Αλλά δεν είναι πωρωμένος με τη φάση μου, σε κανένα σύμπαν. Και μ’ αρέσει αυτό, γιατί είναι πωρωμένος με άλλα στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα οποία μπορεί να τα είχα κρυφά γιατί μπορεί να τα σνόμπαρα εγώ. Οπότε είναι πολύ πιο ουσιαστική η επαφή.

Το θέμα αρχικά φιλοξενήθηκε στο InStyle Greece τεύχος 128 Μάιος 2025.