Ένα προσωπικό γεγονός έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία του Γιώργου Σαμαρά τους τελευταίους μήνες, πέρα από τον τραυματισμό που τον κράτησε εκτός γηπέδων. «Κάποια στιγμή γονάτισα, που δεν είναι του χαρακτήρα μου. Αυτό που συνέβη και που δεν μπορώ ακόμα να ξεπεράσω είναι ο θάνατος του παππού μου, τον περασμένο Δεκέμβριο», μου λέει για τον πατέρα του πατέρα του, του οποίου έχει το όνομα του, και με τον οποίο είχαν μια ξεχωριστή σχέση. «Ήταν ο άνθρωπός μου. Κάθε καλοκαίρι πήγαινα στη Χαλκιδική, στα Αρναία όπου ζούσε, και περνούσα μαζί του μια βδομάδα. Ακόμα κι όσο έλειπα μακριά, μιλούσαμε πολύ συχνά στο τηλέφωνο. Χωρίς να ξέρει τίποτα από όσα συνέβαιναν στην προσωπική μου ζωή, χωρίς να γνωρίζει από ποδόσφαιρο μου προσέφερε πολλά μέσα από μια γενική κουβέντα για τη ζωή, η οποία πάντα παραλληλιζόταν με ένα πρόβλημά που με απασχολούσε εκείνη τη περίοδο! Είχε μια απίστευτη διαίσθηση και χτίσαμε μια ξεχωριστή επικοινωνία, μια χημεία πνευματική.  Την ίδια μέρα της κηδείας, ήταν και τα βραβεία ΠΣΑΤ όπου ήρθε και ο μικρός Jay «Όσο χαρούμενος κι αν φαινόμουν, όσο κι αν χαμογελούσα στην εκδήλωση μέσα μου γινόταν πόλεμος», ομολογεί.

H αλήθεια είναι πως ο περασμένος Δεκέμβριος, από τις πρώτες κιόλας μέρες του, ήταν ένας περίεργος μήνας για τον Γιώργο: «Είχα πάθει μια λοίμωξη όσο ήμουν στο Μπέρμιγχαμ που οδήγησε σε αφυδάτωση γιατί ήμουν μόνος και δεν πρόσεξα σωστά τον εαυτό μου.  Παρολ’αυτά έπρεπε να ταξιδέψω για τα βραβεία του ΠΣΑΤ (πανελλήνιος σύνδεσμος αθλητικού τύπου), που ήταν Δευτέρα. Την Κυριακή αργά το βράδυ, ενώ είμαι στο σπίτι με φίλους, γελάμε και περνάμε καλά, με παίρνουν τηλέφωνο για να μου πουν για τον παππού μου. Χωρίς να πάρω τίποτα μαζί  μου, επιβιβάστηκα στη πρώτη πτήση για Θεσσαλονίκη και μετά ταξίδεψα στη Χαλκιδική για την κηδεία που ήταν το μεσημέρι. Το ίδιο απόγευμα στις 17.00 έφυγα από το χωριό για να πάρω ξανά το αεροπλάνο για Αθήνα και ζήτησα από τους ανθρώπους του ΠΣΑΤ να καθυστερήσουν την εκδήλωση για να προλάβω. Σκέψου ότι στα βραβεία πήγα με τα ίδια ρούχα που είχα φύγει τα ξημερώματα και με τα οποία πήγα στην κηδεία. Οριακά πρόλαβα το βραβείο του Jay. Ευτυχώς όμως τα κατάφερα και επιβεβαίωσα για άλλη μία φορά πως η ζωή κάνει κύκλους και προχωράει.

Η αλήθεια είναι πως το χαμόγελό του και η ενθάρρυνση που έδειξε στο μεγαλύτερο θαυμαστή του από την εποχή της Σέλτικ, τον μικρό Jay που έχει σύνδρομοdown , δεν φανέρωνε καθόλου πως είχε περάσει μια τόσο δύσκολη ημέρα συναισθηματικά και ψυχικά. «Όταν γύρισα σπίτι εκείνο το βράδυ ξέσπασα, αλλά το επόμενο πρωί συνειδητοποίησα πόση δύναμη έχω μέσα μου. Ο περασμένος Δεκέμβριος ήταν για μένα ένα μήνας με πολλές σκληρές στιγμές, αλλά κατάλαβα πως οτιδήποτε δύσκολο συμβαίνει μπορώ να το προσπεράσω ομαλά, αντί να το βλέπω σαν ένα βουνό που πρέπει να σκαρφαλώσω. Παραδέχομαι όμως ότι λύγισα και η ιδέα πως δεν έχω τον παππού μου δίπλα μου με πληγώνει καθημερινά».

«Ότι πρόβλημα κι αν έχω, θα το αντιμετωπίσω μόνος μου»

Ο Γιώργος, αν και ιδιαίτερα επικοινωνιακός και με μια έμφυτη ευγένεια παραδέχεται πως είναι ένας αρκετά εσωστρεφής άνθρωπος. «Ό,τι περνάω, θέλω να το αντιμετωπίζω μόνος μου, γι’ αυτό και όταν κάτι μου συμβαίνει χάνομαι για λίγο από τις παρέες μου, κλείνομαι στον εαυτό μου και το δουλεύω εσωτερικά. Οι δικοί μου άνθρωποι με ξέρουν, και έχουν μάθει να σέβονται αυτή τη πτυχή του εαυτού μου, το γεγονός ότι όταν έχω ένα πρόβλημα δεν θέλω να το μοιράζομαι μέχρι να το λύσω. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη δική μου παρουσία στα προβλήματα των άλλων. Στους δικούς μου ανθρώπους θέλω να είμαι πάντα δίπλα, ότι και να έχω εγώ! Ακόμα και ασήμαντο να είναι το δικό τους πρόβλημα μπροστά στο δικό μου, το βάζω σε προτεραιότητα και συγκεντρώνομαι στο πώς θα τους βοηθήσω να το ξεπεράσουν. Το βιώνω ως εσωτερική ανάγκη, και με ισορροπεί. Το δικό μου θέμα θα με απασχολήσει αργότερα, όταν θα είμαι μόνος στο σπίτι μου».

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.

Πηγή peoplegreece.com