Ο Γιώργος Νανούρης «θορυβεί» μόνο μέσω της δουλειάς του, αρνείται να συμβιβαστεί με ό,τι καλείται αισθητικά ορθό και είναι σίγουρο πως η διακόσμηση του σπιτιού του αντανακλά τον ψυχικό του κόσμο. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να ρωτήσω μόλις μου άνοιξε την πόρτα του ήταν γιατί επέλεξε αυτή την «απαξιωμένη» από πολλούς γειτονιά. «Η “απαξίωση” του Κέντρου έβγαλε το σπίτι αυτό προς πώληση. Πριν από δώδεκα χρόνια αποφάσισα να επενδύσω εδώ λόγω χαμηλών τιμών, ρισκάροντας κατά πολλούς, χωρίς βεβαίως κάποιος τέτοιος φόβος να είναι βάσιμος». Έξω από τη νόρμα ενός κλασικού αστικού σπιτιού, εδώ όλη η φιλοσοφία στη διακόσμηση δεν στηρίζεται τόσο στην αγορά επίπλων από τα καταστήματα αλλά στις κατασκευές και στη μεταποίηση. Ένα στοίχημα που δεν απαιτεί υψηλό κόστος αλλά ανεξάντλητη φαντασία. Την ώρα που η μόδα της εποχής θέλει κάποιο διακοσμητή να επιμελείται τα σπίτια που αναλαμβάνει με μοντέρνα έπιπλα, σύμφωνα με τις κρατούσες τάσεις, εκείνος αντιστέκεται σε αυτό τo trend που γεννά κατοικίες σχεδόν πανομοιότυπες. «Το σπίτι στην πλατεία Βικτωρίας μεταμορφώθηκε σε ένα διαμέρισμα με όλες τις ανέσεις με χαμηλό κόστος. Εδώ τα έχω φτιάξει όλα εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να δημιουργείς με τα χέρια σου». Ηθοποιός, σκηνοθέτης, ανήσυχο πνεύμα, αν δεν ακολουθούσε αυτά τα καλλιτεχνικά μονοπάτια, θα ήταν αρχιτέκτονας. Με τον ίδιο να επιμελείται την ανακαίνιση του σπιτιού, η τραπεζαρία, το σαλόνι και η κουζίνα διαμορφώθηκαν σε έναν open space χώρο, all in one. Άραγε πώς είναι να βλέπει τα σχέδιά του να γίνονται πραγματικότητα και πώς διαχειρίζεται μία κριτική; «Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτά που έχω καταφέρει. Σε αυτή τη δύσκολη εποχή, ο δικός μου τροχός έχει γυρίσει προς το καλό. Σχετικά με την κριτική, τόσο η θετική όσο και η αρνητική με επηρεάζει για λίγο, την ώρα που τη διαβάζω. Μετά από λίγο είμαι καλά.» Η μεγαλύτερη φοβία του ανθρώπου είναι να διατηρήσει τα κεκτημένα του. Ο ταλαντούχος κύριος Νανούρης δεν έχει καταφέρει να πάρει μόνο άριστες κριτικές ως ηθοποιός, αλλά και η σκηνοθετική του δεινότητα είναι πλέον γνωστή μετά τις τελευταίες δουλειές του που στέφθηκαν όλες με επιτυχία. Άραγε, τι είναι αυτό που τρέμει στην ιδέα να χάσει; «Θα σου μιλήσω γενικά για την αποτυχία και την απώλεια. Νομοτελειακά θα έρθουν και, όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι γι’ αυτά, δεν ξέρεις πώς θα τα αντιμετωπίσεις. Αλλά και στην επιτυχία συμβαίνει αυτό. Όταν την έζησα, δεν ήξερα πώς να τη διαχειριστώ». «Λιγότερα αντικείμενα και περισσότερο πνεύμα» είναι το highlight της γωνιάς όπου βρίσκεται η βιβλιοθήκη του. Ένας άνθρωπος που έχει διαβάσει πολύ στη ζωή του δεν ρωτήθηκε σχετικά με το ποιες είναι οι επιρροές του βάσει των βιβλίων που κοσμούν τη minimal σύνθεση αλλά για το ποιος ήταν ο άνθρωπος που τον επηρέασε ουσιαστικά γνωρίζοντάς τον. Το όνομα της suis generis ταλαντούχας ηθοποιού το αναφέρει ίσως για πρώτη φορά σε συνέντευξή του και εξηγεί το γιατί. «Νιώθω τυχερός που στο δρόμο μου βρέθηκε η Όλια Λαζαρίζου. Είναι ένας άνθρωπος που με διαμόρφωσε κυριολεκτικά με τον τρόπο ζωής του και την πολύ μέσα στα χρόνια. Μαθαίνω, προσαρμόζομαι, εξελίσσομαι μέσα από καταστάσεις και ανθρώπους. Το τρακ, από την άλλη, είναι μια σταθερά στη ζωή μου, η οποία από τότε που άρχισα να σκηνοθετώ έχει πολλαπλασιαστεί. Μέχρι να γίνει η πρεμιέρα δεν έχω καμία κοινωνική ζωή. Απομονώνομαι και αφοσιώνομαι στο έργο. Αλλά όλο αυτό μου αρέσει και με κινητοποιεί, όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται σε ορισμένους».πορεία του, χωρίς να το ξέρει. Τη γνώρισα το 2000 σε μια δουλειά που κάναμε μαζί. Ήταν στο ξεκίνημά μου και με επηρέασε μόνο θετικά ως προς τη μετέπειτα εξέλιξή μου». «Μη φοβάσαι το τρακ. Πηγαίνει πάντα εκεί όπου υπάρχει ταλέντο» είχε πει κάποτε ο Δημήτρης Χορν. Ο κομψός, ευαίσθητος και clean-cut τύπος που με κέρασε καφέ, ως γνήσιο ταλέντο, έχει αμφιβολίες, είναι μετρημένος απέναντι στην επιτυχία, έχει τρακ πριν από κάθε παράσταση, ενώ απορρίπτει το κλισέ «δεν μετανιώνω για τίποτα». «Φυσικά και μετανιώνω! Και απορρίπτω ακόμα μία κλισεδιά, το “εγώ είμαι ο ίδιος τόσα χρόνια, δεν έχω αλλάξει”. Το βρίσκω τραγικό… Εγώ έχω αλλάξει πάρα πολύ μέσα στα χρόνια. Μαθαίνω, προσαρμόζομαι, εξελίσσομαι μέσα από καταστάσεις και ανθρώπους. Το τρακ, από την άλλη, είναι μια σταθερά στη ζωή μου, η οποία από τότε που άρχισα να σκηνοθετώ έχει πολλαπλασιαστεί. Μέχρι να γίνει η πρεμιέρα δεν έχω καμία κοινωνική ζωή. Απομονώνομαι και αφοσιώνομαι στο έργο. Αλλά όλο αυτό μου αρέσει και με κινητοποιεί, όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται σε ορισμένους». Με τη μέθοδο της ισορροπίας – ανισορροπίας ή αλλιώς του 50 – 50 τέλεσε έναν υψηλής αισθητικής γάμο με vintage και μοντέρνα αντικείμενα και στο υπνοδωμάτιο. Η κρεβατοκάμαρα έχει κλασικά στοιχεία αλλά και μια μπανιέρα, η οποία τον βοηθάει να χαλαρώνει μετά την πολύ απαιτητική καθημερινότητα. Το να τοποθετήσει το συγκεκριμένο είδος μπάνιου σε αυτό το χώρο έχει έναν έξτρα λόγο που κάνει την ύπαρξή του ουσιαστική: βρίσκεται εκεί για να θυμίζει πως η επιμονή έχει αποτέλεσμα. Ο λόγος; Του είπαν τουλάχιστον δέκα άτομα πως η μπανιέρα δεν μπορεί να μπει στο δωμάτιο, ωστόσο εκείνος έψαξε περισσότερο και τα κατάφερε. Αλήθεια, εκτός από την επιμονή, ποια είναι τα άλλα στοιχεία που συνθέτουν το παζλ της επιτυχίας; «Είναι συνισταμένη παραγόντων. Είναι τύχη, συγκυρίες, πολλή δουλειά, υπομονή, πείσμα. Αν δεν λειτουργήσει το ένα, μπορεί η επιτυχία να μην έρθει ποτέ». Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης θα μας αφήσει άφωνους το 2015 στο Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου με τη Σονάτα του Σεληνόφωτος. Η πλήρης καταξίωση ήρθε όταν σκηνοθέτησε Το Βιβλίο της Κατερίνας του Αύγουστου Κορτώ, με τη Λένα Παπαληγούρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τώρα, η «Κατερίνα» ξαναβγαίνει απ’ το βιβλίο της και επιστρέφει για τέταρτη χρονιά στη σκηνή του θεάτρου Κατερίνα Βασιλάκου. Σε αυτή τη θεατρική στέγη ο ίδιος διασκευάζει και σκηνοθετεί για δεύτερη χρονιά το διήγημα του Λέοντος Τολστόι Αφέντης και Δούλος, με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο ρόλο του Αφέντη και εκείνον στο ρόλο του Δούλου. Μετά το τέλος Νοεμβρίου ετοιμάζει ακόμα δύο παραστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθώ επίμονα να καταλάβω ποιο είναι το μεγαλύτερό του ελάττωμα. «Είμαι ξενέρωτος. Δεν καπνίζω, δεν πίνω, δουλεύω πάρα πολύ, το παρακάνω. Δεν είμαι πολύ κοινωνικός. Δουλεύω δεκαεπτά χρόνια συνεχόμενα. Μου λείπει το να είμαι λίγο πιο χαλαρός. Φοβάμαι ότι αν το κάνω κάτι θα χαθεί. Αυτή την ισορροπία προσπαθώ να βρω». Προσγειωμένος, κάποιες φορές ισχυρογνώμων, δηλώνει πως για έναν έρωτα έχει «κατεβάσει ρολά». Αποκαλύπτει όμως πως η μοναξιά και ο πόνος είναι δημιουργία. Γι’ αυτό και πολλές φορές επιδιώκει τη μοναχικότητα. Ένας άνθρωπος που βιώνει τα συναισθήματα στον απόλυτο βαθμό με κάνει να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που δεν συγχωρεί. «Όταν μου συμβεί κάτι που θα με κάνει να “ραγίσω”, δεν θα ζητήσω να μάθω το λόγο. Θα φύγω. Εφόσον κάποιος έκανε κάτι που με πλήγωσε, δεν με νοιάζει το γιατί». Λίγο πριν φύγω εγώ, θα πω πως το καταφύγιο του Γιώργου Νανούρη μπορεί να μην αρέσει μόνο σε εκείνους που αυτοακυρώνονται μέσα στην ίδια τους την ύπαρξη ακολουθώντας τάσεις. Όταν τον χαιρέτησα, θυμήθηκα μια ερώτηση που μου είχε κάνει με αυθάδεια κάποια φίλη που ζει στην Ιταλία: «Υπάρχουν ακόμη σπίτια με προσωπικότητα στην Ελλάδα;». Υπάρχουν. ■]]>