Ιωάννα Παππά: «Δεν με αφορούν οι σχέσεις εξάρτησης»
Μεγαλώσαμε μαζί της, βλέποντάς την να κάνει μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες κατευθείαν με το που βγήκε από τη σχολή. Η ίδια μου εξιστορεί πως μπήκε στο θαυμαστό κόσμο της τηλεόρασης, εντελώς αναπάντεχα. «Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στη ζωή μου ήταν όταν με επέλεξε ο Κώστας Κουτσομύτης για το σίριαλ Ύστερα Ήρθαν οι Μέλισσες. Δεν με είχε δει πουθενά, ήταν με το που είχα τελειώσει τη σχολή και είχαν δει τις εξετάσεις μας. Μας είχαν πει να πηγαίνουμε σε γραφεία παραγωγής και να αφήνουμε βιογραφικά και φωτογραφίες. Έτσι, περάσαμε και από το γραφείο του Κουτσομύτη στο Κολωνάκι. Μου τηλεφώνησαν και μου είπαν πως ήθελε να με δει. Πήγα στο γραφείο του και μου είπε “είμαι φυσιογνωμιστής και από τη φωτογραφία σου κατάλαβα πολλά για σένα και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Πιστεύω ότι είσαι ιδανική για αυτόν το χαρακτήρα”. Εκείνες τις ημέρες είχα πάθει σοκ, δεν πίστευα ότι μου συνέβαινε αυτό!»
Η Ιωάννα Παππά είναι κορίτσι της πόλης, ζει και αναπνέει στα Εξάρχεια, όταν δεν αλωνίζει το θεατρικό σανίδι. Φέτος παίζει σε δύο θεατρικά (Άμλετ στο Altera Pars, Ένα Φεγγάρι για τους Καταραμένους στο θέατρο Πορεία) και τώρα ξεκινάει τις πρόβες για το τρίτο, μία δραμεντί (κωμωδία με δραματικά στοιχεία). Είχαν προηγηθεί τα γυρίσματα της ταινίας Δεν Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος (του Γιώργου Γεωργόπουλου), που θα κυκλοφορήσει τους προσεχείς μήνες, ενώ συμμετέχει και σε ένα επεισόδιο του Ου Φονεύσεις του Πάνου Κοκκινόπουλου στο Open.
Η ηθοποιός Ιωάννα Παππά είναι σε μια δημιουργική φάση. Η γυναίκα Ιωάννα, από την άλλη, πώς είναι;
Είμαι σε πολύ καλή φάση, χρόνια σε μια σχέση, με πολλή αγάπη, κατανόηση, αλληλοσεβασμό, στήριξη. Όσα πρέπει να έχει μια σχέση για να τη χαρακτηρίζει κανείς «σχέση ζωής». Νιώθω απόλυτα ισορροπημένη. Δεν μπορώ να ζω ως μονάδα, νιώθω ότι πρέπει να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου με έναν άνθρωπο. Δεν μου αρέσει η μοναξιά. Υπάρχουν στιγμές που όλοι έχουμε την ανάγκη να είμαστε μόνοι μας, διεκδικούμε αυτόν το χρόνο και τον παρέχουμε στον άλλο. Αλλά αυτό είναι στιγμές. Τον περισσότερο χρόνο μου θέλω να τον μοιράζομαι με τον άνθρωπο που αγαπάω.
Παίρνεις δηλαδή «τη δουλειά στο σπίτι». Λειτουργεί σε εσάς;
Όταν δεν ανήκεις στον ίδιο χώρο με τον άλλο, τα πράγματα είναι πιο εύκολα, γιατί κουβαλάμε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Οπότε, ακόμη και η πληροφορία από την καθημερινότητά σου δεν είναι τόσο ρουτίνα για τον άλλο. Δεν ακούει συνεχώς τα ίδια, δεν σκέφτεται «Όχι, πάλι, Θεέ μου!». (γέλια) Επομένως κι εμένα με τροφοδοτεί να ακούω κάτι που δεν ζω, και την άλλη πλευρά. Βγαίνεις πιο γρήγορα από το πρόβλημα που κουβαλάς σκεπτόμενος πως υπάρχουν και προβλήματα άλλης φύσης. Είναι πιο υγιές να μην έχει το ζευγάρι κοινό αντικείμενο εργασίας. Η σχέση έχει καλύτερες ισορροπίες, ο ένας ανανεώνει τον άλλο.
Όταν το πρόβλημα απαιτεί κάτι παραπάνω και χρήζει ανάλυσης;
Έχουμε και φίλους, δεν μπορεί ο σύντροφος της ζωής σου να σε καλύπτει απόλυτα. Είναι λίγο εγκλωβιστικό. Ανυπόφορο, τώρα που το σκέφτομαι. Δηλαδή, αν έχω καταληφθεί από μια εμμονική σκέψη για τρεις μήνες, δεν μπορώ να βάλω τον άλλο στην ίδια διαδικασία. Εκτός κι αν τον αφορά. Θα του το πεις, αλλά στο βαθμό που πρέπει. Όταν κάτι είναι προσωπικό, πρέπει να αναμετριέσαι εσύ ο ίδιος μαζί του. Πρέπει να στέκεσαι στα πόδια σου. Δεν είναι δεκανίκια οι άνθρωποι. Δεν με αφορούν οι σχέσεις εξάρτησης, προτιμώ την ισότητα. Δεν μπορώ τους ρόλους, ποιος είναι πάνω από τον άλλο…
Αυτό που περιγράφεις είναι λίγο μακριά από την κλασική ελληνική συνταγή…
Πέρα από τα πρότυπα, όπου απαιτείται προσπάθεια για να ξεφύγουμε, θεωρώ, ας πούμε, ότι εκείνος που οικονομικά είναι πιο άνετος πρέπει να βοηθάει περισσότερο. Δεν οφείλει ο άντρας ή η γυναίκα κάτι.
Αυτό είναι τεράστιο στερεότυπο, μια γυναίκα να βγάζει περισσότερα χρήματα από έναν άντρα.
Ποτέ δεν με αφορούσε, δεν περιμένω κάτι από τον άντρα σε αυτό το επίπεδο. Η στήριξη δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά. Το θέμα είναι να είναι καλά με τον εαυτό του ο άλλος.
Δεν θα ήταν καλύτερα να σκέφτεσαι «δεν θα δουλέψω τους επόμενους έξι μήνες» γνωρίζοντας πως δεν θα πιεστείς οικονομικά;
Δεν έχω μάθει να σκέφτομαι έτσι. Δεν το έχω κυνηγήσει ποτέ. Δεν θα πρέπει να ακυρώνονται άνθρωποι ανάλογα με την οικονομική τους ευρωστία. Η πνευματική και η ψυχική δύναμη υπερτερούν της οικονομικής. Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που το οικονομικό ορίζει τους ανθρώπους. Αλλά έχω αντισταθεί πολύ σε αυτό το πρότυπο. Μια αξιοπρεπής ζωή είναι επιθυμία όλων μας. Ο πλούτος είναι μια άλλου είδους επιθυμία, που έχει να κάνει με μια ανάγκη για εξουσία.
Η σχέση με το χρήμα φανερώνει πολλά για τον ψυχισμό, τον τρόπο σκέψης και την ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου. Αλλά σε αυτό το περιβάλλον ζούμε και πρέπει να προσαρμοζόμαστε. Δεν κατακρίνω κανέναν, σέβομαι την επιθυμία του καθενός.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής.
