Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου γιορτάζεται κάθε χρόνο για να μας θυμίζει τη σημασία του θεάτρου στη ζωή μας, στη διαπαιδαγώγησή μας και την καλλιέργεια μας ως μονάδες που λειτουργούμε στο πλαίσιο μιας κοινωνίας. Ένας θεατρόφιλος λαός όπως οι Έλληνες με ιστορία στην τέχνη της δραματουργίας, που κάθε χρόνο γεμίζουν θέατρα και στηρίζουν μικρότερες και μεγαλύτερες σκηνές, δεν θα μπορούσε να μην ενδιαφερθεί για τον εορτασμό μιας τέτοιας μέρας, οπότε με αφορμή την παγκόσμια μέρα του θεάτρου εμείς διαλέξαμε εννιά αγαπημένους μας Έλληνες ηθοποιούς της νεότερης γενιάς που μπορεί να μην έχουν ζήσει τα χρυσά χρόνια της υποκριτικής στην Ελλάδα αλλά δίνουν τη δική του μάχη καθημερινά για να διατηρούν την καλλιτεχνική τους υπόσταση και τους ζητήσαμε να μας απαντήσουν σε μια απλή ερώτηση. “Ποια είναι η παράσταση που τους άλλαξε τη ζωή;” Οι απαντήσεις που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω αρκούν για να αρχίσετε να πηγαίνετε περισσότερο στο θέατρο κι εσείς και να πειστείτε ότι το υποκριτικό ταλέντο είναι περίσσιο στη χώρα μας.

Αλεξάνδρα Αϊδίνη

Ο «Άμλετ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ήταν η πρώτη μέρα που πήρα την ατέλεια μου από τη δραματική σχολή μου και μπορούσα να πάω σε όποιο θέατρο ήθελα και να δω όποια παράσταση επιθυμούσα. Ήταν Σάββατο θυμάμαι. Είχα πάει σε διάφορα θέατρα, αλλά ήταν όλα γεμάτα. Ξαφνικά βρέθηκα κοντά στη γειτονιά μου στο θέατρο Θησείον. Μπήκα μέσα και δειλά ρώτησα αν θα δεχόντουσαν την ατέλεια μου. Απάντησαν ότι φυσικά και τη δέχονταν και με έκαναν να νιώσω τόσο ευπρόσδεκτη. Σκηνή και πλατεία ήταν δυσδιάκριτα σε αυτό το χώρο που με εντυπωσίασε τόσο. Ο ίδιος ο Μιχαήλ Μαρμαρινός που πρωταγωνιστούσε αλλά και η Αμαλία Μουτούση με τις ερμηνείες τους έγιναν μέρος μιας εμπειρίας που μου έδειξε πώς το θέατρο αλληλεπιδρά με τη ζωή.

Νικόλας Αγγελής

Η παράσταση που με άλλαξε ήταν το «Περιμένοντας… (κάτι για την πείνα)» της Άντζελας Μπρούσκου στο Μπαΐος.  Δεν θυμάμαι τίποτα από την παράσταση αλλά την θεωρώ καθοριστική για την καλλιτεχνική μου αντίληψη.

Ευγενία Δημητροπούλου

Υπάρχουν πολλές παραστάσεις που έχουν χαραχθεί στην μνήμη μου και την καρδιά μου και μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω. Σίγουρα όμως θυμάμαι πολύ πολύ έντονα τη «Μήδεια» με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη. Ζητούσα πάρα πολύ επίμονα από τους γονείς μου να δω εκείνη την παράσταση και τελικά ταξιδέψαμε από την Λάμια επί τούτου για να παρακολουθήσουμε την παράσταση στο θέατρο Βράχων. Ακόμα θυμάμαι τις ερμηνείες, την ψυχική ανάταση που ένιωσα κατά την διάρκεια της παράστασης και την εικόνα που η Μήδεια ανεβαίνει στο άρμα του Ήλιου. Και ήταν μεγάλη μου χαρά να γνωρίσω αρκετά χρόνια αργότερα την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και να της εκφράσω τον θαυμασμό μου για την παράσταση.

Λένα Δροσάκη

Κάθε παράσταση που έπαιξα βοήθησε να ανακαλύψω κρυμμένα ή θαμμένα μυστικά , πτυχές του εαυτού μου που δεν τολμούσα να παραδεχτώ ότι έχω. Τι είναι άλλωστε οι ρόλοι; Συναισθήματα. Στην παράσταση «1984» ένα έργο σκληρό και βίαιο, συνειδητοποίησα πως πρέπει να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε με ευγένεια και ειλικρίνεια αλλιώς σαπίζουν μέσα μας και γίνονται δηλητήριο.

Νεφέλη Κουρή

Η παράσταση που θυμάμαι πολύ έντονα και νιώθω σαν να έγινε χθες, είναι η πρώτη φόρα που έπαιξα στο θέατρο. Αυτό ήταν στην  ‘Α Δημοτικού. Είχαμε ανεβάσει με τη θεατρική ομάδα του σχολείου «Το όνειρο θερινής νυκτός» του Σαίξπηρ. Ήταν καλοκαίρι, Ιούνιος και η δασκάλα μου ήταν ηλιοκαμένη κάτι που μου φαινόταν τότε πολύ παράξενο, λίγες μέρες πριν το κλείσιμο των σχολείων. Θυμάμαι ότι ήμουν πολύ στενοχωρημένη και θυμωμένη επειδή έπαιζα τον Πουκ που ήταν αντρικός ρόλος και όχι έναν γυναικείο. Ήθελα να φοράω φουστάνια και να έχω τα μαλλιά μου κάτω να ανεμίζουν. Αντί για αυτό έκανα το ξωτικό με αγορίστικα ρούχα, με τα μαλλιά πιασμένα και με ένα καπελάκι πράσινο. Παρόλο τον θυμό και τη στενοχώρια αλλά και τη ζήλια προς τις συμμαθήτριες που έπαιζαν τους γυναικείους ρόλους, είχα μεγάλη επιτυχία. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως έπαιζα ίσως τον πιο ωραίο ρολό του έργου. Την παράσταση την παίξαμε στο θέατρο Ρεματιάς που τότε μου φαινόταν ένα τεράστιο μαγικό δάσος. Όλη αυτή η ανάμνηση είναι σαν παραμύθι στο μυαλό μου.

Μαρία Κωνσταντάκη

Οι «Εκτελεστές» του Γιώργου Σκούρτη στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Νομίζω ήταν το 1988 ή το 1989. Έπαιζαν ο Μίμης Κουγιουμτζής, ο Περικλής Καρακωνσταντόγλου και ο Φώτης Μακρής. Εγώ πήγαινα ακόμα σχολείο και όταν βγήκα από το υπόγειο ήμουν τόσο γεμάτη από εικόνες και συναισθήματα που είπα αυτό θέλω να κάνω. Είναι η ιστορία 3 αδερφών που δυστυχώς μπλέκονται με τον υπόκοσμο και οδηγούν τους εαυτούς τους στο τέλος τους. Η σκηνοθεσία ήταν του Μίμη Κουγιουμτζή.

Τζωρτζίνα Λιώση

Χάρη στη «Lolita Reversed» -την παράσταση που πρωταγωνιστούσα- γεννήθηκε μια δημιουργική ομάδα αποτελούμενη από ανθρώπους της νέας γενιάς μου που με κάποιον ακατανόητο τρόπο καταφέρνουν να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν πως ονειρεύονται ένα άλλο θέατρο. Πιο ερωτευμένο και ονειροπόλο. Για όσο καιρό ακόμη συνεργαστούμε πάντα θα θυμάμαι και θα ξεχωρίζω τη Lolita ως την παράσταση που μου άλλαξε τη ζωή.

Λένα Παπαληγούρα

Ποια παράσταση να πρωτοδιαλέξω; Θυμάμαι τις παραστάσεις της Ξένιας Καλογεροπούλου που έβλεπα ως παιδί. Πώς ήθελα να γίνω η «Ελίζα» της. Θυμάμαι στην εφηβεία μου τις παραστάσεις του Μαυρικίου. Με την Αγγελική Παπαθεμελή και την Αλέκα Παΐζη και τον Νίκο Κουρή στο ξεκίνημα του. Ύστερα το Αμόρε. Έδινα πανελλήνιες και έκανα διάλειμμα από το διάβασμα για να πάω να δω παράσταση. Θα μπορούσα να γράψω για όλα αυτά. Ένα ένα κι όλα μαζί. Με καθόρισαν. Κι όταν αναζητώ έμπνευση και δύναμη αυτά θυμάμαι. Όμως, διαλέγω να γράψω για μια παράσταση που είδα πρόσφατα στη Λιθουανία. Βρέθηκα εκεί σε ένα φεστιβάλ. Πανέμορφη χώρα. Κρύο και θέατρα παντού. Μικρότερα, μεγαλύτερα, όλα γεμάτα. Είδα λοιπόν εκεί τον «Γλάρο» του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Oskaras Koršunovas. Σε ένα μικρό δωμάτιο, σαν σαλόνι διαμερίσματος ηθοποιοί και θεατές κάθονται όλοι μαζί μπερδεμένοι. Οι ηθοποιοί πετάγονται ανάμεσα μας. Παίζουν τις σκηνές, δίχως σκηνικά, δίχως φώτα. Μόνο οι ηθοποιοί και οι ψυχές τους. Παράσταση τεράστιας έντασης. Δουλεμένη με υπέροχες λεπτομέρειες, τρομερή ακρίβεια και κυρίως αλήθεια. Δε ξέρω τη γλώσσα και όμως καταλαβαίνω τα πάντα. Στο κοινό κι ο σκηνοθέτης που κρατάει σημειώσεις. Αναρωτιέμαι τι δε του άρεσε. Τι θέλει να ξαναδουλέψει. Ξέρω όμως ότι τέτοιες παραστάσεις μόνο με απόλυτη αφοσίωση και συνεχή δουλειά γίνονται. Βγαίνω κλαίγοντας με λυγμούς. Κι εγώ κι όλοι οι άλλοι θεατές. Κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Είμαι σίγουρη ότι αυτή την παράσταση κανείς μας δε θα τη ξεχάσει ποτέ.

Σπύρος Χατζηαγγελάκης

Η παράσταση που μου άλλαξε στην κυριολεξία τη ζωή ήταν η πρώτη μου με την φοιτητική θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Το «Κλέψε λιγότερο» του Ντάριο Φο. Αυτή η παράσταση ήταν η αφορμή για να πάρω απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χώρο του θεάτρου! Όλο αυτό το ρίγος κατά τη διάρκεια της παράστασης και το αίσθημα ζωής μετά το τέλος της ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να μου αλλάξει τη ζωή κυριολεκτικά.

Ακολουθήστε το InStyle στο instagram