Από τη Βένια Καραγιάννη, Η Τζένη Θεωνά ήταν πολύ καλή μαθήτρια, απουσιολόγος παρακαλώ, που πέρασε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Επικοινωνία και ΜΜΕ. Όμως εκείνη παράλληλα ήθελε να γίνει ηθοποιός και έτσι πήγε στη σχολή της Νέλλης Καρά. «Στην πραγματικότητα δεν είχα επιθυμία να γίνω δημοσιογράφος. Και είναι περίεργο γιατί ήθελα να γίνω πάντα ηθοποιός. Δεν ξέρω γιατί το ήθελα από τότε που ήμουν παιδί. Έχω ένα λεύκωμα όταν ήμουν 8 χρόνων που έλεγε “τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” κι εγώ είχα γράψει “ηθοποιός”. Είχα μια αίσθηση, όταν παίζαμε παιχνίδια κι έκανα πειστικά διάφορους ρόλους, ότι αυτό θέλω να κάνω, ότι σε αυτό είμαι καλή». Εγώ πάλι νόμιζα ότι στο σχολείο ήταν «η ωραία της τάξης», μια dancing queen. «Καμία σχέση. Δεν υπήρξα ποτέ κάτι τέτοιο. Ήμουν “παιδί” για πάρα πολλά χρόνια. Άργησα πάρα πολύ να γίνω “γυναίκα”, ήμουν περισσότερα χρόνια το φυτό της τάξης, με μπουκλίτσες και γυαλάκια. Στα τέλη του λυκείου έγινα πιο κορίτσι. Έκανα μετεφηβικές επαναστάσεις, αλλά κι αυτές ήπιες ήταν. Μπήκα πολύ αργά στο στάδιο της αντίδρασης». Παρ’ όλα αυτά, η ζωή ήταν απλόχερη απέναντί της. «Βρήκα δουλειά αμέσως ως ηθοποιός, για την ακρίβεια δούλεψα πριν πάω στη δραματική σχολή, σε όλη τη διάρκειά της και αμέσως μετά. Την ταινία Λούφα και Παραλλαγή την ξεκίνησα στις εξετάσεις του τρίτου έτους και έτσι έκανα τα μαλλιά μου ξανθά, για αυτό το ρόλο. Δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα να βρω δουλειά ποτέ. Έχω πάει σε ελάχιστες οντισιόν, μπορεί και σε δύο. Είναι μια διαδικασία που απεχθάνομαι, δεν νιώθω ότι μου πάει. Από τη μια δεν εκτίθεσαι γιατί είναι πολύ ψυχοφθόρο, από την άλλη πρέπει να σου πάει στη μενταλιτέ σου να πεις “είμαι εδώ και θα σας αποδείξω εδώ και τώρα τι αξίζω”. Βέβαια είναι κακό που δεν το κάνω, γιατί δεν δείχνεις τι σε ενδιαφέρει, τι μπορείς να διεκδικήσεις. Το να διεκδικείς είναι ένα κομμάτι στο οποίο πάσχω. Αντιστέκομαι σε κάτι που δεν μου αρέσει, αλλά δεν διεκδικώ για να δηλώσω τι θέλω». Της λέω πως μου φαίνεται ένα κορίτσι πιο ευαίσθητο, δεν ξέρω πώς μπορεί να επιβιώσει σε μια δουλειά με τόσο σκληρό ανταγωνισμό. «Δεν έχω αισθανθεί ανταγωνισμό πάνω στη σκηνή. Δεν είναι κι εμένα η φύση μου, δεν είμαι “καπελωτική”. Επειδή δεν το εκπέμπω, δεν μου το κάνουν κιόλας. Από την άλλη, έχω μεγάλη ανάγκη τον άλλον πάνω στη σκηνή. Δεν με ενδιαφέρει να τον “καταπιώ”, αλλά να δω τι μπορώ να πάρω από εκείνον στο εδώ και τώρα. Από την άλλη, όλα μπορούν να συμβούν. Έχουμε ανασφάλειες και έντονα “εγώ”». Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτό το Σάββατο, μαζί με το Πρώτο Θέμα. Peoplegreece.com]]>