Ταλαντούχος σε βαθμό που άγγιζε την πρόκληση. Πολυδιάστατος ως δημιουργός και αυθεντικός καλλιτέχνης, από εκείνους που αντιλαμβάνονται τη μαγεία που κρύβεται πίσω και από την πιο απλή κίνηση – π.χ ένα φιλί. Ξεχωριστός, όπως όλοι μας και με την ιδιότητα του σχεδιαστή μόδας να αποτελεί απλώς το μέσο για να μεταφέρει στον κόσμο το δικό του, προσωπικό, μήνυμα.
Ο Alexander McQueen έφυγε από τη ζωή στις 11 Φεβρουαρίου του 2010, σε ηλικία 41 ετών. Παρόλα αυτά του πήρε πολύ λιγότερο από τέσσερις δεκαετίες για να κάνει – χωρίς να χρειαστεί καν να προσπαθήσει – ακόμα και τους πιο φανατικούς πολέμιους της μόδας να τη δουν μέσα από το δικό του πρίσμα. Να ανακαλύψουν δηλαδή τη γοητεία που κρύβεται στην πολυπλοκότητα των επιρροών της αλλά και τη δύναμη της, που μας κάνει να μοιάζουμε με αυτό που θα ευχόμασταν ή που στην πραγματικότητα είμαστε και μόλις το φορέσουμε σε ένα ρούχο, παύουμε πια να προσπαθούμε να το κρύψουμε.
Ένα Κυριακάτικο απόγευμα του 1995, ο Alexander McQueen δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από έναν ακόμη πρωτοπόρο καλλιτέχνη της γενιάς του, τον φίλο του David Bowie. Εκείνη την ημέρα οι δυο τους μίλησαν για τις προσωπικές τους επιλογές, για την τέχνη και φυσικά για τη μόδα, που με τόσο καθοριστικό τρόπο επηρέασαν.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό, Dazed & Confused.
David Bowie: Ακούγεται ότι είσαι γκέι και ότι είσαι επιρρεπής σε διάφορες εξαρτήσεις. (Γέλια)
Alexander McQueen: Ναι και στα δύο. (Γέλια)
DB: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου εθισμός;
AM: Ένας άντρας που ακούει στο όνομα, Charlie!
DB: Θυμάμαι ότι κάποτε σου ζήτησα να μου φτιάξεις ένα σακάκι σε ένα συγκεκριμένο χρώμα και μου έστειλες κάτι εντελώς διαφορετικό, κατασκευασμένο από ύφασμα ταπετσαρίας. Πως πιστεύεις ότι θα επιβίωνες σε ένα κόσμο στον οποίο θα έπρεπε να υπακούς σε εντολές;
AM: Δεν θα γινόμουν ποτέ μέρος ενός κόσμου που δίνει ή υπακούει σε εντολές.
DB: Ακόμα κι αν σου δινόταν η ευκαιρία να δουλέψεις σε έναν μεγάλο οίκο όπως, ο Givenchy;
AM: Ακόμα και τότε.
DB: Armani ή Versace;
AM: Marks and Spencer.
DB: Σε αντίθεση με τους περισσότερους σχεδιαστές μόδας φαίνεται πως αντλείς έμπνευση και από άλλες πηγές εκτός από την ίδια την ιστορία της μόδας. Για παράδειγμα μπορεί να σε δούμε να παντρεύεις, λίγο αυθαίρετα, τις επιρροές από το νέο-καθολικό στυλ με τις μακάβριες φωτογραφίες του Peter Witkin και όλα αυτά με την rave κουλτούρα. Πιστεύεις ότι η μόδα είναι τέχνη;
AM: Όχι, απλώς μου αρέσει να καταρρίπτω τα όρια. Δεν έχει να κάνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης αλλά περισσότερο με το τι απασχολεί το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Αυτό τώρα, μπορεί να είναι ένας άντρας που διασχίζει τον δρόμο ή μια πυρηνική βόμβα, μπορεί να είναι οτιδήποτε μου προκαλεί κάποιο συναίσθημα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι βλέπω τα πάντα ως μια ακόμα έκφραση της τέχνης, από τον τρόπο που οι άνθρωποι κάνουν κάποια πράγματα μέχρι τον τρόπο που φιλιούνται.
DB: Υπάρχει κάτι πολύ πιο παγανιστικό στη δική σου δουλειά, ασ’ πούμε σε σχέση με του Gaultier. Τα σχέδια σου έχουν ως βάση ένα πιο οργανικό επίπεδο.
AM: Πιθανόν. Π.χ αντλώ έμπνευση από τον Marquis de Sade, τον οποίο θεωρώ ένα σπουδαίο φιλόσοφο και έναν άντρα πολύ μπροστά από την εποχή του – όταν οι άνθρωποι τον θεωρούσαν απλώς ανώμαλο. (Γελάει) Απολαμβάνω και παράλληλα με τρομάζει, ο τρόπος που χρησιμοποιούσε για να αμφισβητεί το πως σκέφτονταν οι άνθρωποι.
DB: Πιστεύεις ότι τα ρούχα είναι ένα ακόμη μέσο για να βασανίσουμε τις κοινωνίες;
AM: Δεν δίνω τόση αξία στα ρούχα. Στο τέλος της ημέρας παραμένουν πάντα ρούχα και δεν μπορείς να θεραπεύσεις τις αρρώστιες του κόσμου με ένα κομμάτι ύφασμα. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να βοηθήσω τον άνθρωπο που φοράει τα ρούχα μου, να νιώσει περισσότερη αυτοπεποίθηση, ίσως γιατί εγώ είμαι τόσο ανασφαλής.
DB: Ο Armani λέει ότι: «H μόδα έχει πεθάνει».
AM: Το ίδιο κι εκείνος.
DB: Ποιος είναι ο χειρότερος σχεδιαστής;
AM: Ω Θεέ μου, θα κατηγορηθώ για δυσφήμιση, David…
DB: Πιστεύεις ότι είναι περισσότεροι από ένας;
AM: Νομίζω ότι πρέπει να κατηγορήσουμε το κοινό που αγοράζει τα ρούχα αυτών των ανθρώπων, όχι τόσο των σχεδιαστών, αυτών καθ’ αυτών – γιατί στην πράξη αποδεικνύεται ότι δεν έχουν και μεγάλη ανάμειξη σε αυτό – αλλά τα ίδια τα σχέδια. Για τα μοναδικά ρούχα που έχω ξοδέψει πολλά χρήματα είναι των Comme des Garçons.
DB: Εγώ δεν πλήρωνα ποτέ για ρούχα, Alex! (Γελάει) Μέχρι…
AM: Μέχρι που γνώρισες εμένα! (Γελάει)
DB: Ναι, μέχρι που γνώρισα εσένα αλλά το έκανα γιατί ήξερα ότι το χρειαζόσουν.
AM: Όντως εκείνη την εποχή το χρειαζόμουν! Αλλά θέλεις να μάθεις τι έκανα με τα χρήματα που μου έδωσες; Πλήρωσα τους ανθρώπους που έφτιαξαν στ’ αλήθεια εκείνο το παλτό, αυτούς που το έραψαν.
DB: Είσαι ενθουσιασμένος που θα αναλάβεις τον οίκο, Givenchy;
AM: Είμαι και δεν είμαι. Το βλέπω περισσότερο σαν να σώζεις ένα πλοίο που βυθίζεται και όχι μόνο εξαιτίας του John Galliano αλλά περισσότερο του ίδιου του οίκου. Δεν φαίνεται να ξέρουν προς τα που τον οδηγούν αυτή τη στιγμή και πιστεύω ότι θα έπρεπε να βασιστούν στα ρούχα και όχι σε ένα διάσημο όνομα.
DB: Και μια τελευταία ερώτηση, θα προλάβεις να φτιάξεις τα κοστούμια για την επόμενη περιοδεία μου;
AM: Ναι, σίγουρα αλλά πρέπει να σε συναντήσω αυτή τη φορά. Βλέπεις δεν μπορώ να σου πάρω μέτρα από το τηλέφωνο και είμαι σίγουρος ότι λες ψέματα για το μέγεθος της μέσης σου! (Γελάει!)
Διαβάστε επίσης – Lupita Nyong’o: Το στυλ της ανερχόμενης ηθοποιού
